Όταν βλέπεις ανθρώπους και ΜΜΕ που μέχρι νωρίς το βράδυ της Πέμπτης είχαν πει και γράψει τα χίλια μύρια για τον Ολυμπιακό, τον Μαρινάκη, τον προπονητή και τους παίκτες του, να ξεκινούν μια ιστορική κωλοτούμπα με το που έδειξε το ρολόι μεσάνυχτα, εσύ που δεν μπήκες ποτέ σε αυτή τη λογική εφοδιάζεσαι με μπόλικα ποπ κορν και απλώς απολαμβάνεις…
Σε ώρες σαν κι αυτές που ακολούθησαν μετά την αδιανόητη πρόκριση του Ολυμπιακού, έχει μεγαλύτερη πλάκα να παρακολουθείς τα όσα λένε και γράφουν οι παραπάνω από το να γράψεις «κάτι ακόμα». Κυρίως επειδή δεν έχει και τόση αξία: μετά από τέτοιον άθλο, είναι προφανές ότι θα σε εγκωμιάσουν ακόμα και οι εχθροί σου. Φανεροί και κρυφοί. «Φωτεινοί» και σκοτεινοί. Αυτοί που όταν δεν υποκινούνται από περίεργα συμφέροντα, προσπαθούν να δουν προς τα πού πάει η μπάλα: αν πάει δοκάρι ή άουτ να κράξουν, αν μπει στα δίχτυα να πανηγυρίσουν. Μοναδική σταθερά γι’ αυτούς είναι να πάρουν το 1,30 ή έστω το κλικ του κόσμου, ποντάροντας εναλλάξ στην απογοήτευση, την οργή ή τη χαρά του…
Τα έκανε όλα σωστά ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι; Προφανώς όχι. Ωστόσο, άλλος ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν έγιναν τόσο πειστικοί όσοι προσπάθησαν να τον «τρυπήσουν» από μέσα. Τώρα, το «από μέσα» είναι σχετικό: όταν μια ολόκληρη ΠΑΕ σε έχει αποκηρύξει δημοσίως και την ίδια στιγμή μια ΚΑΕ σε έχει βάλει σιωπηλά σε black list, μάλλον δεν είσαι και τόσο «από μέσα». Το ότι έχουν απομείνει ακόμη κάποιοι που σε διαβάζουν από συνήθεια ή κεκτημένη ταχύτητα, δε σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνονται τον «νέο» σου ρόλο…
Είμαι από εκείνους που θεωρούν την κριτική απαραίτητο μέσο για την πρόοδο και την εξέλιξη, ειδικά όταν πρόκειται για κάτι που αγαπάς και (υπο)στηρίζεις. Όσο καλά κι αν εξελίσσονται τα πράγματα, πάντα μπορούν να πάνε καλύτερα όταν έχεις τη διάθεση να επισημάνεις ό,τι πιθανόν χρειάζεται βελτίωση. Όταν όμως τη μια ισοπεδώνεις και την άλλη αποθεώνεις, δείχνεις απλώς ότι είσαι άσχετος με το αντικείμενο, ενδεχομένως και εμπαθής…
Μετά από τέσσερις και κάτι μήνες επίσημων αγωνιστικών υποχρεώσεων, το τι λειτουργεί καλά και τι όχι στον φετινό Ολυμπιακό το αντιλαμβάνονται σχεδόν όλοι. Κι αν όχι οι άσχετοι, σίγουρα οι εμπαθείς. Πέρα από τις όποιες αστοχίες λοιπόν στον μεταγραφικό σχεδιασμό, δε γίνεται να μην μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει ότι ο Θρύλος έχει στον πάγκο του έναν προπονητή ικανό και δουλευταρά. Ο οποίος, έχει αντιληφθεί από την πρώτη στιγμή πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη ευκαιρία της καριέρας του και γι’ αυτό δίνει ό,τι καλύτερο έχει σε καθημερινή βάση.
Μπορεί εμείς τη δουλειά του Μαρτίνς να τη βλέπουμε για 90, άντε 180 λεπτά τη βδομάδα, ωστόσο αυτή που κάνει ο ίδιος υπολογίζεται σε πάμπολλες ώρες ημερησίως. Ακόμα κι όταν δε βρίσκεται σε κάποιον από τους χώρους του Ρέντη, ο Πορτογάλος σκέφτεται και ζει για τον Ολυμπιακό 24 ώρες το 24ωρο.
