Πριν ακουστεί το τρίτο συνεχόμενο σφύριγμα του Στέγκεμαν, αυτό που σημαίνει τη λήξη ενός αγώνα, ένα περίεργο είδος ηλεκτρονικής καταιγίδας σημειώθηκε στο διαδίκτυο. Λογαριασμοί σε facebook και twitter που έμοιαζαν απενεργοποιημένοι εδώ και μήνες, ξύπνησαν από τον λήθαργο μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτου. Νεκρανάσταση κανονική δηλαδή, σαν κι αυτή στην οποία πρωταγωνίστησε άθελά του ο Ολυμπιακός στα 90κάτι λεπτά του ντέρμπι.
Τι πραγματικά συνέβη στο ΟΑΚΑ; Σε καφενεία και ταξί η ετυμηγορία είναι απόλυτη: «το έστησαν». Μέχρι και προσωπικά μηνύματα μου ήρθαν χθες το βράδυ που με ρωτούσαν «γιατί δε γράφετε ότι είναι στημένο;». Όταν ο εγκέφαλός σου λειτουργεί με καφενειακή λογική στην καθημερινότητά του – ίδιον του λαού μας -, αδυνατεί να κατανοήσει ακόμα και τα πλέον προφανή. Το μόνο που επιθυμεί είναι η στιγμιαία ικανοποίηση της οργής, της απογοήτευσης και του υπερεγώ. Διότι δεν είναι δυνατόν να δεχτεί ότι η ομαδάρα του έσπασε τα μούτρα της γιατί απλώς δεν ήταν αυτή που έπρεπε, οπότε ψάχνει τη δικαίωση σε βλακώδη σενάρια συνωμοσίας.
Στις 8 παρά βγήκα στο ΘΕΜΑ FM για να κάνω ένα πρώτο σχόλιο, έχοντας στα χέρια μου την ενδεκάδα. Σε πολλούς ακούστηκα αυστηρός, εκφράζοντας πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο ήταν σωστή η προσέγγιση του Μαρτίνς. Κυρίως για τα μηνύματα που έστειλε για πολλοστή φορά και που στην αποκωδικοποίησή τους προκύπτει ένα σοβαρό ατόπημα: «Αυτοί είναι οι 11 που εμπιστεύομαι και που αν μπορούσα, θα τους έβαζα σε όλα τα ματς της σεζόν». Ακόμα και όταν χρησιμοποιεί κάποιους άλλους, δείχνει να το κάνει από ανάγκη και με κρύα καρδιά.
Η ποδοσφαιρική λογική που πήγε περίπατο
Όταν τα πράγματα πάνε καλά, μπορείς να κάνεις όποια τρέλα θέλεις και να θεωρηθείς ακόμη και μεγαλοφυΐα. Μέχρι να έρθει η στραβή, οπότε παύει να θεωρείται «χαριτωμένη» η όποια πιθανόν λανθασμένη επιλογή σου. Αυτός ο κανόνας τέθηκε σε ισχύ δεκαετίες προτού εμφανιστεί ο Πέδρο Μαρτίνς στον Ολυμπιακό. Τώρα όμως, το θέμα μας είναι ο Πορτογάλος. Δεν μπορώ να ξέρω πως νιώθουν οι παίκτες του σε καθημερινή βάση. Μπορώ όμως να υποθέσω ότι αυτοί που δεν ανήκουν στους 11 «σίγουρους», αρχίζουν να παίρνουν απόφαση ότι για το επόμενο χρονικό διάστημα υπολογίζονται μονάχα ως… ρεπατζήδες. Ότι βρέξει – χιονίσει, στα μεγάλα ματς που έρχονται θα συνεχίσουν να είναι βασικοί αυτοί που τράβηξαν το καλοκαιρινό λούκι.
