Το κείμενο που θα διαβάσετε, ολοκληρώθηκε γύρω στις 6 το απόγευμα της Τρίτης. Όπως όλα δείχνουν, οι εξελίξεις το πρόλαβαν, παρ’ όλα αυτά καλό είναι να θυμόμαστε ότι δημοσιογραφία είναι και το να προσπαθείς να εκτιμήσεις σωστά μια κατάσταση. Δίχως να αλλάξω ούτε λέξη λοιπόν, διαβάστε το ΕΥΘΕΩΣ με το οποίο θα έκλεινε η βραδιά για το FWS και που γράφτηκε ώρες πριν ξεκινήσει η χιονοστιβάδα που πνίγει το πρότζεκτ και τους εμπνευστές του μαζί…
Κανείς δεν ξέρει αν η European Super League ήρθε για να μείνει. Προς το παρόν δεν έχει έρθει καν: από την ανακοίνωση της «δημιουργίας» μέχρι την υλοποίηση και τη σέντρα του πρώτου αγώνα, η απόσταση είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που φαίνεται. Και σίγουρα είναι γραφικός όποιος κάνει εκτιμήσεις στην παρούσα φάση και σας ζητά να τον πάρετε στα σοβαρά. Είναι κλειστά και τα καφενεία, οπότε κάπου πρέπει όλοι αυτοί οι μυαλοπώληδες να βγάλουν το ίρτζι τους, αλλά και να παραμυθιάσουν αυτούς από τους οποίους πληρώνονται (και που κατά κανόνα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το αντικείμενο)…
Τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας είναι λιγοστά. Οι επίσημες πληροφορίες που έρχονται από το σάιτ της European Super League (την οποία αναγκαστικά εδώ στην Ελλάδα θα τη λέμε European διότι τρακάρει με τη δική μας Super League) σχετικά με τον τρόπο καταρτισμού και διεξαγωγής της διοργάνωσης μοιάζουν να έχουν συνταχθεί από υπάλληλο της ΕΠΟ. Κάπως, κάποιες ομάδες θα πλαισιώσουν τους 12 ιδρυτικούς συλλόγους και όλοι μαζί θα γίνουν μια μεγάλη παρέα που θα χωριστεί σε δυο ομίλους. Στο τέλος, οι τέσσερις πρώτοι από κάθε όμιλο θα αρχίσουν τα νοκ άουτ ματς και μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, σύμφωνα πάντα με την ανακοίνωση, θα έχουν ολοκληρωθεί τα πάντα. Δηλαδή, μέσα σε τέσσερις εβδομάδες θα γίνουν προημιτελικοί, ημιτελικοί και τελικός.
Μέχρι να μας λυθεί η απορία για το αν θα μεσολαβούν κληρώσεις ή οι ομάδες θα αναμετρηθούν χιαστί α λα πλέι οφ της Euroleague ανάλογα με την κατάταξή τους, υπάρχουν άλλα, πολύ πιο σημαντικά ζητήματα. Όπως το ποιοι θα είναι οι τρεις που θα πλαισιώσουν τους 12 αποστάτες στην ιδρυτική 15άδα (με τα εξασφαλισμένα συμβόλαια κλπ) και κυρίως πώς θα προκύπτουν οι εκάστοτε πέντε… σάκοι του μποξ κάθε χρόνο. Πάνω απ’ όλα όμως, θα πρέπει να περάσει καιρός ώστε να δούμε αν η UEFA έχει τόση δύναμη όση θεωρεί η ίδια, καθώς και αν οι λίγκες μπορούν αφενός να αποκλείσουν τους συγκεκριμένους συλλόγους. Και βέβαια, αν όντως έχουν τη διάθεση να το κάνουν, γνωρίζοντας πως ο αντίκτυπος από την απουσία των κορυφαίων ομάδων τους θα είναι τεράστιος.
