Αυτό δεν είναι ένα αφιέρωμα στον Απόλλωνα. Είναι κάτι πιο προσωπικό, δεδομένης της σχέσης μου με την ομάδα που υποστήριξαν τέσσερις γενιές Χαλάδων. Αυτοί που κάνουν ή θα κάνουν αφιερώματα στους κυανόλευκους θα αρχίσουν να (ξανα)γράφουν για τον Ντέμη Νικολαΐδη, τους Καρασαββίδηδες, τον Κάτσενμπαχ, τον Βελέντζα και τη Λιβαδειά του 1995, όταν δεκάδες πούλμαν έφυγαν από τη Ριζούπολη φορτωμένα με Απολλωνιστές, Πανιώνιους, Αεκτζήδες αλλά και αμέτρητες σακούλες απορριμμάτων γεμάτες γαρύφαλα. Λες και τελικός προορισμός δεν ήταν το γήπεδο του Λεβαδειακού, αλλά η «Νεράιδα»…
Τα χρόνια πέρασαν, ο «Απόλλων Αθηνών» έγινε Απόλλων Σμύρνης και η Α’ εθνική μετονομάστηκε σε Super – τρομάρα της – League. Στην πραγματικότητα, Απόλλων «Αθηνών» δεν υπήρξε ποτέ. Αυτή η διευκρινιστική προσθήκη προέκυψε, αν δε με απατά η μνήμη μου, με την εμφάνιση του ΠΡΟΠΟ, προκειμένου να διευκολύνονται οι παίκτες ώστε να ξεχωρίζουν τον κανονικό Απόλλωνα από εκείνον της Θεσσαλονίκης (Καλαμαριάς). Δεν θα μπορούσε άλλωστε να λέγεται Απόλλων Αθηνών ο ένας από τους δυο μοναδικούς προσφυγικούς συλλόγους του ελληνικού αθλητισμού. Ο άλλος είναι ασφαλώς ο Πανιώνιος. Οι υπόλοιποι είναι απλώς προσφυγοκάπηλοι, με δεδομένο ότι ιδρύθηκαν στον ελλαδικό χώρο και όχι στις χαμένες πατρίδες της Ιωνίας ή της Κωνσταντινούπολης.
Απόλλων σκέτος λοιπόν, είναι ένας. Αυτός που το 1948, μετά από περιπλάνηση δεκαετιών σε Στύλους Ολυμπίου Διός, Ρουφ και δε συμμαζεύεται, βρήκε στέγη δίπλα στο Β’ Νεκροταφείο, στη Ριζούπολη. Η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε κι αυτή σε νεκροταφείο ονείρων και στη συνέχεια της ίδιας της ομάδας. Από τις πρώτες κιόλας δεκαετίες ζωής της, όταν ο αείμνηστος Κώστας Οικονόμου θεωρούσε ότι η περαιτέρω επέκταση των εξεδρών ήταν πιο σημαντική από τα κύπελλα. Εκεί όπου επενδύονταν τα χρήματα από τις πωλήσεις των αστεριών του Απόλλωνα, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Αριστείδη Καμάρα. Του μικρού αδερφού του θρυλικού Γιώργου, το όνομα του οποίου φέρει εδώ και σχεδόν δυο δεκαετίες το γήπεδο της Ριζούπολης.
Ατύπως, ο Απόλλων πέρασε στην ιστορία ως ένα από τα πρώτα «παραρτήματα» του Βαρδινογιαννισμού με την καθιέρωση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Λίγα χρόνια νωρίτερα, οι κυανόλευκοι πλήρωναν την αριστερή ξεροκεφαλιά τους με το να μπουν στο στόχαστρο της Χούντας, αρχίζοντας τα πήγαινε-έλα στη Β’ εθνική. Εκείνη την περίοδο ο Απόλλων υποβιβάστηκε ακόμα και στο στρίψιμο του κέρματος.
Για τη σχέση του μεγάλου Κώστα Αλαμάνου με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη έχουν γραφτεί κάμποσες ιστορίες. Την οποία ο Αλαμάνος δεν αρνήθηκε ποτέ, εντάσσοντάς τη σε μια στενή φιλία που είχε πολύ «πάρε» και ακόμα περισσότερο «δώσε». Δεν είναι λίγες οι φορές που ο «καπετάνιος» κατέφευγε στον κυρ Κώστα για ποδοσφαιρικές συμβουλές, πέρα από τους παίκτες που πήρε κατά καιρούς από τη Ριζούπολη. Και εννοείται πως δεν ήταν λίγοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού που φόρεσαν τη φανέλα του Απόλλωνα με τη μορφή δανεισμού. Της περιβόητης υποσχετικής όπως λεγόταν τότε.
