Υπό άλλες συνθήκες οι διοικητικές διεργασίες στον Παναθηναϊκό θα ήταν η είδηση του καλοκαιριού. Άλλωστε δεν είναι και σύνηθες στο ελληνικό ποδόσφαιρο μια ΠΑΕ -στο βεληνεκές του Παναθηναϊκού- να ετοιμάζεται να περάσει στα χέρια ενός ξένου fund.
Ωστόσο η… είδηση έχει αρχίσει να βρομάει εδώ και καιρό. Και δεν είναι ένα ή δύο κομμάτια του παζλ που είναι «παράταιρα», αλλά όλο το πρότζεκτ.
Προσωπικά δεν στέκομαι στις καθυστερήσεις, έτσι όπως αποτυπώνονται στα ΜΜΕ, γιατί κάλλιστα ο νέος επενδυτής θα μπορούσε να κάνει επαφές με την απερχόμενη διοίκηση και να κινεί τα νήματα, μακριά από τα αδιάκριτα βλέματα των δημοσιογράφων.
Πλέον μετά από 20 και βάλε χρόνια στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού δεν στέκομαι σε όσα λέγονται δεξιά και αριστερά. Όσα μεταφέρει η πλευρά του Παϊρότζ ή όσα λέει η πλευρά Αλαφούζου.
Η λογική είναι πιο ισχυρή από το ρεπορτάζ, έτσι όπως βγαίνει με non paper και διαρροές.
Γι’ αυτό και η περίπτωση του ασιατικού fund βρομάει από εδώ μέχρι την… Μπανγκόκ!
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, για να δημιουργήσουμε μια βάση, ένα σκεπτικό.
Ο Πιεμπονγκσάντ «έσκασε» μύτη, όταν το μαγαζί είχε αρχίσει να βαράει διάλυση. Και δεν αναφέρομαι στις «επιθυμητές» προσφυγές (σ.σ. θα το εξηγήσω παρακάτω αυτό), αλλά στις τιμωρίες!
-όταν ο Παναθηναϊκός τέθηκε εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων από την UEFA
-όταν ο Παναθηναϊκός έχασε κάθε πιθανότητα να κερδίσει θέση μέσα στην πεντάδα (για να εκτίσει την ευρωπαϊκή ποινή)
-όταν ο Παναθηναϊκός τιμωρήθηκε και εντός των τειχών, με περιορισμούς στις μεταγραφές και αφαίρεση έξι βαθμών από το νέο Πρωτάθλημα!
Κανείς δεν μάς εξήγησε και είμαι βέβαιος πως δεν θα γίνει, για ποιο λόγο το fund περίμενε αυτές τις ποινές για να εμφανιστεί;
Μήπως δεν γνώριζαν σε ποια θέση βρίσκεται ο Παναθηναϊκός και ότι ο μεγαλομέτοχος έχει καταστρώσει σχέδιο εξευτελισμού της ομάδας;
Τα γνώριζαν και τα άφησαν να συμβούν.
Και για να προλάβω και τους… πονηρούς, θα πρόσθετα και το εξής: Όλες οι ποινές δεν γλιτώνουν τον Παναθηναϊκό από έξοδα, αλλά μοναχά από έσοδα! Του στερούν έσοδα.
Διότι μεταγραφικά, εάν για παράδειγμα ο Πιεμπονγκσάντ, ήθελε να κάνει οικονομία, για να αποπληρώσει τα οφειλόμενα, κάλλιστα θα μπορούσε να βγει και να πει πως έχουν τα πράγματα:
«Δεν θα κάνουμε μεταγραφές, αλλά θα καλύψουμε όλες τις τρύπες, έτσι ώστε η ομάδα να γλιτώσει τις τιμωρίες. Σε Ελλάδα και Ευρώπη».
Θεωρεί κανείς ότι μετά τα όσα είχε κάνει ο Αλαφούζος, θα υπήρχε έστω και ένας που θα του ζητούσε τον λόγο; Ουδείς…
Οπότε οι τιμωρίες (λογικά) δεν «βόλευαν» καμία πλευρά, πλην όσων ήθελαν να δουν την ομάδα να διασύρεται. Δυστυχώς μέσα σε αυτούς δεν είναι μοναχά ο Αλαφούζος, αλλά και το fund.
Και αυτό, δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, το αποδεικνύουν οι πράξεις τους.
Το «τριφύλλι», ακόμη και ν’ αλλάξει χέρια, θα υποχρεωθεί να περάσει μία ακόμη σεζόν με το πιστόλι στον κρόταφο.
Με ελάχιστη μεταγραφική ενίσχυση, με κραχτές αδυναμίες στο ρόστερ και με μείον έξι βαθμούς.
Το νέο fund δημιουργεί με το καλημέρα υποψίες για τον σκοπό της εμφάνισής του, κάτι που αυξάνει την πίεση στο εσωτερικό της ομάδας.
ΥΓ1. Οφείλω μια εξήγηση για την αναφορά μου στις… επιθυμητές προσφυγές. Μόνο όσοι έχουν παρωπίδες δεν κατάλαβαν ότι σκοπός της διοίκησης Αλαφούζου ήταν να διασύρει τον Παναθηναϊκό και όχι φυσικά να τον ρίξει στη Β’ Εθνική. Εάν ήθελε να τον ρίξει θα το είχε κάνει πολύ εύκολα.
Γι’ αυτό και οι προσφυγές ήταν… επιθυμητές. Έσκαγαν όταν έπρεπε και φυσικά πληρώνονταν όταν έπρεπε. Καταλαβαινόμαστε;
ΥΓ2. Η επιλογή τόσο του Νίκου Νταμπίζα όσο και του Γιώργου Δώνη θα μπορούσαν να είναι δύο ατράνταχτα στοιχεία για την αθωώτητα των σκέψεων και των προθέσεων της νέας διοίκησης. Ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι αποτελούν «επιλογή» της απερχόμενης διοίκησης δεν μάς αφήνουν ν’ αγιάσουμε!
ΥΓ3. Μοναδικό μότο της αρθρογραφίας ήταν ένα και παραμένει: Θα γράφουμε ότι πιστεύουμε χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Χωρίς περιορισμούς και αγκυλώσεις. Καλή μας αρχή…