Όπως έγραψα στην αρχή, η απόσταση που μας χωρίζει από οτιδήποτε σχετικό με την εφαρμογή του πρότζεκτ στην πράξη, είναι πάρα πολύ μεγάλη. Σίγουρα πολύ μεγαλύτερη από το χρονικό διάστημα των τεσσάρων μηνών που απομένουν ως τον Αύγουστο. Δεν έχω κανέναν λόγο να πιστέψω ότι 12 από τα κορυφαία κλαμπ του πλανήτη μπήκαν στη διαδικασία να ανακοινώσουν μια τέτοια ιστορία χωρίς προηγουμένως να έχουν ξεψαχνίσει κάθε πιθανή νομική προέκταση του θέματος. Διότι απλούστατα, όχι από την JP Morgan, αλλά ούτε από την ΕΒΓΑ της γειτονιάς τους δεν θα έπαιρναν χορηγία αν δεν μπορούσαν να εμφανίσουν πειστικά στοιχεία στο συγκεκριμένο σκέλος.
Με τόσο εξοργιστικά μεγάλο οικονομικό διακύβευμα, είμαι πεπεισμένος ότι στο νομικό κομμάτι υπάρχουν στέρεες βάσεις και ότι ελάχιστα είναι αυτά που μπορεί να κάνει η UEFA ή η λίγκα κάθε χώρας για να τους «τιμωρήσει». Ο Χρήστος Υφαντής έθεσε το βράδυ της Δευτέρας στο FWS μια παράμετρο δε γίνεται να αγνοηθεί: τι θα γινόταν αν μια στο εκατομμύριο (που οι πιθανότητες είναι σαφώς περισσότερες) η UEFA βρισκόταν στην πλευρά των ηττημένων μιας δικαστικής διαμάχης; Εκεί πραγματικά θα τελείωναν όλα όπως τα ξέρουμε: τέρμα το αυτοδιοίκητο, τέρμα η απόλυτη και αδιαμφισβήτητη εξουσία και… καλησπέρα χάος.
Για μια σειρά από λόγους λοιπόν, όσοι αντιτίθενται στη European Super League δεν θα πρέπει να αναζητούν συμμάχους στα δικαστήρια. Οι σύμμαχοί τους βρίσκονται στον δρόμο, στις εξέδρες, ακόμα και πάνω στο χορτάρι. Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών αντιτίθεται στο ελιτίστικο σχέδιο των ισχυρών. Κι αν αυτή δεν μπορεί να γίνει αρκετά ηχηρή εν μέσω άδειων γηπέδων, περιμένετε λίγους μήνες.
Ήδη όμως, ξεκίνησαν οι αντιδράσεις από τους άμεσα εμπλεκόμενους. Παίκτες, ακόμα και προπονητές των ομάδων που έδωσαν τα χέρια για τη μεγαλύτερη αποστασία στην ιστορία του παγκοσμίου αθλητισμού, εκφράζουν την αγανάκτησή τους για τις επιλογές των διοικήσεων, δηλαδή εκείνων που τους πληρώνουν. Κι άντε πες ότι για την Τότεναμ ήταν σχετικά εύκολο να στείλει για τσάι τον Μουρίνιο (που μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσει πολλά πράγματα σχετικά με το μέλλον της καριέρας του) μετά τις απανωτές φετινές αποτυχίες. Τον Κλοπ πώς τον διώχνεις; Γιατί αν ήταν μια φορά λατρεμένος για τους οπαδούς της Λίβερπουλ, τώρα γίνεται δέκα με την παλικαρίσια στάση του. Κι ας πήγε και η δική του σεζόν στον αγύριστο.
