Πέρασαν χρόνια από τότε που ο Άρης έπαιξε τελευταία φορά στην Ευρώπη, όμως στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ελληνικές ομάδες να δίνουν προκριματικά Ιούλιο μήνα, να είναι ανέτοιμες και να παίζουν τη γάτα με το ποντίκι (μαντέψτε τι ρόλο έχουν συνήθως).
Σχέδιο αριστούργημα
Το εντυπωσιακό με την ομάδα του Σάββα Παντελίδη είναι πως έπαιξε νοκ άουτ εντός έδρας παιχνίδι (αντιλαμβάνεστε τη δυσκολία) έχοντας την απόλυτη κυριαρχία σε όλες τις γραμμές, πειθαρχία στην άμυνα, εξαιρετικά ανεβάσματα από τους μπακ και συμπαγή μεσαία γραμμή. Για να εκτελέσεις τέτοιο σχέδιο άψογα πρέπει να έχει προηγηθεί σωστή δουλειά μηνών και ασφαλώς να μην υπάρχουν μεγάλες αλλαγές στο ρόστερ.
Όταν όλα αυτά εφαρμόζονται σε ένα τόσο κατάμεστο γήπεδο, η κατηφόρα για τους φιλοξενούμενους είναι δεδομένη. Δεν είναι τυχαίο πως ο Άρης δεν απειλήθηκε καθόλου (Βέλεθ-Ρόουζ ήταν ψύχραιμοι και διαθέτουν ηγετικά χαρακτηριστικά στην άμυνα), ενώ με το πρες που ασκούσε επανακτούσε διαρκώς την κατοχή της μπάλας. Το… δυστύχημα ήταν που έμεινε στο 0-0, ενώ άξιζε να βρει τουλάχιστον ένα γκολ κόντρα στην πελαγωμένη ομάδα του Κέρκεζ.
Η ΑΕ Λεμεσού παίζοντας αυτό το 3-5-2 και κάνοντας αρκετές καθυστερήσεις (σε εκνευριστικό βαθμό κάποιες στιγμές είναι η αλήθεια) έκλεισε όσο μπορούσε τους χώρους, αλλά συνάντησε αρκετά προβλήματα στα πλάγια.
Οι ακραίοι μπακ τα έκαναν όλα
Και πως να μη συναντήσει; Κόρχουτ και Σούντγκρεν πέρα από τη δεδομένη αμυντική ασφάλεια που προσέφεραν, έκαναν μπόλικες κούρσες με τον Σουηδό να είναι ο παίκτης αποκάλυψη: φοβερές σέντρες -ειδικά στο πρώτο μέρος- και διαρκή overlap με τη βοήθεια του Φετφατζίδη. Γίνεται μωρέ να έχεις Σκανδιναβό μπακ και να μην είναι αξιόπιστος; Και ναι, μπορεί να τον βοήθησε που πήγε στη Θεσσαλονίκη με αγωνιστικό ρυθμό από τα ματς της ΑΙΚ, αλλά πάνω από όλα έδειξε πως γουστάρει να παίξει σε τέτοιο περιβάλλον. Ξεσήκωνε τον κόσμο και μιλούσε αρκετά με τους συμπαίκτες του.
Μπλόκο της ΑΕΛ στον Τόνσο, δημιουργός Ματίγια
Το δίδυμο που επέλεξε ο Παντελίδης στη μεσαία γραμμή είχε εξ’ αρχής λογική: Ο Μπάσα ανέλαβε περισσότερο ρόλο destroyer, κόβοντας κάθε προσπάθεια των Κύπριων να παίξουν κάθετα, ενώ ταυτόχρονα ο Ματίγια είχε περισσότερο χώρο να ανοίξει το παιχνίδι στα πλάγια, να κατεβάσει την μπάλα και να βοηθήσει δημιουργικά τον εγκλωβισμένο Τόνσο. Ο Αργεντινός μπόρεσε να απειλήσει ουσιαστικά μόλις μια φορά (86′), αλλά είδε τον Βοζίνια να τον σταματά. Κινήθηκε στα ρηχά σε πολλά σημεία του αγώνα, είχε κακές επιλογές στο τρανζίσιον δείχνοντας πως έχασε τη συγκέντρωση του.
Αναγκαίος ο Λάρσον
Σίγουρα ο Έλληνας τεχνικός θα περίμενε περισσότερα πράγματα από τους μεσοεπιθετικούς του, έτσι όπως κύλησε το ματς. Από τη μία, ο Φετφατζίδης κούραζε αρκετά την μπάλα, από την άλλη ο Ντιγκινί ήταν μεν πιο δραστήριος, αλλά συνέκλινε αρκετά στον ήδη γεμάτο άξονα και εν τέλει τα χάλαγε στην τελική προσπάθεια.
Ο Γάλλος φαίνεται να βολεύεται περισσότερο να παίζει κοντά στον φορ (με εξαίρεση τα τελειώματα του, ο Ιντέγε έδειξε να είναι σε καλή κατάσταση και κράτησε την ομάδα του ψηλά), οπότε αν ο Λάρσον πάρει φανέλα βασικού στη ρεβάνς, τότε το 3-5-2 των αντιπάλων θα τον ευνοήσει, αφού παίζει περισσότερο στη γραμμή και συνεργάζεται με τον Κόρχουτ που έχει το ένας εναντίον ενός.
Η ρεβάνς στην Κύπρο θα είναι διαφορετική αφού ο Άρης κυνηγά δύο αποτελέσματα. Η ΑΕΛ είναι αναγκασμένη να ψάξει γκολ και θα χρειαστεί να ανοίξει το ματς. Οι Θεσσαλονικείς πρέπει σίγουρα να εκμεταλλευτούν καλύτερα τους κενούς χώρους και να έχουν έστω τη… μισή γκίνια στα τελειώματα των φάσεων.
