Πολύς θόρυβος σηκώθηκε για τον Δημήτρη Μάνο, μετά το γκολ που πέτυχε εις βάρος του Απόλλωνα. Αυτό είναι λογικό. Το… αλόγιστο είναι οι υποδείξεις προς τον Μαρτίνς, ότι προκειμένου να βολέψει το Μάνο στην 11αδα, θα πρέπει να παίξει 4-4-2.
Είναι τόσο εύκολο (στην Ελλάδα), η αλλαγή ενός συστήματος άμυνας… «Κόβουμε» έναν μέσο, βάζουμε έναν επιθετικό κι όλα καλά. Ουδεμία, ωστόσο, σχέση με την πραγματικότητα του coaching.
Ο Μαρτίνς από την αρχή της προετοιμασίας εκπαιδεύει τους παίκτες του Ολυμπιακού το σύστημα άμυνας 4-2-3-1. Να υπενθυμίζουμε ότι «σύστημα» είναι ο τρόπος που στήνεται στο γήπεδο μια ομάδα για να κλέψει τη μπάλα. Τι θα την κάνει αφού την κλέψει, αναφέρεται στα κιτάπια, ως τακτική.
Τι σημαίνει εκπαίδευση; Ότι στην προπόνηση, στο 4-2-3-1 ο κάθε παίκτης χρεώνεται ορισμένο χώρο άμυνας. Ο πλάγιος χαφ, ας πούμε δεν πρέπει να γυρίζει ποτέ να γίνεται δεξί μπακ. Δεξί μπακ θα γίνει ο ένας από τους δυο «κόφτες».
Στο 4-4-2, αντίστοιχα, το δεξί χαφ θα πρέπει να γίνεται αυτός δεξί μπακ. Είναι το ίδιο; Προφανώς κι όχι. Είναι τελείως διαφορετικός ο τρόπος που αμύνεται μία ομάδα σε 4-2-3-1 από το 4-4-2. Αυτό ήταν ένα απλό παράδειγμα.
Άλλο ένα απλό παράδειγμα: Στο 4-2-3-1 ο παίκτης που παίζει πίσω από τον σέντερ φορ, ο Φορτούνης ας πούμε, πρέπει να μαρκάρει τον δεύτερο κεντρικό αμυντικό στον άξονα. Στο 4-4-2 θα πρέπει να μαρκάρει έναν χαφ. Είναι τόσο εύκολο αυτό; Όχι, δεν είναι. Γιατί όταν ο επιτελικός μαρκάρει έναν αντίπαλο χαφ, θα πρέπει να τον ακολουθεί μέχρι την περιοχή του Ολυμπιακού!
Κι αν ο Φορτούνης οπισθοχωρεί, πώς θα έχει τα κουράγια να ξαναπάει 70 μέτρα μπροστά και πόσες φορές μπορεί να το κάνει αυτό, για να οργανώσει την επίθεση; Ύστερα, η άμυνα δεν αφορά τον Φορτούνη μόνο, αλλά την συνολική αμυντική λειτουργία.
Από την αρχή της προετοιμασίας, ακόμα, αυτό διδάσκονται οι παίκτες. Ξέρουν μόνο έναν τρόπο να αμύνονται και να επιτίθενται. Προφανώς και θα υπάρξουν φορές, όπως υπήρξαν, που ο Μαρτίνς θα παίξει με δυο μπροστά. Πότε; Μόνο όταν ο Ολυμπιακός είναι πίσω στο σκορ ή δεν έχει σκοράρει με υποδεέστερο αντίπαλο.
Τότε ο προπονητής παίρνει ένα ρίσκο, το πολύ ενός τετάρτου. Γιατί; Διότι οι παίκτες καλούνται ν’ αποδράσουν από αυτό που έχουν μάθει στην προπόνηση. Αυτός λέγεται προπονητικός τυχοδιωκτισμός.
Στην Ελλάδα, όμως, που τα έχουμε όλα απλοποιημένα στο μυαλό μας, ο Μαρτίνς «πρέπει να παίξει 4-4-2». Έτσι απλά. Άλλος λέει ή γράφει ότι πρέπει να παίξει 4-3-3. Επίσης, έτσι απλά.
Για να παίξει 4-4-2 ο Μαρτίνς θα πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν στις προπονήσεις. Να διδάξει καινούργιο τρόπο άμυνας και επίθεσης. Το έκανε ποτέ, μεσούσης της σεζόν προπονητής; Ποτέ. Κι έτσι, ευτυχώς που ο Μαρτίνς δεν ξέρει – άρα δεν διαβάζει – ελληνικά…