Αν η παραπάνω υπόθεση είναι ακριβής, καταλαβαίνετε πόσο λεπτές θα μπορούσαν να αποδειχθούν κάποιες ισορροπίες σε μελλοντικό χρόνο. Θέλετε μια πιο απλή προσέγγιση; Σκεφτείτε πόσο πολύ ψάχτηκε ο Ολυμπιακός για έναν φορ κλάσης, μέχρι να καταλήξει στο πολυβόλο που λέγεται Ελ Αραμπί. Ποιο είναι μέχρι στιγμής το μήνυμα που στέλνει ο Μαρτίνς; Ότι γι’ αυτόν ο ιδανικός φορ είναι ο Γκερέρο, ακόμα κι να του φέρεις τον… Καβάνι που λέει ο λόγος. Αυτό όμως δεν είναι σοβαρό. Βάσει ποδοσφαιρικής λογικής, η επιλογή του Ισπανού στο ντέρμπι ήταν λανθασμένη. Ναι, ο Γκερέρο σκόραρε με εκείνο το ξεψυχισμένο αριστερό σουτ, μόνο που αυτή η εν πολλοίς τυχερή στιγμή ήταν η μοναδική καλή του στο ματς.
Σε ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός καλούταν να πιάσει τον αντίπαλό του από τον λαιμό και να τον βάλει στα δίχτυα, η ποδοσφαιρική λογική έλεγε Ελ Αραμπί. Κι ας μην έβρισκε καν δίχτυα που λέει ο λόγος. Το γεγονός και μόνο ότι σχεδόν κάθε φορά που η μπάλα έπεφτε μέσα στην πράσινη περιοχή ο Μαροκινός θα έβγαζε τελική (ίσως και ευκαιρία), θα ήταν αρκετό για να προκαλέσει πανικό σε μια ομάδα που όποτε πιέστηκε στις προηγούμενες αγωνιστικές, έχασε τα αβγά και τα καλάθια.
Στο ημίχρονο, με το σκορ στο 0-1, βγήκα ξανά στο ραδιόφωνο για σχόλιο. Απογοητευμένος από το άθλιο θέαμα που παρουσίαζε ο Ολυμπιακός και με πολλές υποσημειώσεις για κάποιους παίκτες. Όπως για τον Μεριά, που είπα ότι πρέπει άμεσα να παρκαριστεί γιατί φαίνεται είτε θολωμένος, είτε κουρασμένος, είτε και τα δύο. Τελικά, ο Τυνήσιος έκανε την ίδια βλακεία που έκανε και κόντρα στην Τότεναμ: μια ανόητη επαφή, ικανή για να δώσει το δικαίωμα στον αντίπαλο να πέσει και να πάρει πέναλτι.
Στο τελικό μου σχόλιο δεν είχα, δυστυχώς, κάτι να προσθέσω. Ό,τι ήταν να πω, τα είπα εγκαίρως. Προτού γίνουν και όχι εκ του ασφαλούς, δηλαδή εκ του αποτελέσματος. Θα μπορούσα κάλλιστα να είχα πέσει έξω και ο Ολυμπιακός να έβγαζε μάτια. Αυτή όμως είναι μια από τις υποχρεώσεις της δουλειάς. Αν είναι να μιλάς μόνο μετά και να κάνεις τον πονηρό κατόπιν εορτής, δεν ξεχωρίζεις σε τίποτε από τον καφενόβιο που έχει το δικαίωμα να ξεστομίσει ό,τι μπαρούφα του περάσει από το μυαλό. Στην τελική, είναι επαγγελματικά ανήθικο να εκφέρεις γνώμη μονάχα όταν ξέρεις το αποτέλεσμα και ξέρεις ότι δεν θα εκτεθείς.
