Ο Ολυμπιακός της σεζόν 2019/20 αποθεώθηκε πρόωρα. Δεν ήταν μικρό κατόρθωμα το να βρεθεί από το League Path στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, έχοντας παίξει τρεις προκριματικούς γύρους. Όταν ένα επίτευγμα είναι σπουδαίο, ιστορικό εν προκειμένω, η υπερβολή στην αποθέωση είναι αναπόφευκτη. Αναπόφευκτη όμως είναι και η «κοιλιά» κάποια στιγμή μέσα στους αμέσως επόμενους μήνες. Αν μάλιστα ο προπονητής δεν έχει φροντίσει ώστε να μοιραστεί το φορτίο της κόπωσης όσο περισσότερο γίνεται, το ντεφορμάρισμα κάποιων παικτών είναι θέμα χρόνου. Το ίδιο και το κλατάρισμα από την κούραση και τους τραυματισμούς.
Οι Ερυθρόλευκοι έχασαν τον σημαντικότερο ποδοσφαιριστή τους πριν καν παίξουν το πρώτο επίσημο παιχνίδι τους. Τον ρόλο του αντι-Φορτούνη τον ανέλαβε αγόγγυστα ο Ματιέ Βαλμπουενά. Μόνο που ο Γάλλος δεν είναι βιονικός. Και δέκα χρόνια μικρότερος να ήταν, πάλι θα χρειαζόταν ξεκούραση. Όταν λοιπόν δεν βρίσκεις τον τρόπο να ξεκουράσεις έναν τόσο πολύτιμο παίκτη και αντ’ αυτού τον έχεις βασικό στα 11 από τα 13 πρώτα ματς της σεζόν, παίζεις με τη φλόγα. Στις 6 Οκτωβρίου ο Ματιέ συμπλήρωσε 950 αγωνιστικά λεπτά, δίχως να υπολογίζονται οι καθυστερήσεις. Πέρυσι, κατά ένα έτος μικρότερος, είχε 1772′ σε ολόκληρη σεζόν. Μετάφραση: στην έκτη αγωνιστική του πρωταθλήματος είχε ήδη ξεπεράσει τον μισό από τον συνολικό περυσινό του χρόνο συμμετοχής…
Νομίζω πως δε χρειάζεται να μπούμε σε άλλα παραδείγματα, το νόημα το πιάσατε. Ο Ολυμπιακός έχει έναν προπονητή με συγκεκριμένα προτερήματα και συγκεκριμένα μειονεκτήματα. Αυτή τη στιγμή, δυστυχώς, περισσότερο ενδιαφέρον τα δεύτερα. Ο Πέδρο Μαρτίνς ήρθε στην Ελλάδα στα 48 του, αγνοώντας παντελώς – ως προπονητής – τι σημαίνει πρωταθλητισμός. Πέραν αυτού, ο Πορτογάλος δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το πως να διαχειριστεί μια ομάδα που πρέπει πάντα να νικά, ισορροπώντας ανάμεσα στην ασφυκτική πίεση του πρωταθλήματος αλλά και στην υποχρέωση για αξιοπρεπείς εμφανίσεις στην Ευρώπη.
Πέρυσι, κλήθηκε για πρώτη φορά να κάνει το παραπάνω. Το καλοκαίρι τα πήγε μια χαρά, αλλά μόλις ξεκίνησε το πρωτάθλημα τα προβλήματα έκαναν την εμφάνισή τους. Τέσσερις μέρες πριν το τελευταίο ματς του ομίλου του Europa League, ο Ολυμπιακός έμενε οκτώ βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο ΠΑΟΚ και ουσιαστικά έχανε κάθε ελπίδα διεκδίκησης του τίτλου. Ναι, στην Ξάνθη, με τον Τζήλο που κατέστησε σαφές πως οι Πειραιώτες δεν θα έπρεπε να υπολογίζουν σε κάποιο πέναλτι αν ήθελαν να νικήσουν. Και η αλήθεια είναι πως εκείνη η εμφάνιση δεν έβγαζε μάτια. Ίσως επειδή το μυαλό πολλών ήταν στο ιστορικό ματς με τη Μίλαν. Όταν οι Ερυθρόλευκοι ξεκίνησαν να ρολάρουν, να παίζουν πραγματικά καλό ποδόσφαιρο και να κάνουν σερί νίκες, το πουλάκι είχε πετάξει. Η τελευταία τους ευκαιρία επιστροφής ήταν με νίκη στην Τούμπα. Ο μοναδικός όμως που πραγματικά πήγε εκεί (και έδωσε μάχη) ήταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης…
Προσπαθώ ακόμη να αποφασίσω αν ο Μαρτίνς θα κάνει τον Ολυμπιακό πρωταθλητή ή ο Ολυμπιακός τον Μαρτίνς. Στο τέλος της σεζόν θα το γνωρίζουμε με βεβαιότητα, όμως πως φτάνεις ως εκεί; Μέχρι τώρα, οι Πειραιώτες δείχνουν κάποια επαναλαμβανόμενα κουσούρια. Όπως το να μην μπορούν να καθαρίσουν νωρίς τα παιχνίδια τους και κυρίως, ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα μακριά από το Καραϊσκάκη. Το «μακριά» είναι σχετικό: ακόμα και 7,5 χιλιόμετρα πιο πέρα, όσο απέχει η Νέα Σμύρνη. Με τον Παναθηναϊκό ο Ολυμπιακός ήταν κακός. Με την Ξάνθη, χειρότερος. Με τον αδύναμο Πανιώνιο ήταν σαφώς ανώτερος, αλλά το μυαλό έφυγε γρήγορα για άλλα μέρη και άλλες διοργανώσεις.
