Η ιστορία του ελληνικού στίβου θα έπρεπε κανονικά να διαχωρίζεται σε «προ του χρυσού της Πατουλίδου» και «μετά το χρυσό της Πατουλίδου». Για να μην πούμε ότι η 6η Αυγούστου θα πρέπει να γιορτάζεται από τον ΣΕΓΑΣ ως ημερομηνία-σταθμός για όλο τον ελληνικό αθλητισμό. Ναι, είχε προηγηθεί ο Πύρρος Δήμας στις 31 Ιουλίου 1992, αλλά το θαύμα της Βούλας στο άθλημα που είναι «βασιλιάς» των Ολυμπιακών Αγώνων, είχε απείρως μεγαλύτερο αντίκτυπο. Το συνειδητοποιήσαμε μερικά χρόνια αργότερα, όταν η Ελλάδα κατατασσόταν σε καλές θέσεις στους πίνακες των μεταλλίων όλων των μεγάλων διοργανώσεων.
Να θυμηθούμε, όμως, τι συνέβη εκείνο το… τρελό απόγευμα; Τότε που αρχίσαμε να παρακολουθούμε το ημερήσιο πρόγραμμα του στίβου έχοντας τις όποιες ελπίδες μας για κάτι καλό όχι στην Πατουλίδου, αλλά στον Κώστα Κουκοδήμο, στον τελικό του μήκους. Με Καρλ Λιούις και Μάικ Πάουελ, δεν υπήρχαν ρεαλιστικές ελπίδες για μετάλλιο. Έτσι λέγαμε, αλλά πού να φανταζόμασταν τι θα βλέπανε τα ματάκια μας στα 100μ. εμπόδια;
Πρώτα στον ημιτελικό, η Βούλα σάρωσε μ 12.88 το πανελλήνιο ρεκόρ που είχε σημειώσει την προηγούμενη μέρα στον προημιτελικό (13.05) και έδειχνε να βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Με την πρόκριση στον τελικό, είχε γράψει ήδη Ιστορία ως η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια στίβου που θα κατατασσόταν στην κορυφαία οκτάδα αγωνίσματος στίβου σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ΕΡΤ, η οποία σε αντίθεση με τώρα, ένοιαζε τότε να αντιμετωπίζει ως «αναγκαίο κακό» τα αθλητικά, υποχρεώθηκε να διακόψει το δελτίο ειδήσεων για να προβάλει ζωντανά τον τελικό –είχε προηγηθεί και το φιάσκο με τη μη κάλυψη του αγώνα του Δήμα. Και εγένετο το θαύμα.
Τι να πεις, τι να θυμηθείς, τι συναισθήματα να περιγράψεις; Πρώτα η έκπληξη, μετά η χαρά, πιο πολύ το δέος. Τσιμπιόμασταν για να πιστέψουμε ότι αυτό που μόλις είχαμε δει, δηλαδή την Πατουλίδου να τερματίζει 1η με το ασύλληπτο 12.64, ήταν αληθινό. Και, ναι, νίκησε επειδή έπεσε η Ντίβερς, αλλά και να μην έπεφτε, πάλι θα έβγαινε 2η. Ασύλληπτο θα ήταν και πάλι, αλλά το χρυσό ήταν πιο γλυκό.
Οι σουρεαλιστικές σκηνές συνεχίστηκαν στη μικτή ζώνη. «Το μόνο που σκέφτηκα, ήταν για την Ελλάδα ρε γαμώτο θα τρέξω, για κανέναν άλλο», είπε η Βούλα, πριν ακόμα συνειδητοποιήσει αυτό που είχε πετύχει. Η ατάκα της προκάλεσε εξίσου μεγάλο αντίκτυπο με το χρυσό μετάλλιο, μια και έγινε σλόγκαν, τραγούδι, θεατρική παράσταση και χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα στην καθομιλουμένη.
Ένας άλλος στίχος, βέβαια, αναρωτιέται «για ποια Ελλάδα, ρε γαμώτο;». Είναι και αυτό που το σκεφτόμαστε σήμερα, που η «χρυσή» εποχή του ελληνικού αθλητισμού που σηματοδότησε εκείνη η επιτυχία της Πατουλίδου, μοιάζει να έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί…
