«Σε μένα θα συμβεί;», «δεν έχω τρακάρει ποτέ», «εδώ κοντά πάμε», «γκρίνιαζε και δεν ήθελε να κάτσει» «κι εμείς έτσι μεγαλώσαμε, τι πάθαμε;». Δικαιολογίες. Δικαιολογίες που λένε οι γονείς –στους άλλους, στον εαυτό τους- όταν επιλέγουν να αφήσουν τα παιδιά τους στο αυτοκίνητο χωρίς παιδικό κάθισμα ή ζώνη.
Γιατί περί γονεϊκής ευθύνης πρόκειται. Εσύ αποφασίζεις να ρισκάρεις τη ζωή του παιδιού σου αφήνοντάς το να σεργιανίζει στο πίσω κάθισμα ή θεωρώντας ότι το νήπιο είναι ασφαλές με τη ζώνη του αυτοκινήτου –τι τα πουλάνε άραγε αυτά τα πανάκριβα ειδικά καθίσματα αφού υπάρχουν οι τζάμπα ζώνες;
Το παρατηρώ καθημερινά. Ανεξάρτητα από το μορφωτικό επίπεδο του γονιού, το παιδικό κάθισμα θεωρείται περιττό. Κάποιοι το έχουν για διακοσμητικούς λόγους, άλλοι το χρησιμοποίησαν μόνο στην έξοδο από το μαιευτήριο και από τότε σκονίζεται σε μια αποθήκη, άλλοι δεν έβαλαν ποτέ. Το σύστημα η μάνα κάθεται πίσω (ή μπροστά, ακόμα καλύτερα) και παίρνει το παιδί αγκαλιά εφαρμόζεται στις περισσότερες οικογένειες.
Η μητρική αγκαλιά είναι πολύτιμη, μοναδική, ακόμα και θαυματουργή. Όμως όχι, σε περίπτωση ατυχήματος δεν είναι σωτήρια. Δε θα σταματήσει το παιδί από το να φύγει από τα χέρια σου και να καταλήξει κάτω, πάνω ή, στην περίπτωση σφοδρής σύγκρουσης, έξω από το παρμπρίζ, αντίθετα θα του ασκήσει τρομακτική πίεση.
Έχει βραχνιάσει αυτός ο έρμος ο Ιαβέρης: την ώρα της σύγκρουσης το παιδί μετατρέπεται σε παιδόσακο. Σε έχει αποκαλέσει βλάκα, καραγκιόζη, Ελληνάρα, τον χειρότερο οδηγό, βλέπεις τα βίντεο όπου προειδοποιεί, κουνάς καταφατικά το κεφάλι και συμφωνείς. Γιατί φυσικά μιλάει για τους άλλους, όχι για σένα. Εσύ είσαι ο καλύτερος οδηγός, τόσα χρόνια στο τιμόνι δε σου έχει συμβεί το παραμικρό, τώρα θα σου συμβεί; Εξάλλου το παιδί σου είναι μεγάλο πια, κοντεύει 4, τι να το κάνει το ειδικό κάθισμα, φοράει ζώνη.
Όμως φανταστικέ Ελληνα οδηγέ που δεν έχεις τρακάρει ποτέ και είσαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να σου τύχει κανένα κακό στο τιμόνι, παρ’ όλο που σου το εύχομαι με όλη μου την καρδιά, να ξέρεις (αν και, μεταξύ μας, το ξέρεις ήδη αλλά δε θες να το σκέφτεσαι) ότι το κακό δε σε προειδοποιεί και η μία φορά συνήθως είναι αρκετή.
Οπότε άκου:
Το παιδικό κάθισμα δεν είναι περιττό, είναι απαραίτητο. Μπορεί να σώσει τη ζωή του παιδιού σου και το δυστύχημα να είναι ένα ελαφρύ ατύχημα.
Το παιδικό κάθισμα δεν το βάζουμε μέχρι που το παιδί μας… φαίνεται μεγάλο. «Ολόκληρος άντρας έγινες, σε καθισματάκι θα κάθεσαι»; Το 6χρονο δεν είναι ολόκληρος άντρας. Είναι 6 χρονών. Και το κάθισμα είναι ο μόνος ενδεδειγμένος τρόπος για να μεταφέρουμε με ασφάλεια τα παιδιά μας σε κοντινές ή μακρινές διαδρομές.
Η ζώνη του αυτοκινήτου δεν είναι κατασκευασμένη για μικρά παιδιά. Τα συστήματα παθητικής ασφάλειας των αυτοκινήτων είναι σχεδιασμένα να προσφέρουν προστασία σε επιβάτες με ύψος από 1,35μ. και πάνω. Αλλά ακόμα κι αν το πιτσιρίκι σας κληρονόμησε το ύψος της οικογένειας, μη βιαστείτε. Το σώμα του ακόμα δεν έχει αναπτυχθεί σωστά ώστε η ζώνη να «κάθεται» στο σωστό σημείο πριν από τα 10-12 του χρόνια. Ένα μικρό παιδί, δεμένο με ζώνη που δεν εφαρμόζει σωστά στο σώμα του, κινδυνεύει, σε περίπτωση ατυχήματος, να υποστεί τον λεγόμενο τραυματισμό της ζώνης, καθώς στη σύγκρουση το σώμα γλιστράει, η ζώνη πιέζει τα εσωτερικά όργανα στην κοιλιά και μπορεί να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό.
Το κάθισμα δεν το χρησιμοποιούμε μόνο για να πάμε στο χωριό ή στο εξοχικό το σαββατοκύριακο. Τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται εντός πόλης σε κοντινές αποστάσεις –πόσες φορές τα έχει πει ο Ιαβέρης;
Ο ΚΟΚ, άλλος ένας άγνωστος, χαρακτηρίζει υποχρεωτική τη χρήση ειδικών μέσων συγκράτησης και προστασίας για τη μεταφορά παιδιών ηλικίας μικρότερης των 12 ετών με αυτοκίνητο. Προσωπικά δεν ξέρω κάποιον που να έχει πληρώσει το πρόστιμο των 83 ευρώ που αντιστοιχεί στη μη συμμόρφωση με τον κώδικα και αρχίζω να υποψιάζομαι ότι αποτελεί αστικό μύθο.
Το καταλαβαίνω. Εσύ δεν έπαθες τίποτα όταν καθόσουν στα γόνατα και μετρούσες από το πίσω παρμπρίζ πόσα αυτοκίνητα προσπερνούσε ο πατέρας σου στην Εθνική. Ησουν τυχερός. Το παιδί σου θα είναι;