Θα μπορούσε να βγει σε καλό η χθεσινή γκέλα; Η απάντηση είναι καταφατική. Από το να νικήσεις τον Πανιώνιο και να κάνεις ισοπαλία ή ακόμα και ήττα με τον ΠΑΟΚ, είναι προτιμότερο να την πατήσεις με τον πρώτο και να νικήσεις τον δεύτερο. Τόσο βαθμολογικά όσο και σε επίπεδο ηθικού. Η απώλεια στη Νέα Σμύρνη φέρνει άπαντες προ των ευθυνών τους και τους αναγκάζει να μπουν με το μαχαίρι στα δόντια την άλλη Κυριακή. Όσο για το Λονδίνο; Ας πάνε για ψώνια. Το έχω πει από την αρχή της σεζόν πως δε μου καίγεται καρφί για την Ευρώπη φέτος και πως δεν θα θυσίαζα ποτέ ένα πρωτάθλημα για μια… υποβάθμιση από το Τσάμπιονς Λιγκ στο Γιουρόπα.
Ο Ολυμπιακός πηγαίνει πλέον ισόβαθμος στο ντέρμπι. Καλώς ή κακώς, θα πρέπει όλοι να γνωρίζουν πως στο τέλος της βραδιάς η ομάδα υποχρεούται να είναι ξανά μόνη πρώτη στο ρετιρέ. Σε διαφορετική περίπτωση, ίσως να χρειαστούν δραστικές παρεμβάσεις. Από χθες, ενδεχόμενη ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ δεν θα μοιάζει με ισοπαλία αλλά με ήττα. Και δε συζητάμε καν για το ενδεχόμενο ήττας.
Παρότι ο τίτλος θα κριθεί σε ένα δεύτερο πρωτάθλημα που θα παιχτεί την άνοιξη, οι Ερυθρόλευκοι θα πρέπει να έχουν αποφασίσει πως θα πορευτούν ως τα πλέι οφ. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, για τον Μαρτίνς το ματς με τον ΠΑΟΚ είναι τελικός. Όση ηρεμία και ευφορία θα φέρει η νίκη, τόση και μεγαλύτερη θα είναι η οργή σε περίπτωση αποτυχίας, ειδικά αν συνοδευτεί με κακή εμφάνιση. Τώρα, αν ξανακοιμηθεί ο θεός όπως πέρυσι, εκεί πια δεν θα γίνεται λόγος για προπονητική ανεπάρκεια του Μαρτίνς αλλά για… μεταφυσική.
Χειρότερο από το να χάνεις βαθμούς είναι να χάσεις την πίστη σου. Παίκτες και προπονητής του Ολυμπιακού έχουν ακριβώς μια εβδομάδα μπροστά τους για να αποδείξουν ότι το βάρος του πρωταθλητισμού δεν τους είναι ασήκωτο. Από μια μεριά, είναι ευχής έργον το γεγονός πως συζητάμε για έναν «τελικό» τόσο πρόωρα. Σε περίπτωση που το αήττητο του ΠΑΟΚ διακοπεί, τα οφέλη θα είναι πολλαπλά σε αγωνιστικό και ψυχολογικό επίπεδο. Αν πάλι το πράγμα στραβώσει, κάποιοι θα έχουν φανεί λίγοι και θα δώσουν το ερέθισμα στη διοίκηση να πάρει σκληρές αποφάσεις σχετικά έγκαιρα και δίχως ο τίτλος να έχει κάνει φτερά. Με λίγα λόγια, «αν δεν μπορείτε να νικήσετε τον ΠΑΟΚ μπροστά στον κόσμο σας, κάτι θα πρέπει να αλλάξει ώστε στο επόμενο ραντεβού να θεωρείται αδιανόητο οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα πέραν της νίκης»…