Η θλιβερή υπενθύμιση πως ο ΠΑΟ δεν είναι πια ο πραγματικός αντίπαλος του Θρύλου
Οι Παναθηναϊκοί πανηγύρισαν την ισοπαλία και αμέσως ξέχασαν ότι μόλις λίγες νωρίτερα κάποιοι διοργάνωναν πορεία και συλλαλητήριο. Αυτό για μένα είναι και το πιο θλιβερό. Η υπενθύμιση δηλαδή, πως ο «αιώνιος» δεν είναι πια πραγματικός αντίπαλος του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο. Γιατί στα υπόλοιπα – πλην μπάσκετ – αθλήματα δεν ήταν ποτέ κι ας τραγουδάει ό,τι θέλει ο Γιάννης Βογιατζής στον πράσινο ύμνο. Πως να πάρεις στα σοβαρά έναν αντίπαλο που αγωνιστικά είναι προτελευταίος στη βαθμολογία και που πλέον έχει λιγότερα από τα μισά σου πρωταθλήματα;
Ο Μαρτίνς είναι ο ίδιος προπονητής που αποθεωνόταν μέχρι και λίγες ώρες πριν το ντέρμπι. Ένας προπονητής που δουλεύει σκληρά, που δείχνει αποτελέσματα αλλά που θα κριθεί οριστικά και αμετάκλητα στο τέλος της σεζόν. Για τέταρτο σερί ματς στο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός του ήταν από μέτριος ως κακός, αν αφαιρέσουμε το τελευταίο καταιγιστικό 20λεπτο με τον Βόλο. Τι αλλάζει από Τετάρτη σε Κυριακή; Είναι θέμα αγωνιστικής νοοτροπίας, τακτικής προσέγγισης ή αδυναμίας ως προς την κατανόηση της σημασίας που έχει η κατάκτηση του τίτλου; Ο Πορτογάλος είναι δεδομένο ότι το έχει κατανοήσει. Φαίνεται όμως ότι δεν έχει βρει τον τρόπο να το εμφυσήσει σε ικανοποιητικό βαθμό στους παίκτες του που στα τρία από τέσσερα εγχώρια ματς έχουν παίξει με τη φωτιά.
Ο Ολυμπιακός έχει ξεκινήσει τη σεζόν με μια τεράστια οικονομική και αγωνιστική επιτυχία. Αυτή όμως πέρασε, τουλάχιστον ως προς το αγωνιστικό σκέλος. Από εδώ και πέρα, το αν θα κλείσει τον όμιλο με έναν, δυο, τρεις ή πέντε βαθμούς ελάχιστη σημασία έχει σε σχέση με τον τίτλο. Γι’ αυτόν τον λόγο δημιουργήθηκε αυτό το ρόστερ, γι’ αυτό επενδύθηκαν τόσα χρήματα και αυτό το καλοκαίρι. Ο δε Μαρτίνς εξακολουθεί να θεωρείται «μαθητής» στον πρωταθλητισμό. Πέρυσι ξεκίνησε τον βασικό κύκλο μαθημάτων, φέτος όμως οφείλει να αποφοιτήσει με άριστα.
Αυτό που ζει στην Ελλάδα είναι πρωτόγνωρο, όχι μόνο για την προπονητική του καριέρα, αλλά συνολικά για την ποδοσφαιρική. Ακόμα και ως παίκτης, στα τρία χρόνια που έπαιξε στη Σπόρτινγκ δεν είχε ποτέ την υποχρέωση να αναδειχθεί πρωταθλητής. Αυτήν που έχει τώρα στον Ολυμπιακό δηλαδή, για τον οποίο οποιαδήποτε θέση πλην της κορυφής ισοδυναμεί με καταστροφή. Όσο εκτός πραγματικότητας είναι αυτοί που ισοπεδώνουν τον Πορτογάλο μετά το χθεσινό, άλλο τόσο λάθος είναι αυτοί που συμπεριφέρονται σα να μη συνέβη τίποτα.
Άλλο η καταστροφολογία, άλλο το καμπανάκι για εγρήγορση. Πολύς κόσμος πικράθηκε χθες, βλέποντας τους οπαδούς μιας αγωνιστικά ανύπαρκτης ομάδας τα τελευταία χρόνια, να του βγάζουν γλώσσα και να τον κοροϊδεύουν. Και μόνο αυτό, ο πληγωμένος οπαδικός εγωισμός δηλαδή, είναι ένας καλός λόγος για ένα γερό κράξιμο του Μαρτίνς στους παίκτες. Όπως επίσης η διοίκηση οφείλει να καταστήσει σαφή στον κόουτς την ενόχλησή της για το αποτέλεσμα και κυρίως για την απαράδεκτη εικόνα μιας ομάδας με ουσιαστικά μηδέν καθαρές ευκαιρίες σε ένα ολόκληρο ματς. Από εκεί όμως μέχρι την ισοπέδωση και την αποκαθήλωση προσώπων που είχαν αποκτήσει θεϊκές διαστάσεις το προηγούμενο διάστημα, η απόσταση είναι μεγάλη. Ο φόβος φυλάει τα έρμα και αυτός ο κανόνας δεν έχει εξαίρεση. Καλό θα είναι να υπενθυμίζεται που και που στις πολυτελείς εγκαταστάσεις του Ρέντη…