https://athlosnews.gr/paraitithike-o-anieli-apo-ti-gioyventoys-se-dyskoli-thesi-kai-o-pereth/
Τι δεν φαίνεται να έλαβαν υπόψη τους οι άνθρωποι των 12 ισχυρών αλλά και εκείνοι που δέχτηκαν να συνταχτούν μαζί τους ως υποψήφιοι χρηματοδότες – χορηγοί; Το γεγονός πως το ποδόσφαιρο δεν έχει την παραμικρή σχέση με το μπάσκετ ή οποιοδήποτε άλλο σπορ. Για παράδειγμα, όταν δημιουργήθηκε το σχίσμα της Euroleague με τη FIBA, οι όποιες θέσεις και αντιδράσεις περιορίζονταν μεταξύ των διοικήσεων των εμπλεκόμενων πλευρών. Στην τελική, κανείς δεν θα έβγαινε στον δρόμο επειδή η ομάδα του θα συμμετείχε σε ένα ετήσιο τουρνουά μαζί με την ελίτ της Ευρώπης.
Το ποδόσφαιρο είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό φαινόμενο του 20ου αιώνα και η επιρροή του συνεχίζει να αυξάνεται στον 21ο. Ως δημοφιλέστερο σπορ του πλανήτη, δεν είναι δυνατόν να συγκρίνεται με κάποιο που είναι πρώτο μονάχα στη Λιθουανία και τις Φιλιππίνες, άντε και σε κάποια ακόμη χώρα. Για τις ΗΠΑ δεν το συζητάμε καν, περίπου 11% είναι το ποσοστό που δηλώνει το μπάσκετ ως αγαπημένο του άθλημα.
Πέρα από τις αμέτρητες δομικές διαφορές συγκριτικά με το ποδόσφαιρο, μπορείτε να φανταστείτε π.χ. τη Μίλαν να λέγεται φέτος Αρμάνι, σε δυο τρία χρόνια Φίλιπς και σε καμιά δεκαετία… Τσικίτα; Στην ιδέα και μόνο της ύπαρξης ενός χορηγού ονοματοδοσίας, οι οπαδοί ενός παραδοσιακού ποδοσφαιρικού κλαμπ θα έκαιγαν το γήπεδο της ομάδας τους και θα έγδερναν τα μέλη της διοίκησής της στην κεντρική πλατεία της πόλης. Δημοκρατικά κι ωραία…
Το ποδόσφαιρο είναι εκ γενετής το μοναδικό άθλημα-σπορ στο οποίο μπορεί να επικρατήσει ο λιγότερο ισχυρός, ο λιγότερο ταχύς ή ακόμα και ο λιγότερο «ικανός». Και εντέλει, ο λιγότερο πλούσιος. Ως το κατεξοχήν σπορ των «αουτσάιντερ», δεν είναι τυχαίο που αγαπήθηκε από τα λαϊκά στρώματα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Σε ένα λιβάδι, στην άμμο μιας βραζιλιάνικης παραλίας, στις λάσπες μιας φτωχογειτονιάς ή στα χώματα ενός αφρικανικού χωριού, είναι εξίσου πιθανό να βρεθεί ένας πιτσιρικάς που μπορεί να μεγαλουργήσει στο ποδόσφαιρο. Ίσως επειδή, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ ενστίκτου. Αυτό που προσπαθούν να σκοτώσουν οι περισσότεροι προπονητές των ακαδημιών, επιχειρώντας να τυποποιήσουν αγωνιστικές (και όχι μόνο) συμπεριφορές.
