Την τελευταία τριετία, μόλις δυο σύλλογοι έχουν κόψει βαθμούς από την Μπάγερν Μονάχου στη φάση των ομίλων. Πρόπερσι η Παρί Σεν Ζερμέν και πέρυσι ο εκπληκτικός Άγιαξ ήταν οι μοναδικές ομάδες που κατάφεραν να φύγουν με ψηλά το κεφάλι από αγώνα κόντρα στους Βαυαρούς. Και ειδικά πέρυσι, η Μπάγερν έδειχνε πιο θνητή από ποτέ, εντός αλλά και εκτός συνόρων. Καμία σχέση δηλαδή με αυτό το πράγμα που πήγε στο Λονδίνο και ισοπέδωσε τη δύστυχη Τότεναμ, βγάζοντας όλα τα φονικά ποδοσφαιρικά ένστικτα που πρεσβεύει η αγωνιστική νοοτροπία του κλαμπ.
Ο Ολυμπιακός ήταν παραπάνω από καλός χθες το βράδυ. Ακόμα κι αν κάποιος δεν πολυκαταλαβαίνει από ποδόσφαιρο, διαθέτοντας παρατηρητικότητα θα μπορούσε να το αντιληφθεί βλέποντας τις σκηνές που ακολούθησαν μετά το σφύριγμα της λήξης. Πριν την αναγνώριση του Νίκο Κόβατς και πριν την παραδοχή του Ούλι Χένες περί τύχης, οι πρώτοι που έδειξαν την εκτίμησή τους στους αντιπάλους τους ήταν οι παίκτες των Γερμανών. Τα στιγμιότυπα με ζευγάρια αντίπαλων ποδοσφαιριστών αγκαλιασμένων να συζητούν λαχανιασμένοι ή κάποιους εκ των νικητών πεσμένους στο χόρτο και να τους σηκώνουν οι ηττημένοι, δεν ήταν μια συνηθισμένη ποδοσφαιρική εικόνα.
Ίσως να μην είναι καν ποδοσφαιρική: στο μυαλό μου ήρθαν τιτανομαχίες πυγμάχων που μετά από 15 γύρους (οι οποίοι πλέον έχουν γίνει 12 στο λεγόμενο «the distance») χωρίς νοκ άουτ, η διαφορά μεταξύ νίκης και ήττας είναι ελάχιστη. Αν μάλιστα ο διεκδικητής είναι αουτσάιντερ, το respect του στα σημεία νικητή γίνεται μεγαλύτερο. Διότι στην πραγματικότητα αυτό συνέβη. Ο Ολυμπιακός δε βγήκε νοκ άουτ, απλώς ηττήθηκε στα σημεία. Έμεινε όρθιος από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο της μάχης, κόντρα σε έναν αντίπαλο πολύ πάνω από τα κυβικά του. Επί της ουσίας, η Μπάγερν σώθηκε από το καμπανάκι όπως ένας πυγμάχος που ξέρει ότι νικάει στα σημεία, αλλά έχει αποδεχθεί πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαπλώσει τον απέναντι. Λίγα λεπτά ακόμη και το γκολ της ισοφάρισης ήταν βέβαιο πως θα ερχόταν.
Η ίδια ομάδα που βασανίζεται για να κερδίσει τη Λαμία, τον ΟΦΗ, τον Αστέρα Τρίπολης και που έχασε βαθμούς από τα… λιμά του Παναθηναϊκού, έδειξε για ακόμη μια φορά σε ευρωπαϊκό παιχνίδι της ότι το πραγματικό επίπεδό της είναι πολύ πάνω από αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και κατ’ επέκταση, ότι αδικεί τον εαυτό της με το να μην αντιμετωπίζει σοβαρά και αποφασιστικά τους εγχώριους αντιπάλους της. Σε μια μακρά σειρά αγώνων από τον Ιούλιο μέχρι σήμερα, ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει πως προσαρμόζεται άψογα οποιοδήποτε κι αν είναι το επίπεδο της ομάδας που βρίσκεται απέναντί του. Ακόμα και στο Βελιγράδι με τις πολλές αλλαγές του Μαρτίνς, στο 11-11 οι Πειραιώτες ήταν ανώτεροι από τους Σέρβους.
Γιατί όμως κέρδισαν την αναγνώριση των αντιπάλων τους οι παίκτες του Θρύλου; Πρώτον, επειδή τους έπαιξαν καθαρά και δεν ξεπέρασαν τα όρια σε καμία περίπτωση. Και δεύτερον (και σημαντικότερο) επειδή τους αντιμετώπισαν στα ίσια, δίχως ποδοσφαιρική κακομοιριά και παθητικότητα, δίχως υστερόβουλες σκέψεις σαν κι αυτές που απεχθάνομαι όταν βλέπω αγώνα της Ατλέτικο Μαδρίτης ή των τελευταίων ομάδων του Μουρίνιο.
