Από τη μέρα της κλήρωσης κιόλας, ήταν γνωστό πως η ΑΕΚ αποτελεί εφιάλτη για τις σκωτσέζικες ομάδες. Μπορεί να μην την έδινε κανείς ξεκάθαρο φαβορί, ωστόσο ουδείς τολμούσε να τη χαρακτηρίσει αουτσάιντερ.
Για τον ΠΑΟΚ πάλι, τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ξεκάθαρα. Ποτέ και για κανέναν λόγο μια ελληνική ομάδα δεν θα μπορέσει να λογίζεται ως φαβορί κόντρα σε μια ρωσική, ανεξάρτητα από τη θέση που τερμάτισε την περασμένη σεζόν ή την κατάσταση στην οποία βρίσκεται τη στιγμή των αναμετρήσεων.
Το ότι οι δυο «δικέφαλοι» βρίσκονται στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι τυχαίο, έστω κι αν ειδικά η ΑΕΚ την τύχη τη χρειάστηκε. Στη Σκωτία ζορίστηκε στην άμυνα, σκόραρε ουσιαστικά στη μοναδική πραγματική ευκαιρία που έκανε, έδειξε όμως και χαρακτήρα. Και μάλιστα σε δυο διαφορετικές περιπτώσεις. Οι παίκτες του Ουζουνίδη δεν πανικοβλήθηκαν όταν έφαγαν νωρίς – νωρίς το γκολ, αλλά ούτε και όταν αποβλήθηκε αδίκως ο Γαλανόπουλος. Κοντολογίς, όση ρέντα κι αν έχεις, από μόνη της δε σε πηγαίνει πουθενά.
Ο ΠΑΟΚ πέρασε απροσδόκητα εύκολα το εμπόδιο της Βασιλείας, η οποία αποδείχθηκε σκιά του καλού εαυτού των προηγούμενων χρόνων. Με τη Σπαρτάκ πάλι, όλοι περίμεναν να δουν τι ψάρια πιάνει η ομάδα του Λουτσέσκου. Μετά το σοκαριστικά γρήγορο 0-2 της Τούμπας, ποιος θα έδινε έστω και μια πιθανότητα πρόκρισης στους κυπελλούχους;
Μάζεψαν τα κομμάτια τους παρ’ όλα αυτά και πριν καν φύγει το ημίχρονο είχαν ήδη βρει απαντήσεις. Αλήθεια, τι είναι πιο εύκολο; Να σκοράρει ξανά το «φαβορί» που προηγείται ήδη με 0-2 ή να φάει τρία μαζεμένα γκολ από το αουτσάιντερ μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα; Στη Μόσχα τα πράγματα ήταν πιο απλά. Οι Θεσσαλονικείς ήξεραν και τι ζητούν, αλλά και πως ακριβώς θα το διεκδικήσουν. Τους ήρθε κουτί και η απευθείας κόκκινη του Αντριάνο σε μια αμφιλεγόμενη φάση και από εκεί όλα πήραν τον δρόμο τους.
Πλέον, η ΑΕΚ θεωρείται ακλόνητο φαβορί κόντρα στους Ούγγρους της πρώην Βιντεότον και νυν Βίντι, ενώ ο ΠΑΟΚ θα πρέπει να κάνει μια από τις μεγαλύτερες υπερβάσεις της ιστορίας του για να πετάξει έξω την Μπενφίκα. Και για τους δυο όμως, η αποστολή έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό: το φθινόπωρο θα βρίσκονται σε ευρωπαϊκούς ομίλους, όποια κι αν είναι η διοργάνωση. Αν και εδώ που έφτασαν τα πράγματα, για την ΑΕΚ θα συνιστά αποτυχία αν δεν ξεπεράσει το εμπόδιο των πρωταθλητών Ουγγαρίας…
Μέχρι στιγμής, οι δυο δικέφαλοι μετρούν τρεις προκρίσεις και κατά πάσα πιθανότητα θα προκύψει και τέταρτη. Ποιο είναι το «μυστικό» που κρύβουν οι ως τώρα επιτυχίες τους; Την απάντηση μπορείτε να τη δώσετε μόνοι σας μόλις διαβάζετε με προσοχή τις ενδεκάδες με τις οποίες παρατάχθηκαν στα χθεσινά παιχνίδια.
ΑΕΚ: Μπάρκας, Μπακάκης, Οικονόμου, Λαμπρόπουλος, Χουλτ, Σιμόες, Άλεφ, Γκάλο, Μπακασέτας, Κλωναρίδης, Λιβάγια
ΠΑΟΚ: Πασχαλάκης, Μάτος, Βιεϊρίνια, Κρέσπο, Βαρέλα, Μαουρίσιο, Κάνιας, Ελ Καντουρί, Λημνιός, Πέλκας, Πρίγιοβιτς
Αν δεν το παρατηρήσατε ήδη, να το κάνουμε… πενηνταράκια. Ο ΠΑΟΚ παρατάχθηκε με έντεκα ποδοσφαιριστές που υπήρχαν στο ρόστερ πριν το καλοκαίρι, η ΑΕΚ με δέκα κι αυτό επειδή ο Γαλανόπουλος δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής (έπαιξε ο Άλεφ στη θέση του). Τι μας λέει το παραπάνω; Ότι και οι δυο ομάδες διαθέτουν ομοιογένεια. Αυτό που λέμε «χημεία». Μπορεί να μην έχουν τα καλύτερα ρόστερ του κόσμου, οι παίκτες τους όμως έχουν αποκτήσει το απαραίτητο αγωνιστικό δέσιμο ώστε να μπορούν να λειτουργούν όσο καλύτερα γίνεται.
Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές τα τελευταία χρόνια έχω γράψει τη φράση «έντεκα μέτριοι παίκτες με χημεία κάνουν πολύ καλύτερη ομάδα από έντεκα παιχταράδες που μαζεύτηκαν σε ένα καλοκαίρι». Δίχως αμφιβολία, η αλφαβήτα της ποδοσφαιρικής λογικής θα πρέπει να επιστρέψει και στον Ολυμπιακό. Αν μάλιστα συνοδευτεί και από οργανωμένη (και υπομονετική) τόνωση του ελληνικού στοιχείου όπως ήδη επιχειρείται, τα αποτελέσματα θα φανούν σύντομα. Και στην τελική, ακόμα κι αν οι Πειραιώτες δεν παίξουν την… μπαλάρα άλλων εποχών που τώρα αναπολούν οι οπαδοί τους (αλλά τότε δεν εκτιμούσαν όσο θα έπρεπε), θα εμφανίζουν ένα σύνολο με πάθος και ψυχή και όχι έντεκα τύπους που θα έχουν μονάχα στο μυαλό τους τον τραπεζικό λογαριασμό και που θα παίζουν την επόμενη σεζόν…