Ο Ζοσέ Σα υπέγραψε στον Ολυμπιακό μέχρι το 2023. Δεν ήταν βεβαίως τόσο απλή η υπόθεση όσο ακούγεται. Για την περιπλοκότητα της απόκτησής του φρόντισε ο ίδιος ο Πορτογάλος με τις εμφανίσεις του. Το κασέ του ανέβηκε, βλέμματα «ξένα» συγκεντρώθηκαν πάνω του, αλλά τέλος καλό όλα καλά. Από τη στιγμή που ανέλαβε προσωπικά την υπόθεση ο Βαγγέλης Μαρινάκης, η εξέλιξη ήταν η αναμενόμενη.
Γιατί όμως να κάνει τέτοια τιμή ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού σε έναν παίκτη; Ως γνωστόν, αυτό δε συμβαίνει συχνά: μόνο στις εξαιρετικές περιπτώσεις παικτών ή τις πολύ δύσκολες. Αυτή του Ζοσέ Σα ανήκε και στις δυο κατηγορίες. Εξαιρετική 100% και από ένα σημείο και μετά, αρκετά δύσκολη.
Το ποδόσφαιρο αλλάζει, εξελίσσεται, βελτιώνεται. Τουλάχιστον στον αγωνιστικό χώρο. Σε κάποιες βασικές του αρχές όμως δε σηκώνει κουβέντα. Μια από αυτές έχει να κάνει με τον τερματοφύλακα. «Δείξε μου τον άσο σου, να σου πω ποιος είσαι» έλεγαν οι παλιοί. Το παραπάνω αξίωμα θα ισχύει για πάντα.
Ειδικά για τις ομάδες που κυνηγούν μια υπέρβαση, η παρουσία ενός σπουδαίου τερματοφύλακα αυξάνει τις όποιες λιγοστές πιθανότητες επιτυχίας. Θέλετε παραδείγματα; Ο Ολυμπιακός έχει προκριθεί τέσσερις φορές από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Την πρώτη (1998/99) ήταν ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος στο τέρμα του, έχοντας κερδίσει μάλιστα τον τίτλο του κορυφαίου της φάσης των ομίλων. Το ότι μια στιγμή μεταφυσικής συνωμοσίας (ο δυνατός αέρας και μια κλωτσιά στα μούτρα) στέρησε σε εκείνον και τον Ολυμπιακό μια ιστορική πρόκριση στον ημιτελικό, είναι κι αυτή ένας τρόπος υπολογισμού της βαρύτητας που έχει ο ρόλος του γκολκίπερ.
Το 2007/08 και το 2009/10 ήταν ο Αντώνης Νικοπολίδης. Στην περίπτωσή του τα λόγια είναι περιττά. Από το 2004 μέχρι το 2010, ο Ολυμπιακός είχε στην εστία του έναν από τους κορυφαίους τερματοφύλακες της Ευρώπης και ίσως όλων των εποχών στην Ελλάδα. Δεν ισοπεδώνουμε την ιστορία, δεν ξεχνάμε τον Σάββα Θεοδωρίδη, τον Οικονομόπουλο, τον Σαργκάνη και όλους τους μεγάλους που προηγήθηκαν. Ο Αντώνης όμως ήταν ο κέρβερος μιας ομάδας που έκανε τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Πορτογαλία, EURO 2004…
Η τέταρτη και τελευταία πρόκριση είχε πρωταγωνιστή έναν ξένο. Ο Ρομπέρτο έγινε ο άνθρωπος που έσπασε την αρνητική παράδοση του Ολυμπιακού στις επιλογές ξένων τερματοφυλάκων, έχοντας κάνει τρομερές εμφανίσεις ειδικά στη χρονιά της πρόκρισης (2013/14).
Χωρίς σπουδαίο τερματοφύλακα δεν μπορείς να διεκδικήσεις τίποτα. Θυμηθείτε την τραγική βραδιά του Νικόλα Λεάλι στην Πόλη, όταν ο Ολυμπιακός έπαιζε με παίκτη παραπάνω κόντρα στην Μπεσίκτας και το σκορ ήταν ακόμη στο 1-1. Ένας μεγάλος γκολκίπερ μπορεί να ακυρώσει κάποια σοβαρά λάθη των αμυντικών του και να τους κάνει να νιώθουν πιο ασφαλείς, ώστε να μην τα επαναλάβουν. Ένας κοινός γκολκίπερ μπορεί να προκαλέσει πανικό, ειδικά αν οι μπροστά από αυτόν πάρουν χαμπάρι ότι ανά πάσα στιγμή ενδέχεται να τους κρεμάσει.
Μέσα σε μόλις μια σεζόν, ο Ζοσέ Σα έδειξε στοιχεία δυσεύρετα. Σε πολλές περιπτώσεις μετατράπηκε σε σωτήρα του Ολυμπιακού, ακόμα και όταν η άμυνά του τον άφηνε εκτεθειμένο. Και στις λιγοστές φορές που έκανε ένα λάθος – όπως π.χ. στο εντός με την ΑΕΚ -, στην αμέσως επόμενη δύσκολη φάση, αλλά και σε όσες ακολούθησαν, ήταν εκεί για να διορθώσει το σφάλμα που προηγήθηκε. Με δεδομένο ότι κανένας τερματοφύλακας στην ιστορία δεν απέφυγε τα λάθη, η ικανότητα να μη σε παίρνει από κάτω όταν το κάνεις, είναι χαρακτηριστικό των κορυφαίων.
Ο Ολυμπιακός ξεκινά ουσιαστικά από σήμερα την αντεπίθεση για την επιστροφή στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος, στρωμένος με αγκάθια «εξυγίανσης». Ήδη όμως, το πρώτο βήμα έγινε. Η ασφάλεια στο τέρμα είναι μια τεράστια υπόθεση. Και αυτή την εγγυάται η παρουσία του 26χρονου Ζοσέ Σα…
ΥΓ. Δεν είναι μόνο το Τσάμπιονς Λιγκ. Θυμηθείτε την επική εμφάνιση του Ρόι Κάρολ κόντρα στη Ρούμπιν Καζάν (συν το πέναλτι που είχε πιάσει στη Μόσχα) και συγκρίνετέ τη με όσα έγιναν στον επαναληπτικό με τη Μέταλιστ. Το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Με έναν μέτριο γκολκίπερ είναι σχεδόν αδύνατο να πας μπροστά. Όπου κι αν είναι αυτό το «μπροστά»…