Ο Ολυμπιακός έπαιξε στα ίσια το τεράστιο μέγεθος που λέγεται Μπάγερν και ηττήθηκε στα σημεία. Σε κανένα σημείο του παιχνιδιού όμως δεν μπορούσες να πεις ότι αυτή την ήττα την άξιζε. Σε όποια σχεδόν θέση κι αν κοιτούσες, έβλεπες μονάχα διακριθέντες. Στα άκρα, στον άξονα, στην κορυφή της επίθεσης. Και είναι πραγματικά κρίμα που σε μια τέτοια εμφάνιση, ο Σεμέδο αδίκησε τον εαυτό του και τους συμπαίκτες του. Από το τσαφ του πρώτου λεπτού ήταν εμφανές πως ο Πορτογάλος δεν ήταν πνευματικά όσο έτοιμος χρειαζόταν για να κοντράρει τον κορυφαίο φορ του πλανήτη τα τελευταία χρόνια. Όταν λοιπόν δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του ο Ρούμπεν, πως να βοηθήσει τον Μεριά που συνεχίζει να δείχνει κατώτερος των προσδοκιών;
Το τι θα γίνει από εδώ και πέρα στο Τσάμπιονς Λιγκ θα εξαρτηθεί περισσότερο από τη διάθεση της Μπάγερν όταν ταξιδέψει στο Βελιγράδι και λιγότερο από τον Ολυμπιακό. Οι Ερυθρόλευκοι οφείλουν να νικήσουν τον Ερυθρό Αστέρα την τελευταία αγωνιστική για να φτάσουν έστω τους τέσσερις βαθμούς, αν στο μεταξύ έχουν μεσολαβήσει φυσιολογικές ήττες σε Μόναχο και Λονδίνο. Αν λοιπόν ο Αστέρας δεν έχει καταφέρει να πάρει βαθμό στα δυο επόμενα παιχνίδια, η τρίτη θέση θα παιχτεί τον Δεκέμβρη στο Φάληρο.
Μέχρι τότε όμως αργούμε. Και στην πραγματικότητα δεν είναι καν αυτό το ζητούμενο. Η χρονιά στην Ευρώπη είναι ήδη πετυχημένη από τα τέλη Αυγούστου κιόλας, όταν ο Ολυμπιακός έγινε η μοναδική ελληνική ομάδα που περνά τρεις γύρους μέσα από το League Path των προκριματικών για να βρεθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Όπως έχω γράψει πολλάκις, τα πάντα και άπαντες θα κριθούν στο τέλος του πρωταθλήματος. Η δουλειά που γίνεται πέρυσι στοχεύει στην ανάκτηση των εν Ελλάδι σκήπτρων. Μπροστά σε αυτόν τον στόχο, όλοι οι υπόλοιποι ωχριούν.
Την Κυριακή κόντρα στην ΑΕΚ η ομάδα του Μαρτίνς έχει την υποχρέωση να δείξει σε ολόκληρη την Ελλάδα πως είναι το πρώτο φαβορί για τον τίτλο. Μια επιβλητική εμφάνιση θα στείλει το σωστό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη αντίστοιχη δοκιμασία στην πρώτη μέρα του Δεκέμβρη. Δεν θα είναι δα και καμιά υπέρβαση, έτσι; Είτε με το παλιό ΑΦΜ είτε με το νέο, η ΑΕΚ στην εποχή Μαρινάκη ζει Γολγοθά σε εντός αγώνες πρωταθλήματος: 6-0 το 2011, 3-0 το 2013, 4-0 το 2015, 3-0 το 2016, 4-1 πέρυσι. Μια φορά πήραν αποτέλεσμα οι Κιτρινόμαυροι στο Φάληρο και μαζί πήραν δώρο και το πρωτάθλημα. Η ζημιά γίνεται στο ΟΑΚΑ, αλλά ως το ματς του β’ γύρου υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη…
ΥΓ. Μέσα στη μέρα θα ακολουθήσει και κείμενο για όσα θλιβερά έγιναν στο Ρέντη, καθώς και η ανάλυση περί «δικών μας», «δικών σας» αλλά και το πως κάποια συγκεκριμένα ΜΜΕ προβάλλουν ή θάβουν ένα γεγονός, ανάλογα με την «απόχρωση» των δραστών…
