Κάθε ήττα και μια μικρή καταστροφή. Έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα ‘ναι τα πράγματα στον απόλυτα εξαρτημένο από το αδηφάγο κοινό του Ολυμπιακό. Κανείς σ’ αυτόν τον μοναδικής ιδιοσυγκρασίας σύλλογο δεν καταδέχεται να πει «δεν πειράζει» και να πέσει για ύπνο. Θα “σκάσει”, θα ξενυχτήσει, θα καπνίσει ένα πακέτο τσιγάρα, θα το φέρει από δω θα το φέρει από κει, αλλά τον ρόλο του χαμένου αποκλείεται να τον «σηκώσει». Κι αν παλιότερα η τσαντίλα και το κράξιμο κατά δικαίων και αδίκων έμεναν στο σπίτι, στην εξέδρα ή στο καφενείο, τώρα γίνονται στάτους και ταξιδεύουν μέχρι τ’ αποδυτήρια…
Οι εποχές άλλαξαν, ο τρόπος έκφρασης επίσης, ο οπαδός του Ολυμπιακού όχι. Πες τον άπληστο, πες τον εγωιστή, πες τον “παρτάκια” και αρρωστημένα απαιτητικό, το σίγουρο είναι ότι αρνείται να δεχτεί τους κανόνες του παιχνιδιού. Το ξέρει ότι δεν γίνεται να κερδίζει πάντα, απλά δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Ενας κόσμος ευχή μόνιμα στην πρίζα. Να σ’ ανεβάζει στα ουράνια με την ίδια ευκολία που σε πετάει στα τάρταρα κι όσο κι αν ακούγεται αδιανόητα πιεστικό και παράλογο, είναι ο Νο1 λόγος που ο σύλλογος αυτός δεν θα λυγίσει στον αιώνα τον άπαντα.
Πριν από λίγους μήνες, λοιπόν, η σπουδαία (για πολλούς αδύνατη) συμφωνία των Αγγελόπουλων με τον Ντέιβιντ Μπλατ έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, αλλά και σιγουριά για την δημιουργία μιας ομάδας σύγχρονης, ελκυστικής και ουσιαστικής. Η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων που δήλωναν κορεσμένοι από το αμυντικογενές μπάσκετ του Σφαιρόπουλου, εμφανίζονταν διατεθειμένοι να δώσουν όσο χρόνο χρειαστεί στη νέα προσπάθεια, αφού η παρουσία του καθολικής αποδοχής ΑμερικανοΙσραηλινού προπονητή αποτελούσε εγγύηση προόδου. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε γκρίνια στο άκουσμα των νέων αποκτημάτων κι ας μην ήταν πρώτα ονόματα, αφού «ο Μπλατ ξέρει», κι όλα έδειχναν ότι η ανάγκη υπομονής και στήριξης ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων είχε γίνει κατανοητή.
Δεν βαριέστε. Αρχές Δεκέμβρη κι όποιος κάνει μια βόλτα στα ηλεκτρονικά στέκια των ερυθρόλευκων οπαδών -ιδίως μετά από ήττα- θα πιστέψει ότι ο σχεδιασμός του Ολυμπιακού έγινε, ξέρω γω, πάνω σε «Ασσο κασετίνα», ότι οι μισοί παίκτες του ρόστερ είναι ακατάλληλοι ή λίγοι και η χρονιά ήδη χαμένη υπόθεση. Η λέξη υπομονή έχει πάει περίπατο προ πολλού και η μεγαλύτερη αγωνία είναι ποιος γκαρντ θα έρθει να σώσει την παρτίδα κι αν αποκτηθεί αθλητικός ψηλός. Η σεζόν τρέχει, η Ευρωλίγκα έχει πάρει ήδη φωτιά κι αντί να κοιτάξουμε τι θα κάνουν οι υπάρχοντες και πώς θα καταφέρουν να συνδυάσουν τη διαδικασία απόκτησης χημείας και φιλοσοφίας, με την αποτελεσματικότητα, ώστε να μην μείνουν πίσω στη βαθμολογία, εμείς ασχολούμαστε μόνο με τον Μπραντον Πολ και τον Γουοναμέικερ.