Παρένθεση. Έχω ζήσει ομιλία του Αλαμάνου στο ξενοδοχείο πριν από ματς με την Κασσάνδρα στη Χαλκιδική. Μόνο με αυτά που ακούστηκαν για τον Τόζα Βεσελίνοβιτς και τον Γιάτσεκ Γκμοχ μπορώ άνετα να γράψω βιβλίο. Χώρια τις ιστορίες για τον Ντέμη, τον Γκερντ Πρόκοπ και την κόρη του που περπατούσε και έτριζαν τα τσιμέντα της Ριζούπολης…
Πριν τον τελικό του κυπέλλου με την ΑΕΚ, ο οποίος στη συνέχεια έγινε ιστορικός για εντελώς αρνητικούς – σε σχέση με τον Απόλλωνα – λόγους, ο Βαρδινογιάννης είχε πει στον Αλαμάνο να προσέχει γιατί θα τον «τρυπήσουν». Του είπε μάλιστα και ένα όνομα για να μεταφέρει στον αξέχαστο Γιάννη Παθιακάκη, αλλά ο τελευταίος ζήτησε από τον κυρ Κώστα «να μην παρεμβαίνει στη δουλειά του». Ο «Πάθιακας» έκανε του κεφαλιού του, η ομάδα του έγινε αυτή με τη βαρύτερη ήττα στην ιστορία των τελικών και εντέλει έφυγε πρόωρα από τη ζωή, προτού προλάβει να μιλήσει ανοιχτά για το τι συνέβη εκείνες τις ταραγμένες μέρες. Κάτι για το οποίο είχε δεσμευτεί πως θα έκανε κάποια στιγμή…
Μια περίεργη συγκυρία έκανε τον Ολυμπιακό… ευεργέτη του Απόλλωνα στις αρχές του 2000. Η ομάδα ήταν ήδη στη Β’ εθνική, οι Ερυθρόλευκοι χρειάζονταν μια έδρα για τη διετία 2002 – 2004 (ώσπου να ολοκληρωθεί η ανέγερση του νέου Καραϊσκάκη) κι έτσι η Ριζούπολη μετατράπηκε σε ένα – τότε – σύγχρονο γήπεδο που φιλοξενούσε ακόμα και αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ. Συν τα χρήματα που πήρε ο Ερασιτέχνης εκείνα τα χρόνια, ένα ποσό που λεγόταν ότι πλησίαζε τα 2 εκ. ευρώ.
Ο Απόλλων χρειάστηκε 13 χρόνια για να επιστρέψει στη μεγάλη κατηγορία, που στο μεταξύ λεγόταν Super League. Η ιστορία είναι λίγο – πολύ γνωστή. Κάποιες κακές επιλογές στο στήσιμο της ομάδας έφεραν τους κυανόλευκους εξαρχής πολύ πίσω. Και όταν ήρθε η ώρα να διεκδικήσουν την παραμονή τους, το πράγμα δεν εξαρτιόταν πλέον από τις δικές τους δυνάμεις. Ο εκρηκτικός Σταμάτης Βελλής παρασύρθηκε από το φιλοπαναθηναϊκό περιβάλλον του, έγινε η αιχμή του δόρατος του αντιολυμπιακού μπλοκ και όταν τελευταία αγωνιστική οι κυανόλευκοι χρειάζονταν μόνο νίκη μέσα στο Φάληρο για να σωθούν, το συνήθως χαλαρό σε αυτές τις περιστάσεις – λόγω της επικείμενης φιέστας – Καραϊσκάκη έβραζε και απαιτούσε την κεφαλή του θεού Απόλλωνα επί πίνακι. Ο Βελλής έφυγε από το ποδόσφαιρο και το έριξε στο πόλο (όπου κάνει εξαιρετική δουλειά, φέρνοντας τον Απόλλωνα στην ελίτ του αθλήματος) και ήρθε η σειρά του Παναγιώτη Μονεμβασιώτη να αναλάβει τις τύχες του συλλόγου.
Αν η λέξη περιπτωσάρα περιλαμβανόταν στα λεξικά, αντί για επεξήγηση θα έπρεπε να είχε δίπλα τη φωτογραφία του ιδιοκτήτη της αλυσίδας «Βενέτης». Τα περιστατικά στα οποία έχει πρωταγωνιστήσει ο Παναγιώτης Μονεμβασιώτης όλα αυτά τα χρόνια είναι αμέτρητα και οι καβγάδες του είναι ομηρικοί. Με αντίπαλους, με δικούς του, με παίκτες, με προπονητές, με παράγοντες, ακόμα και με οπαδούς της ομάδας του. Όπως και να το δεις όμως, πρόκειται για έναν από τελευταίους «ωραίους τρελούς» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ξέρετε, από αυτούς που πληρώνουν από την τσέπη τους και όχι από το στοίχημα ή με λεφτά τρίτων…
Τα τελευταία χρόνια ο Απόλλων δεν ήταν χρεωμένος πουθενά. Ούτε υπέρ, ούτε αντί. Ούτε «παράρτημα» ούτε «αντιπολίτευση» για λογαριασμό άλλων. Και το ότι επιστρέφει σε βάρος της καταδικασμένης για πολυϊδιοκτησία Ξάνθης, θα μπορούσε να είναι μια ωραία παραβολή. Εδώ και κάποιο διάστημα ωστόσο, συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις δείχνουν πως οι κυανόλευκοι έχουν διαλέξει και πάλι στρατόπεδο. Αν όχι για να επιστρέψουν στη Super League, σίγουρα για να παραμείνουν.
Προς το παρόν, καλούνται να φτιάξουν μια καινούργια ομάδα μέσα σε 20 ήμερες, αν τελικώς επιβεβαιωθεί το σενάριο που θέλει να μετατίθεται η σέντρα στις 19 Σεπτεμβρίου. Εκείνο όμως που προέχει για τους τελευταίους, τους ελάχιστους πιστούς που έχουν απομείνει στη Ριζούπολη, είναι να μην εμφανιστεί ο Απόλλων ξανά «υποταγμένος». Γι’ αυτούς τους λίγους, δεν τίθεται δίλλημα: καλύτερα ασανσέρ που θα ανεβοκατεβαίνει κατηγορίες παρά παράρτημα. Το κακό είναι ότι τον Παναγιώτη Μονεμβασιώτη δε φαίνεται να τον ενδιαφέρει αν το «Γ. Καμάρας» θα έχει χίλιους, δυο χιλιάδες ή πενήντα θεατές. Και αυτό δεν είναι ποτέ καλό για το παρόν και το μέλλον ενός συλλόγου που ένας θεός (Απόλλων) ξέρει πως επιβιώνει εδώ και 130 χρόνια…
