Όσοι είχαν τη δυνατότητα να διαβάζουν τακτικά – ή αραιά και που – τα κείμενά μου από την εποχή του αείμνηστου Θεόδωρου Νικολαΐδη στο «ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ», θα θυμούνται πιθανόν ότι η κριτική ήταν όχι απλά αναπόσπαστο μέρος, αλλά η πεμπτουσία του ΕΥΘΕΩΣ. Αυτή ήταν η άλλωστε και η αφορμή που οδήγησε εξαρχής στη δημιουργία της στήλης, η οποία πήρε αμέσως κάποια από τα βασικά γνωρίσματα του συντάκτη της. Και όχι, δεν την έγραφαν «κι άλλοι» όπως είπε προσφάτως ένας «ψευδομάρτυρας»…
Η μεγαλύτερη δυσκολία στο όλο εγχείρημα ήταν να μην ξεπεραστεί η νοητή γραμμή που χωρίζει την κριτική από την εμπάθεια. Το ότι κατά καιρούς υπήρξαν αναγνώστες που πίστεψαν ότι έχω «πρόβλημα» με τον Κόκκαλη, τον Μαρινάκη, τους Αγγελόπουλους, τον Λεμονή, τον Ζαρντίμ, τον Βαλβέρδε, τον Μίτσελ και πάει λέγοντας, μαρτυρά ότι δε χαρίστηκα ποτέ σε κανέναν, όταν ερχόταν η ώρα της κριτικής. Το ότι μια κακή κριτική μένει περισσότερο στον άλλον απ’ ό,τι δέκα εγκωμιαστικές, συνιστά απλώς μια λειτουργική ιδιαιτερότητα του ανθρώπινου θυμικού…
Ο Ολυμπιακός πήγε στο Μιλάνο με βασική προτεραιότητα να ξεκουράσει τους παίκτες που θα κληθούν να σπάσουν την αρνητική παράδοση των τελευταίων ετών στο ΟΑΚΑ. Προφανώς δεν θα έλεγε «όχι» σε ένα καλό αποτέλεσμα, εντούτοις κρίνοντας από τη διαχείριση του Πέδρο Μαρτίνς κατά τη διάρκεια του ματς, μάλλον θα προτιμούσε να βάλει τους «βασικούς» του στο 90′ αν ήταν δυνατόν. Γιατί αν δεν είχε εξαρχής τέτοια πρόθεση και απλώς περίμενε να τουμπάρει το ματς ώστε να αντιδράσει, τότε ενδεχομένως να υπάρχει πρόβλημα…
Ο ίδιος ο Μαρτίνς γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας τι… σταυρό ανέλαβε να κουβαλήσει την περασμένη άνοιξη. Ακόμα κι αν δεν το είχε πάρει χαμπάρι από την πρώτη στιγμή, κατά τη διάρκεια των φιλικών σίγουρα κατάλαβε που έχει μπλέξει. Μεταξύ μας, ένας προπονητής που δεν είχε βιώσει έστω και στο ελάχιστο αντίστοιχες συνθήκες (πρωταθλητισμό, πίεση τεράστιου κλαμπ, χτίσιμο μιας ομάδας με ένα ολοκαίνουργιο ρόστερ κλπ), θα έπρεπε να είχε είτε πλήρη άγνοια κινδύνου, είτε απόλυτη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του προκειμένου να πει το «ναι». Ή και τα δυο, που σίγουρα είναι πολύ πιο επιθυμητό σενάριο από την πρώτη εκδοχή, σκέτη…
Η πρώτη βαθμολογική απώλεια στη σεζόν μάλλον άργησε να έρθει: θα μπορούσε να έχει προκύψει (αδίκως, βάσει εμφάνισης) με τον Αστέρα Τρίπολης ή μέσα στη Νέα Σμύρνη όπου ο Ολυμπιακός πήρε περισσότερα από αυτά που δικαιούταν. Τελικά, η ζημιά έγινε με τον πιο αναπάντεχο τρόπο και ήταν διπλή: δεν είναι απλώς ότι χάθηκαν οι βαθμοί, αλλά ότι κατέληξαν και σε άμεσο ανταγωνιστή. Εν ολίγοις, ό,τι του έδωσε του Θρύλου η «τύχη» στα δυο προηγούμενα ματς, του το πήρε πίσω και με το παραπάνω κόντρα στον ΠΑΟΚ…
Τι θα μπορούσε να έχει κάνει καλύτερα η ομάδα και ο ίδιος ο Μαρτίνς στο Σαν Σίρο; Μια τέτοια κουβέντα θα είχε πραγματικό νόημα αν δεν υπήρχε το ΟΑΚΑ ενόψει. Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός κλήθηκε να παίξει ένα τόσο μεγάλο ματς με δυο μέρες λιγότερη ξεκούραση – αλλά και την επιβάρυνση ενός ταξιδιού – στα πόδια του, επιβαλλόταν η μάξιμουμ δυνατή συντήρηση δυνάμεων. ΟΚ, ο Ναουέλ θα έπρεπε να έχει βγει πολύ νωρίτερα, δείχνοντας εκτός τόπου και χρόνου. Ο συγκινητικός Τουρέ κουράστηκε αναμενόμενα νωρίς, το ίδιο και ο πολύ καλός Νάτχο που δεν έχει ακόμη τη σπιρτάδα όσων έκαναν κανονική προετοιμασία το καλοκαίρι. Πολλά μπορούμε να πούμε για το πως και πότε επενέβη ο Πορτογάλος στο ματς, νομίζω όμως ότι δεν έχουν και τόση σημασία…