Μακάρι, δηλαδή να έρχονταν και οι δύο και να έφερναν παρέα τον Ούντοχ, αλλά για την ώρα απέναντι στην αγριεμένη Εφές θα στηθούν ο Σπανούλης, ο Γκος κι ο Μιλουτίνοφ. Αυτοί είναι τα χαρτιά που κρατάς στα χέρια σου φίλε του Ολυμπιακού κι αν θες ο “μεσσίας” που περιμένεις να έχει όντως την ευκαιρία να σε οδηγήσει στην “Γη της Επαγγελίας”, πρέπει την Πέμπτη το βράδυ να νικήσεις, γιατί αν δεν το ‘χεις καταλάβει το ματσάκι είναι… τελικός. Με τις ΤΣΣΚΑ, Φενέρ και Ρεάλ να έχουν ήδη ξεχωρίσει στην κούρσα για το πλεονέκτημα, ουσιαστικά μένει ανοιχτή μια θέση για την τετράδα και η ομάδα του Αταμάν βρίσκεται ήδη στο 8-3. Eίναι η μοναδική που έχει κερδίσει την Φενέρ, έκανε πλάκα στον Παναθηναϊκό και προχθές έφτασε την Ρεάλ στο -17.
Oσο κι αν λέμε ότι βρισκόμαστε στον πρώτο γύρο κι ότι τα πάντα μπορούν να ανατραπούν, τρίτη εντός έδρας ήττα δεν θα είναι καθόλου καλό νέο για τους Πειραιώτες. Ως εκ τούτου, η ανάγκη συστράτευσης ενόψει αυτής της εξόχως σημαντικής αναμέτρησης είναι πραγματικά μεγάλη, κάτι που οφείλουν να το κατανοήσουν όλοι. Πρώτα απ’ όλα οι παίκτες, τους οποίους ο Μπλατ έφερε προ των ευθυνών τους μετά από την τσάμπα ήττα στο Κάουνας και στη συνέχεια ο κόσμος. Η Εφές δεν αστειεύεται καθόλου φέτος, έχει υλικό που «τρομάζει» κι ένα γεμάτο ΣΕΦ είναι το πρώτο …προαπαιτούμενο για να λυγίσει.
Ολα τα υπόλοιπα έπονται. Και η προσθήκη παίκτη και τα αγωνιστικά προβλήματα κι ο Τίμα κι ο Μάντζαρης και δεν ξέρω ποιος άλλος. Το συγκεκριμένο παιχνίδι, όπως και το επόμενο στη Βαρκελώνη είναι πάρα πολύ πιθανό να αποδειχτούν από τα πλέον κομβικά σε ολόκληρη τη σεζόν και απαιτούν μόνο πράξεις. Ισως στην προκειμένη περίπτωση να ταιριάζει το περιβόητο ρητό Ναπολέοντα, «On S’engage; Et Puis, On Voit». Δηλαδή «θα εμπλακούμε σε μάχη και μετά βλέπουμε»…
ΥΓ. Εκτός από γκαρντ έρχεται και ανακάτεμα στην τράπουλα. Δεν αποκλείεται το σημερινό παιχνίδι να μας δώσει κάποια δείγματα.
ΥΓ2. Ενα γεμάτο γήπεδο, εκτός από ώθηση στην ομάδα λειτουργεί πάντα και ως έξτρα κίνητρο για την εκάστοτε διοίκηση. Είναι άλλο πράγμα να βλέπεις ότι ο κόσμος είναι εκεί διψασμένος και δεμένος με την ομάδα κι άλλο να νιώθεις ότι τελικά δεν είναι και τόσοι πολλοί αυτοί που νοιάζονται πραγματικά.
ΥΓ3. Οι τόνοι ανέβηκαν, τα μηνύματα στάλθηκαν, το ταρακούνημα έγινε, αλλά τώρα χρειάζεται ηρεμία γιατί ακολουθεί non stop πρόγραμμα.
