Σαν σήμερα, 4 Ιουλίου του 2004, μόλις 14 χρόνια πριν, η εθνική Ελλάδας στο ποδόσφαιρο κατέκτησε το τρόπαιο στο EURO 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Αυτό το έπος, που τότε θεωρήθηκε ως η μέγιστη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού, σε ομαδικό επίπεδο, δεν υπάρχει πουθενά στον Τύπο! Ούτε οι εφημερίδες, ούτε τα sites αφιέρωσαν χώρο για την εθνική ομάδα, παρά αναλώθηκαν στα «μεταγραφικά».
Μιλάμε για κατάκτηση τροπαίου, όχι για μία καλή πορεία στην Πορτογαλία. Εκείνη η τρομερή παρέα, η «οικογένεια», δεν αποτελεί κανένα φωτεινό παράδειγμα για τον Τύπο, ούτε, συνεπώς, για τους Νεοέλληνες, αφού δεν το πληροφορήθηκαν ποτέ. Η σημερινή γενιά των 20 αρηδων δεν ξέρει και δεν θα μάθει ποτέ για τον ανεπανάληπτο θρίαμβο της εθνικής. Διότι ο Τύπος προτάσσει και σήμερα στην επέτειο των επετείων του ελληνικού ποδοσφαίρου, μεταγραφικά αποκτήματα.
Κάποιοι που θεωρούν τον πλανήτη… «τσιφλίκι» τους, έχουν καταφέρει – και στην Ελλάδα – να πείσουν, ότι ο κόσμος άρχισε να ζει τα τελευταία δέκα χρόνια. Ότι δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια, ούτε συλλογική μνήμη. Ότι ζούμε μόνο στο παρόν και δεν υπήρξε ποτέ παρελθόν. Διότι το παρελθόν αποτελεί οδηγό για το μέλλον. Ιδιαίτερα όταν αυτό το παρελθόν, έχει δημιουργήσει το σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό, όπως η Ελλάδα. Ειδικά όταν εκείνη η εθνική ομάδα το 2004, είχε μεγιστοποιήσει το συμπαγές του Ελληνισμού στα πέρατα της γης.
Η σημερινή ημέρα αποτελεί μια τεράστια ήττα του Τύπου, που δεν αξιώθηκε ούτε στην απλή αναφορά στο έπος της Πορτογαλίας. Από πού κι ως που οι μεταγραφικοί στόχοι των «μεγάλων», έχουν μεγαλύτερη συναισθηματική βαρύτητα από εκείνη την στιγμή που όλη η Ελλάδα ένοιωσε γλυκιά ανατριχίλα, βλέποντας το Ζαγοράκη να σηκώνει την κούπα; Γιατί αποκόπηκε ο ομφάλιος λώρος εκείνης της στιγμής με το σήμερα; Πρέπει να το … κοιτάξουμε, που λένε κι οι νεολαίοι. Αν μας έχει μείνει λίγος χώρος για διαλογισμό, με τις όσες νοητικές διαβρώσεις υφίσταται ο Έλληνας από τα τηλεριάλιτι της συμφοράς.
Μη πάμε, όμως, μακριά. Ο στόχος των «τσιφλικάδων είναι και η γλώσσα, αυτή η γλώσσα που έδωσε 4.500 υβριδικές λέξεις στη Γαλλία, 4.000 στη Γερμανία, 4.000 στην Ισπανία, δεν μιλιέται, πια, στην Ελλάδα. Βλέπω στα social media, «Greece won the cup». Κάποιος δάσκαλος, καθηγητής, προβεβλημένος άνθρωπος στην Ελλάδα, έπρεπε να μάθει στους Έλληνες και τους Νεοέλληνες, ότι η λέξη «CUP», είναι τα αρχικά των λέξεων «Κρούση», «Ύδωρ», «Πόση». Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Ναι, σωστά. Τα… χοντρά γράμματα είναι ο Ντάνος και η Βαλαβάνη.
Κλείνω το σημερινό άρθρο με παράπονο κι έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Ρίτσου. Σπέσιαλ για την περίσταση, που λένε. «Επιτέλους», ο τίτλος. «Υπάρχουμε», κλείνει…
πριν από εσένα ήσουν εσύ;
Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας.
Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα
τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι
μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;». Έτσι
πέταξα το ποτήρι απ’ το παράθυρο.
Έτσι άκουσα τουλάχιστον κάτω στο πεζοδρόμιο τον κρότο:
«υπάρχουμε».