Το μόνο που έχει σημασία είναι το ντέρμπι της Κυριακής. Το κακό για τον Ολυμπιακό είναι πως έχει να χάσει περισσότερα από την αντίπαλό του και αυτό το γεγονός δημιουργεί πάντα επιπλέον πίεση. Αρχικά επειδή μια ήττα θα στείλει τους Πειραιώτες ακόμα πιο πίσω στη βαθμολογία, σε σχέση με τους πρωτοπόρους. Και κατά δεύτερον, επειδή σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ανοίξει για τα καλά το κεφάλαιο Μαρτίνς, θέλουμε – δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε…
Κάθε φορά που προσλαμβάνεται ένας τεχνικός στον Ολυμπιακό, όλοι σχεδόν οι οπαδοί λένε μ’ ένα στόμα μια φωνή «αφήστε τον να δουλέψει και θα τον κρίνουμε στο τέλος». Το κακό είναι πως οι περισσότεροι εξ αυτών λακίζουν κάπου στη διαδρομή: μια – δυο στραβοτιμονιές είναι αρκετές για να εξαντλήσουν την έτσι κι αλλιώς λιγοστή υπομονή τους και να πυροδοτήσουν τη μουρμούρα. Δεν είναι ποτέ κακό βεβαίως, να κάνεις κριτική μεμονωμένα. Κακό γίνεται όταν η κριτική ξεφεύγει από το συγκεκριμένο – ή τα συγκεκριμένα – ματς, παίρνοντας γενικευμένη μορφή ενώ δεν υπάρχει ικανό δείγμα γραφής για κάτι τέτοιο. Κάπου εκεί τελειώνει η έννοια της κριτικής και ξεκινά η ισοπέδωση…
Τη δεδομένη χρονική στιγμή οι «αφήστε τον να δουλέψει» παραμένουν πλειοψηφία, σε σχέση με τους «αν χάσει από την ΑΕΚ, φεύγει». Δεν είμαι όμως και πολύ σίγουρος για το κατά πόσο θα διατηρούταν το ίδιο ποσοστό σε περίπτωση κακού αποτελέσματος. Που, μεταξύ μας, δεν είναι δα και τόσο απίθανη μια τέτοια εξέλιξη. Αφενός οι ερυθρόλευκοι διανύουν ένα πολύ κακό σερί κόντρα στην υπόλοιπη τριάδα του BIG4 και αφετέρου το ΟΑΚΑ έχει γίνει κάτι σαν κρανίου τόπος για τον Ολυμπιακό την τελευταία τριετία. Έπειτα από τη βραδιά του… βυζιού του Μάρκο Χάρα, οι Πειραιώτες φεύγουν διαρκώς με σκυμμένο το κεφάλι όποτε πάτησαν το πόδι τους στο Ολυμπιακό Στάδιο. Έχασαν τίτλο, έχασαν αήττητο, ηττήθηκαν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο ενώ ακόμα και στη μοναδική φορά που νίκησαν, η νίκη τους συνοδεύτηκε από αποκλεισμό…
Θα είναι Γκουαρντιόλα αν νικήσει την Κυριακή ο Μαρτίνς και Σούλης Παπαδόπουλος αν χάσει; Όχι και όχι. Θα κέρδιζε κάτι ο Ολυμπιακός αν ο προπονητής που δουλεύει την ομάδα από το καλοκαίρι φύγει πριν την παρέλαση ή έστω λίγο μετά; Πάλι όχι. Τώρα, αν κάνει 4-5 γκέλες μαζεμένες, προφανώς δεν τον γλιτώνει τίποτα. Γιατί όμως να μπαίνει ο κόσμος σε μια τέτοια διαδικασία αμφισβήτησης επειδή η ομάδα του έχασε σε ένα ματς στο οποίο ροχάλιζε ο Θεός;
Όσο υπερβολικοί είναι αυτοί που εκθειάζουν τον Μαρτίνς δίχως στην πραγματικότητα να έχουν δει ξεκάθαρα δείγματα διαρκείας του έργου του, τόσο και περισσότερο είναι εκείνοι που τον θάβουν. Στατιστικά βέβαια, οι δεύτεροι είναι αυτοί που δικαιώνονται συχνότερα. Διότι ακόμα κι αν είναι πράγματι ικανότατος ο προπονητής ή τέλος πάντων όχι τόσο κακός όσο παρουσιάζεται, δίχως στήριξη η απόλυση είναι αναπόφευκτη. Ο Ζαρντίμ είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα/αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας, ασχέτως αν σήμερα το 95% εκείνων που τον έκραζαν, προσπαθεί να θυμηθεί «γιατί διώξαμε αυτόν τον προπονηταρά»…
Σε όλο αυτό το κατεβατό που διαβάσατε υπάρχει και επιμύθιο. Αν η πίεση και η γκρίνια λιγοστέψουν, οι συνθήκες δουλειάς για προπονητή (κυρίως) και παίκτες θα είναι πολύ καλύτερες. Στην τελική, ακόμα και να στραβώσει η σεζόν, θα υπάρχει πάντοτε η προσδοκία της επόμενης. Αλήθεια τώρα, δε σας έχει λείψει το συναίσθημα να δείτε πάνω – κάτω τους ίδιους παίκτες και κυρίως τον ίδιο προπονητή να ξεκινούν μια νέα χρονιά; Τα παραδείγματα με τους τεχνικούς που απέτυχαν την πρώτη ή ακόμα και τη δεύτερη σεζόν και στη συνέχεια θριάμβευσαν, είναι πάρα πολλά. Γιατί εμείς να το κάνουμε θέμα πριν καν φορεθούν τα μακρυμάνικα;