Την ιστορία του Σάββα Θεοδωρίδη την ξέρουν όλοι. Σε κάποιες περιπτώσεις, τη γνωρίζουν το ίδιο καλά και οι αντίπαλοι. Για τη γενιά του Σάββα, του Δαρίβα και βέβαια του αείμνηστου Θόδωρου Νικολαΐδη, υπήρχαν μονάχα αντίπαλοι. «Εχθροί» ποτέ.
Και μη νομίζετε ότι ήταν «άλλα εκείνα τα χρόνια»: Ισχυρά πρόσωπα, κυβερνήσεις, καθεστώτα βρέθηκαν πολλάκις «απέναντι» στον Ολυμπιακό. Και με πολύ πιο απροκάλυπτο τρόπο απ’ ό,τι σήμερα. Μεταξύ μας, αν επικρατούσε τότε η σημερινή λογική (ντου με πιστόλια στον αγωνιστικό χώρο κλπ), τα τανκς θα είχαν κατέβει στους δρόμους πολύ πριν την 21η Απριλίου 1967…
Οι παίκτες (τέτοιος ήταν καταρχάς ο Σάββας Θεοδωρίδης) και οι φίλαθλοι δεν είχαν και πολλά να χωρίσουν μεταξύ τους. Τουλάχιστον στην καθημερινότητά τους. Γιατί εν ώρα αγώνα, οι μεν ήταν έτοιμοι να δαγκώσουν ο ένας το λαρύγγι του άλλου και οι δε να παίξουν καρπαζιές στην εξέδρα. Εκεί που κατά κανόνα βρίσκονταν διασκορπισμένοι και δε χρειαζόταν να είναι μαντρωμένοι και να χωρίζονται από κάγκελα, περιφράξεις και διμοιρίες ΜΑΤ.
Όσοι είχαν την τύχη κάποια στιγμή να γνωρίσουν καλά τον Σάββα Θεοδωρίδη, είναι πεπεισμένοι πως ο Ολυμπιακός είναι η ζωή του. Κυριολεκτικά. Από ένα σημείο κι έπειτα, ο Ολυμπιακός τον κρατά στη ζωή και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολικό.
Ο κυρ Σάββας είχε τις προάλλες την ατυχή έμπνευση να μιλήσει στον… «εχθρό», σε έναν άνθρωπο που αποτέλεσε το «πρωτοπίστολο» της περιβόητης «εξυγίανσης» η οποία λυμαίνεται το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν αυτό βεβαίως το πρόβλημα ευθύς εξαρχής: κανείς δεν μπορεί να τον επικρίνει για τις προθέσεις του. Ούτε ήταν πρόβλημα το γεγονός πως δεν του αρέσουν κάποια συνθήματα. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων ακούγονται εν χορώ στα ελληνικά γήπεδα θα σήκωνε επέμβαση σεκιουριτάδων και Αρχών πριν καν ολοκληρωθεί ο πρώτος στίχος…
Το πραγματικό πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση ήταν πως ο Σάββας Θεοδωρίδης δεν κατάλαβε την παγίδα που του έστησαν και έπεσε μέσα. Από αγαθοσύνη, από αφέλεια, από αυτό το ασίγαστο πάθος να μιλάει παντού και πάντα για τον Ολυμπιακό; Μικρή σημασία έχει.
Άνθρωποι με την προσφορά και την ανιδιοτελή αγάπη του Σάββα Θεοδωρίδη δεν έχουν περάσει από άλλους ελληνικούς συλλόγους. Ούτε καν από τον Ολυμπιακό. Όχι επειδή ήταν ένας σταρ που… χαρτζιλίκωνε τους συμπαίκτες του, αλλά γιατί εδώ και εξήμισι δεκαετίες παραμένει πρώτα και κύρια ένας αγωνιστής και στον ύπνο του σκέφτεται τον Θρύλο.
Όσο υπάρχει και νιώθει δυνατός, ο κυρ Σάββας πρέπει να είναι στον σύλλογο και να προσφέρει. Ταυτόχρονα όμως, θα πρέπει να αποφεύγει την έκθεση στα μικρόφωνα. Τα διαγγέλματα μετά από κάθε ματς είναι περιττά και, κακά τα ψέματα, δίνουν μια εσάνς γραφικότητας που είναι αχρείαστη εν έτει 2019.
Για να έχει νόημα ο όποιος καταγγελτικός λόγος, θα πρέπει να έρχεται στην ώρα του και σίγουρα όχι κατ’ επανάληψη. Όταν π.χ. βλέπεις την ομάδα σου να παίζει μπαλάρα και αμέσως μετά ακούς τον Σάββα να μιλάει για αδικίες, κασέτες και UEFA, αυτομάτως υποβαθμίζεις και τα δυο: και αυτά που γίνονται στο παρασκήνιο, αλλά και την υπέροχη προσπάθεια των παικτών και του προπονητή σου.
Το σίγουρο είναι ένα. Ο οργανισμός που λέγεται Ολυμπιακός βρίσκεται στο στόχαστρο ενός ολόκληρου συστήματος. Και επειδή οι μάχες που πρέπει να δίνονται είναι καθημερινές, δεν περισσεύει κανείς. Πόσο μάλλον άνθρωποι σαν τον Σάββα Θεοδωρίδη. Τα λάθη δεν ξεχνιούνται, ούτε όμως και η προσφορά. Λιγότερη έκθεση στα ΜΜΕ απλώς και όλα θα πάνε καλά…