Mία ψυχωμένη παρουσία σε χορτάρι και κερκίδα! Ο Ολυμπιακός και ο φοβερός λαός του να είναι «ένα», όπως πάντα! Το ιστορικό ρεκόρ με την κατάκτηση του 7ου συνεχόμενου και του 32ου Πρωταθλήματος Ελλάδας, το 2003, έχει μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας. Ένας αγώνας-όνειρο για εμάς, ένας αγώνας-εφιάλτης για τους άλλους.
Δίχως αμφιβολία, είναι από τους αγώνες και τις νίκες, που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Ίσως, και να είναι η σπουδαιότερη νίκη της τελευταίας 25ετίας για τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό, αλλά, προσωπικά, δεν μπαίνω σε αυτήν τη διαδικασία. Είναι μία από τις νίκες της ζωής μας και αυτό αρκεί! Περιγράφει όλα τα συναισθήματά μας και όσα ζήσαμε εκείνη την ευλογημένη ημέρα είτε ήμασταν εντός είτε εκτός γηπέδου!
Τέτοια ημέρα στη Ριζούπολη πριν από 18 χρόνια, με οπαδούς και των δύο ομάδων στο γήπεδο, ο Ολυμπιακός διέλυσε τον Παναθηναϊκό με το αρχοντικό και επιβλητικό 3-0, σκορ που θα μπορούσε να είναι ακόμα μεγαλύτερο. Έναν Παναθηναϊκό, που ήθελε τρία αποτελέσματα για να έχει εκείνος το προβάδισμα τίτλου ενόψει της τελευταίας αγωνιστικής! Νίκη, ισοπαλία, ακόμα και ήττα με ένα γκολ διαφορά! Ωστόσο, διαπίστωσε από το σφύριγμα της έναρξης πως δεν έχει καμία τύχη! Από τη σέντρα! Έτσι, γνώρισε την ήττα με κάτω τα χέρια, δέχτηκε πανεύκολα τρία γκολ και… άντε γεια! Ο Ολυμπιακός εισήλθε με τέτοια ορμή στον αγωνιστικό χώρο, δείχνοντας από το πρώτο δευτερόλεπτο τις διαθέσεις του για «πάτημα» του αντιπάλου, που δεν μπορούσε και δεν γινόταν να χάσει.
Ο Γίγαντας Ολυμπιακός γούσταρε, γουστάρει και θα γουστάρει να παίζει με την πλάτη στον τοίχο. Για κάποιες άλλες ομάδες μπορεί να είναι ένα τεράστιο βάρος που δεν μπορούν να σηκώσουν, αλλά για τον Θρύλο είναι η ίδια του η ζωή! Ο Ολυμπιακός οργανισμός «τρέφεται» μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Την αμφισβήτηση, το άγχος, την πίεση, την υποχρέωση για νίκη. Εκείνη η «χρυσή» γενιά και «φουρνιά» της ομάδας, επί εποχής του τεράστιου Σωκράτη Κόκκαλη, γαλούχισε γενιές Ολυμπιακών, πρέπει να γαλουχίσει και τις επόμενες, και να μνημονεύεται για πάντα. Με ποδοσφαιριστές, με τεράστια προσωπικότητα και κλάση, που έβγαζαν τρομερή μαγκιά και αυταπάρνηση στον αγωνιστικό χώρο, ενώ τους άρεσε να δείχνουν την ανωτερότητά τους πάνω στο χορτάρι, ξεπερνώντας όποια εμπόδια προέκυπταν στην πορεία. Είτε οι πιθανότητες ήταν με το μέρος τους είτε όχι. Είτε έπρεπε να «ανέβουν» ένα βουνό και να ξεπεράσουν τον εαυτό τους είτε απλά να επιβεβαιώσουν την υπεροχή και την κυριαρχία τους.
Εκείνο το ματς «σημάδεψε» μία ολόκληρη εποχή. Ο Ολυμπιακός πιστοποίησε μία λαμπρή επταετία. Μπορεί να ακολούθησε το Πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού, αποκαλούμενο και «Δούρειο», αλλά οι Ερυθρόλευκοι επέστρεψαν άμεσα στις επιτυχίες, στην πρώτη του σεζόν στο νεότευκτο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Εκείνο το ματς στη Ριζούπολη δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ και δεν θα το ξεχάσουν ποτέ! Αν και εκείνη την περίοδο τα έβαζαν με τους παίκτες τους και την πληγωμένη υπερηφάνειά τους, εδώ και δεκαοκτώ χρόνια χρησιμοποιούν ένα σωρό δικαιολογίες για «ζούγκλες» και «τρομοκρατίες», μεταθέτοντας τις ευθύνες σε άλλους.
Ήταν ένα ντέρμπι με τα όλα του, με άσβηστο πάθος και εκπληκτική θέληση για νίκη από τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Μπορεί η ατμόσφαιρα να ήταν τεταμένη στο γήπεδο λόγω παρουσίας οπαδών και από τις δύο ομάδες και της κρισιμότητας της αναμέτρησης, αλλά εντός των τεσσάρων γραμμών δεν συνέβη το παραμικρό. Όσο για την περιβόητη φυσούνα, σε άλλα γήπεδα, ποδοσφαιρικά και μη, έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια τα χειρότερα από τους οπαδούς της ίδιας ομάδας, που φωνάζει εδώ και 18 χρόνια, υπό την ανοχή των διαιτητών και όλων των αρχών ενός αγώνα. Οπότε, πραγματικά, αυτή η συζήτηση για τις «φυσούνες», τις «ζούγκλες» και τις «τρομοκρατίες» δεν τους συμφέρει…
Το 2003, ήταν 32 τα Πρωταθλήματα. Το 2021, είναι 46!
Και η ανεπανάληπτη ιστορία αυτής της μοναδικής ομάδας «τρέχει» χωρίς σταματημό (και πολύ μας αρέσει) μπροστά στα μάτια μας.
https://athlosnews.gr/san-simera-18-chronia-apo-to-epos-tis-rizoypolis/