Η αποθέωση της δουλειάς του Μαρτίνς ήρθε την περασμένη Πέμπτη. Με… μισό επιθετικό όλο κι όλο στη διάθεσή του (γιατί ολόκληρος δεν είναι ο κατά τα άλλα φιλότιμος Γκερέρο), δίχως τον έναν από τους δυο βασικούς εξτρέμ του (Λάζαρος) και με τον άλλον σε μια ακόμη ανούσια βραδιά, ο Πορτογάλος είδε την ομάδα του να σκοράρει τρεις φορές κόντρα στο τεράστιο κλαμπ που λέγεται Μίλαν. Και αυτό δε συνέβη τυχαία: δείτε πως προήλθαν τα γκολ του Ολυμπιακού, συγκρίνετέ τα με όσα έχουν προηγηθεί τον τελευταίο καιρό και θα καταλάβετε πόσο πολύ έχει δουλέψει ο Μαρτίνς στις λεπτομέρειες.
Κυρίως όμως, πόσο σκληρά έχει προσπαθήσει ώστε να μη φαίνονται οι ατέλειες στην τελική προσπάθεια, μέχρι να έρθει η ώρα που θα γυρίσει ο τροχός. Στα δικά μου μάτια, ο Μαρτίνς είναι πραγματικός ταχυδακτυλουργός με την έννοια ότι σε αναγκάζει να στρέφεις την προσοχή σου εκεί ακριβώς που θέλει εκείνος και όχι εκεί που θα έπρεπε ώστε να καταλάβεις τα τρικ του…
Εννοείται πως μέσα σε αυτή τη διαδικασία ο Ολυμπιακός εμφανίζεται συχνά προβλέψιμος, αλλά γι’ αυτό μάλλον δεν φταίει ο Μαρτίνς. Όταν βγάζεις ένα κάρο τελικές σε κάθε ματς, εντός κι εκτός συνόρων, με δεδομένες μάλιστα τις προαναφερθείσες δυσκολίες (και αστοχίες) που αφορούν τους εξτρέμ και την κορυφή της επίθεσης, το έργο του προπονητή έχει ολοκληρωθεί. Τώρα, αν ο φορ πετάξει την μπάλα στον τερματοφύλακα στο τετ α τετ ή ο ακραίος τη στείλει στο πάρκινγκ, σίγουρα δεν είναι ευθύνη του Μαρτίνς.
Επειδή κανένας προπονητής στον κόσμο δεν άφησε έργο υπό σοβαρή αμφισβήτηση, ελπίζω ότι η ιστορική πρόκριση επί της Μίλαν θα δώσει στον Μαρτίνς τη δυνατότητα να δουλέψει με λίγη περισσότερη ηρεμία. Όση τέλος πάντων προλάβει να απολαύσει μέχρι την επόμενη εγχώρια γκέλα, που ενδεχομένως να φέρει την υπογραφή της «εξυγίανσης». Εννοείται ότι ο Ολυμπιακός έχει κάνει και άσχημα ματς ως τώρα, αλλά δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως πρόκειται για μια ομάδα που βιώνει μια εξελικτική διαδικασία η οποία ξεκίνησε απότομα το περασμένο καλοκαίρι.
Κριτική από τα ΜΜΕ θα γίνεται πάντα, για καλό ή για κακό (η λέξη κριτική έχει κακώς προσλάβει αρνητική σημασία, αντικαθιστώντας την επίκριση). Ο αναγνώστης – οπαδός έχει την υποχρέωση να διαχωρίσει τα κίνητρα εκείνου – συντάκτη ή Μέσου – που κριτικάρει. Ήδη, οι περισσότεροι από σας είστε ψυλλιασμένοι σχετικά με το τι καπνό φουμάρει ο καθένας μας. Από ένα σημείο και μετά λοιπόν, είστε και «συνυπεύθυνοι» για την απήχηση που τυχόν αποκτήσει μια δηλητηριώδης προσέγγιση με σκοτεινά κίνητρα, δήθεν για το καλό της ομάδας σας…
ΥΓ. «Χθεσινοί επικριτές, σημερινοί πανηγυρτζήδες». Ο τίτλος του κειμένου είναι εμπνευσμένος από ένα γνωστό λαϊκό ρητό, από το οποίο αφαίρεσα την αθυροστομία, αλλά όχι το κεντρικό νόημα…
ΥΓ2. Η καλύτερη και πιο εποικοδομητική κριτική γίνεται μετά από μεγάλες επιτυχίες. Τούτο είναι ιστορικά αποδεκτό και αποδεδειγμένο «από την εποχή του Βαγγέλη του Χέλμη», όπως έλεγε και ο κυρ Θόδωρος. Ο άνθρωπος που βάφτισε το «ΕΥΘΕΩΣ», όταν μου ανέθεσε τον Μάιο του 2007 την ευθύνη μιας στήλης η οποία, κόντρα σε εσωτερικές και εξωτερικές επιθέσεις που δέχτηκε κατά καιρούς, συνεχίζει να μακροημερεύει, πλέον ως editorial ενός νεογέννητου αλλά φουλ ανερχόμενου αθλητικού – ενημερωτικού σάιτ…