Για να τα λέμε όλα, εδώ και κάποια χρόνια η UEFA κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να αφαιρέσει τα κύρια δομικά χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου, μετατρέποντας σταδιακά το πάλαι ποτέ κύπελλο Πρωταθλητριών σε ένα εν πολλοίς κλειστό ελιτίστικο κλαμπ: οι μισές από τις 32 ομάδες των ομίλων προέρχονται από μόλις τέσσερα πρωταθλήματα, κλείνοντας την πόρτα στις μικρότερες χώρες και καταδικάζοντας τα αντίστοιχα πρωταθλήματα σε περαιτέρω συρρίκνωση. Τι επενδύσεις να γίνουν σε μια λίγκα που ο πρωταθλητής (και μόνο αυτός) θα πρέπει να παίξει τρεις ή ακόμη και τέσσερις προκριματικούς γύρους προκειμένου να βρεθεί στους ομίλους; Και τι πιθανότητες διάκρισης να έχει στη συνέχεια όταν η σεζόν του έχει ξεκινήσει δυο μήνες πριν από τους υπόλοιπους, με ματς ζωής και θανάτου;
Η αρχή βεβαίως έγινε από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο που εξίσωσε το ποδόσφαιρο με τη… φάμπρικα ή έστω μια πολυεθνική, καταργώντας σε μεγάλο βαθμό τους περιορισμούς των ξένων παικτών (το λεγόμενο Bosman Ruling). Οι πιθανότητες λοιπόν, να ξαναδούμε μια Στεάουα, έναν Ερυθρό Αστέρα ή ακόμα κι έναν Άγιαξ στον τελικό του Champions League έγιναν μηδαμινές. Τώρα πια, με το που εμφανιστεί ένα ταλεντάκι στην πρώτη ομάδα ενός μικρομεσαίου συλλόγου, δεν το αφήνουν να κλείσει ούτε δεύτερη σεζόν τα αρπακτικά των μεγαλύτερων.
Με τα καλά του και τα στραβά του, το ποδόσφαιρο έφτασε στο 2021. Η κίνηση των «12» για τη European Super League κάποια στιγμή θα γινόταν. Η απελπισία από την οικονομική στενότητα που προκάλεσε η πανδημία, προφανέστατα επίσπευσε τις εξελίξεις. Να έγιναν τα πράγματα τόσο βιαστικά ώστε να μην έχουν προβλεφθεί όλα τα πιθανά σενάρια; Να ευσταθούν οι φήμες που εμφανίζουν κάποιους από τους «12» να έχουν δεύτερες σκέψεις, βλέποντας τις αντιδράσεις των οπαδών ή φοβούμενοι δικαστικές διαμάχες; Αν χυθεί το πρώτο αίμα, η αιμορραγία δύσκολα θα σταματήσει…
Στο μακρινό σενάριο μιας άτακτης υποχώρησης, θα συζητάμε για το μεγαλύτερο ξεβράκωμα όλων των εποχών. Και προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε το ξεφτιλίκι για έναν οργανισμό όπως η JP Morgan, η οποία επιβεβαίωσε την πρόθεσή της να χρηματοδοτήσει ένα εγχείρημα που είχε χειρότερη οργάνωση και από κυριακάτικο πικ νικ. Ποιος μέτοχος θα μπορεί να ξαναπάρει στα σοβαρά μια εταιρία που συμφώνησε να δώσει μερικά δις ευρώ σε 12 χαβαλέδες; Δεν μπορεί να είναι τόσο απλά τα πράγματα λοιπόν.
Μονάχα κάποιος αφελής θα μπορούσε να μιλήσει για μπλόφα. Μπλόφα για ποιο πράγμα; Πόσα παραπάνω ανταλλάγματα θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν για πάρτη τους οι 12 αποστάτες από την UEFA, ώστε να θεωρηθεί ότι η απόπειρα πραξικοπήματος άξιζε τον κόπο; Εδώ που έχουμε φτάσει, μόνο ένας θα βγει πραγματικά κερδισμένος. Οποιαδήποτε παλινωδία από πλευράς «12» θα συνιστά βαριά ήττα και αντίστοιχα θρίαμβο της ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας.
