Η ΑΕΚ παίζει απόψε με τον Άγιαξ στο «Γιόχαν Κρόιφ Αρένα» του Άμστερνταμ και το FWS.GR ανεβαίνει στη μηχανή του χρόνου, πατάει γκάζι και σας μεταφέρει πίσω στο 1998, παραμονές του αγώνα του αγώνα με τον Ολυμπιακό, επίσης για το Τσάμπιονς Λιγκ. Τότε που το (νεότευκτο) γήπεδο λεγόταν «Άμστερνταμ Αρένα» και το οποίο μετονομάστηκε μετά τον θάνατο του θρύλου των θρύλων του ολλανδικού ποδοσφαίρου.
Τι ήταν τότε ο Άγιαξ; Ένας συγκερασμός παράδοσης, μοντέρνου μάρκετινγκ, ιερότητας και μεγαλείου στην διαμόρφωση της συνείδησης του επισκέπτη. Ένα αρχοντικό σωματείο, που αποπνέει περίσσιο σέβας, ακόμα και για τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι απλοί υπάλληλοι των γηπέδων.
Ξεκινάμε με την επισήμανση του… ταξιτζή που σε μεταφέρει από το Νταμ Σκουέαρ στο «Άμστερνταμ Αρένα»: «Αν δεν έχεις ξαναδεί το γήπεδο, μην τρομάξεις μ’ αυτό που θα δεις, είναι μόνο ένα γήπεδο». Αυτό το κάτι μεταξύ πλάκας και σοβαρότητας, συνήθως κρύβει μία αντισυμβατικότητα.
Πράγματι στη θέα του γηπέδου, δεν πήγαινε το μυαλό ότι ήταν γήπεδο. Ήταν ένας ιπτάμενος δίσκος, ένα κατασκευαστικό UFO, στο οποίο έπαιζαν και μπάλα. Σκέφτεσαι: «Ο Ολυμπιακός θα χάσει 2-0 μόνο από το γήπεδο». Ο Ολυμπιακός έχασε 2-0…
Επίσκεψη στο μουσείο του γηπέδου. Το τελετουργικό είναι βγαλμένο από ταινία… τρόμου, δέους, αισθητικής παρέμβασης και μιας αμφίδρομης επικοινωνίας του ανθρώπου με το θείον! Δηλαδή, Γιόχαν Κρόιφ!
Ακούτε, σκηνικό: Η πόρτα του μουσείου είναι μικρή και χωράει μόλις έναν. Δεν είναι καν πόρτα μουσείου. Μπαίνεις μέσα και… κλειδώνει πίσω σου και βρίσκεσαι στο απόλυτο σκοτάδι, δημιουργώντας μία αίσθηση αβεβαιότητας αν μπήκες στη σωστή πόρτα.
Μέχρι να συνέλθεις από το σοκ, αρχίσει μία εκκωφαντική μουσική. Θριαμβευτική μουσική, κάτι σαν εμβατήριο.
Κι εκεί που η αρχική ανησυχία γίνεται φόβος στα όρια του τρόμου, πετάγεται μπροστά σου μία οθόνη από την οποία ξεπηδά ο Γιόχαν Κρόιφ! Είσαι εσύ, το σκοτάδι, η οθόνη κι ο Κρόιφ που αρχίζει και μιλάει στα ολλανδικά.
Δεν καταλαβαίνεις τι λέει, αλλά συμφωνείς με τον εαυτό σου και αυθυποβάλλεσαι. Είναι σαν να βλέπεις τον Ιησού (της μπάλας) να λέει με ήρεμη φωνή, «εγώ ειμί το φως του ποδοσφαίρου». Στην πραγματικότητα, ο Κρόιφ σε καλωσορίζει στο μουσείο και σε κατευθύνει πως να κινηθείς μέσα σ’ αυτό.
Μέσα στο μουσείο, μπορείς να δεις όλα τα ευρωπαϊκά κύπελλα που έχει σηκώσει ο Αγιαξ. Τα ποδοσφαιρικά παπούτσια της ίδρυσής του, τις φανέλες των παικτών και των αντιπάλων του. Εκεί θα δεις και τη φανέλα του Αριστείδη Καμάρα! Ναι, με το «5» στην πλάτη. Από τον τελικό του «Γουέμπλεϊ» το 1971, όπου ο Άγιαξ είχε νικήσει 2-0 τον Παναθηναϊκό.
Η έκπληξη γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, όταν ο επισκέπτης φτάσει ακριβώς μπροστά στη φανέλα του Καμάρα. Τότε αρχίζει ένα παλιό ραδιοφωνάκι εποχής να κάνει αναμετάδοση του τελικού! Domazos, Antoniadis… Συγκίνηση, αλλά και αφόρητο μάρκετινγκ.
Τι άλλο είναι Άγιαξ; Άγιαξ είναι το γραφείο Τύπου να μαζεύει όλους τους παίκτες στο μπαρ, μετά την προπόνηση «γιατί ήρθε ένας Έλληνας δημοσιογράφος για να του μιλήσετε». Ναι, για το 1998 μιλάμε, πριν από 20 χρόνια.
Κι ήταν όλοι οι παίκτες εκεί, όπως κι ο Δανός τεχνικός Μόρτεν Όλσεν. Μπαμπαγκίντα, τα αδέρφια Ντε Μπούρ, Ντάνι Μπλιντ, Βαμπέρτο, Αρβελάντζε, Λιτμάνεν, Φαν ντερ Σάαρ. «Έχεις μισή ώρα να ρωτήσεις όλους για ό,τι θέλεις» οι οδηγίες του γραφείου Τύπου. Δεν είπαν τίποτα το σοβαρό, παρά μόνο ότι θα κερδίσουν τον Ολυμπιακό. Ωστόσο, στη λογική του μάρκετινγκ (κυρίως) και του συναισθήματος, είπαν πολλά στους κατοίκους μιας χώρας από την οποία δανείστηκαν το όνομά τους. Αίας Σαλαμίνας.
Άγιαξ, ακόμα, ήταν (τότε, το ’98), να μπαίνεις στο γήπεδο και να αισθάνεσαι τόσο αδύναμος σε μία αρχιτεκτονική που σκοπό είχε να παρεμβαίνει με βίαιο τρόπο στο συνειδητό των αντιπάλων. Είναι Άγιαξ. Από τότε, πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια. Οι συνήθειες άλλαξαν, ο κόσμος άλλαξε, το ποδόσφαιρο άλλαξε, έγιναν καλύτερα γήπεδα, πιο εντυπωσιακά. Ο Άγιαξ και το «Άμστερνταμ Αρένα» έμειναν εκεί για να υποδεχτούν την ΑΕΚ σ’ ένα ακόμα, αντάμωμα με την Ελλάδα, την οποία, τότε, όλοι αγαπούσαν. Μετά, ήρθαν κάτι… Ντάισελμπλουμ!