Το ότι οι ομοσπονδίες και οι λίγκες θα στρέφονταν εναντίον της ESL ήταν αυτονόητο. Οι αντιδράσεις των οπαδών είναι κι αυτές αναμενόμενες, αν και ακόμη είναι πολύ νωρίς για να μιλάμε για κάτι που επί της ουσίας εκφράζεται εκτεταμένα μονάχα μέσω social media, αφού τα γήπεδα είναι κλειστά. Αν όμως αυτοί που πληρώνονται από τους συγκεκριμένους συλλόγους υψώσουν ανάστημα όπως έκαναν οι Κλοπ και Γκουαρντιόλα (και απέφυγε να κάνει ο «λίγος» Ζιντάν και ο προπονητικά «ελάχιστος» Πίρλο), τότε το πρότζεκτ είναι καταδικασμένο.
Θα είχα την καλή διάθεση να στηρίξω οποιαδήποτε αποσχιστική τάση, φτάνει αυτή να περιλάμβανε προτάσεις για την ουσιαστική βελτίωση του ανταγωνισμού – και κατ’ επέκταση του προϊόντος – και όχι απλώς «ελάτε μαζί μας για να πάρετε παραπάνω λεφτά». Περιορισμός ξένων, «κόφτης» σε έξοδα και συμβόλαια, υποχρεωτική παρουσία τουλάχιστον ενός παίκτη από τις ακαδημίες στην ενδεκάδα (και κάποιων ακόμη στην αποστολή) είναι μερικά από τα «μέτρα» που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.
Ακόμα και η ηλιθιότητα που ονομάστηκε Financial Fair Play ήταν από την πρώτη στιγμή μια μεγάλη αδικία για τους συλλόγους που δεν προέρχονταν από τις κορυφαίες λίγκες. Διότι απλούστατα λες στους «μικρούς» ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να μεγαλώσουν. Πώς θα υπάρξει ισονομία όταν ο Άγγλος εισπράττει πολλαπλάσια ποσά από τον Έλληνα, άρα δικαιούται να ξοδέψει και περισσότερα; Κάτι τέτοιο θα είχε νόημα μονάχα σε μια εγχώρια λίγκα, όχι σε πανευρωπαϊκή κλίμακα όπου οι ανισότητες είναι ήδη μεγάλες.
Το θέμα είναι χαοτικό και θα μπορούσαμε να μιλάμε για μέρες. Προς το παρόν καλό θα είναι να παραμένουμε στα γεγονότα. Η κρίση που δημιουργήθηκε τα μεσάνυχτα της Κυριακής είναι δεδομένο πως θα δημιουργήσει ευκαιρίες. Αν θέλετε τη γνώμη μου όμως, καμία από αυτές τις ευκαιρίες δεν σχετίζεται με το «καλό» του ποδοσφαίρου. Οι ισχυροί διεκδικούν ακόμα περισσότερα από αυτά που ήδη έχουν, κλείνοντας όλο και πιο ερμητικά την πόρτα στους υπόλοιπους. Συνεπώς, αν δεχτούμε ότι το ποδόσφαιρο διέπεται από κάποιες βασικές αρχές ως ένα κατ’ εξοχήν λαϊκό άθλημα, καμία από αυτές δεν εξυπηρετείται μέσα από τις απαιτήσεις και τα καπρίτσια των «12». Και σίγουρα, κανένα από τα ομολογουμένως αρκετά προβλήματα που έχουν προκύψει στο σπορ όλα αυτά τα χρόνια δεν λύνεται με την αυτονόμηση των ισχυρών που θέλουν να γίνουν ακόμη πιο ισχυροί.
Θέλουν πραγματικά να αμυνθούν όλοι οι υπόλοιποι απέναντι τους; Ας κάνουν για αρχή μια απλή συμφωνία κυρίων (επειδή το βλέπω δύσκολο να μπορεί κάτι τέτοιο να κατοχυρωθεί νομικά): καμία πώληση, καμία μεταγραφή παίκτη στους αποστάτες για τουλάχιστον μια διετία. Οι δε μάνατζερ που θα εμπλακούν σε οποιαδήποτε αγοραπωλησία των «12», να τρώνε άκυρο από όλους τους υπόλοιπους συλλόγους. Και βλέπουμε…