Ένας καινούργιος προπονητής έχει λιγοστές πιθανότητες να παρουσιάσει άμεσα έργο σε μια ομάδα. Αν μάλιστα η ομάδα είναι ολοκαίνουργια, οι πιθανότητες αγγίζουν το μηδέν…
Η δυσκολία του έργου που ανέλαβε ο Πέδρο Μαρτίνς επισημάνθηκε από το καλοκαίρι κιόλας εδώ στο FWS. Όπως και το ότι ο Ολυμπιακός έμπαινε στην αφετηρία της Super League ως τρίτο φαβορί. Κάτω από την πρωταθλήτρια ΑΕΚ που είχε μια στρωμένη ομάδα και βέβαια κάτω από τον ΠΑΟΚ που επίσης διέθετε ομάδα με χημεία, πολύ καλό υλικό, τον ίδιο προπονητή και έναν ολόκληρο μηχανισμό από πίσω του.
Ο πραγματικά μεγάλος στόχος του Ολυμπιακού δεν θα μπορούσε να είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Δεν θα μπορούσε να είναι ούτε η… πορεία στο Europa League. Ξέρετε, αυτή η «αποτυχημένη» που πέρασε πάνω από κάποια Μίλαν και σταμάτησε στην «άσημη» Ντιναμό Κιέβου. Ο στόχος εξαρχής ήταν ένας και θα έπρεπε να τον έχουν κατανοήσει άπαντες: να γίνει ξανά ομάδα. Κανονική ομάδα, με κορμό και αρχή, μέση και τέλος.
Να αρχίσει να δείχνει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε παίκτες που δεν έδειξαν την κλάση τους από το πρώτο ματς και κυρίως, να επιτρέψει στον προπονητή να ψαχτεί, να δοκιμάσει, να την πατήσει και στο τέλος να μάθει από τα λάθη του ενόψει της επόμενης σεζόν.
Θέλετε να πιάσουμε τον Χασάν; Δείτε προσεκτικά τα τρία γκολ που έβαλε χτες, αλλά και όσα ακόμη έχει βάλει τον τελευταίο καιρό. Έχουν όλα τους ένα κοινό: είναι αυτό που λέμε «σεντερφορίσια». Και θα μπορούσαν να είναι κάμποσα ακόμη τα τέρματα που έχει πετύχει, αν είχε λιγότερη γκίνια. Ναι, η γκίνια είναι υπαρκτό, παρότι μη μετρήσιμο ποδοσφαιρικό μέγεθος.
Όταν ένας παίκτης παίζει με το πιστόλι στον κρόταφο και σε κάθε του κοντρόλ πασχίζει να αποδείξει πράγματα, οι πιθανότητες να αποτύχει είναι σαφώς περισσότερες. Και όσο αποτυγχάνει, το φορτίο θα βαραίνει, η πίεση θα μεγαλώνει και οι αποτυχίες θα αυξάνονται. Αν πάλι, νιώσει τα πόδια του να λύνονται, ειδικά αν πρόκειται για σέντερ φορ που τρέφεται και ζει από το γκολ, τα πάντα γίνονται εύκολα. Η μπάλα θα καταλήγει ακόμα και από… μόνη της στα δίχτυα.
Να πάμε στον Μαρτίνς; Καιρό τώρα λέμε/λένε πολλοί πως ό,τι και να γίνει θα πρέπει να είναι αυτός ο προπονητής και στη νέα σεζόν. Όχι επειδή βλέπουμε μπροστά ή περισσότερη μπάλα από τους υπόλοιπους, αλλά γιατί αυτό επιτάσσει η ποδοσφαιρική λογική. Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες λόγου χάρη, ο Πορτογάλος δεν ήξερε τι θα πει Τούμπα, αλλά και πως προσεγγίζεις παιχνίδια με τέτοιες ιδιαιτερότητες. Τώρα ξέρει.
Οι πιθανότητες να επιστρέψει σε λίγο καιρό εκεί ανέρχονται σε 33%. Αν δε μεσολαβήσει κάτι συνταρακτικό, ο ΠΑΟΚ θα είναι ένας από τους τρεις πιθανούς αντιπάλους του Ολυμπιακού στον ημιτελικό. Εκτός πια κι αν η μοίρα τον ρίξει ξανά πάνω στην ΑΕΚ, η οποία θα κληθεί να πληρώσει τα σπασμένα των τριών προηγούμενων διοργανώσεων.
Μετά το θετικότατο δείγμα του Αυγούστου, ο Σεπτέμβριος βρήκε τον Ολυμπιακό σε μια φυσιολογική κάμψη. Έτσι γίνεται συνήθως όταν καλείσαι να φορτσάρεις μέσα στο κατακαλόκαιρο. Όταν δε, έχεις και ολοκαίνουργια ομάδα, είναι πολύ εύκολο να χαθεί η αυτοπεποίθηση στην πρώτη στραβή.
Για σχεδόν ολόκληρο το φθινόπωρο ο Ολυμπιακός δεν ήταν όσο καλός έπρεπε. Κάποιες φορές ήταν κάκιστος, όπως στη Νέα Σμύρνη, στο Ηράκλειο ή κόντρα στον Απόλλωνα. Το ότι η πιθανότατα κορυφαία φετινή του εμφάνιση συνδυάστηκε με μια επώδυνη ήττα, ήταν ένα έξτρα βάρος στις πλάτες της ομάδες. Αλήθεια, για σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο ΠΑΟΚ εκείνο το μοιραίο βράδυ πήγαινε στο -5 αντί για το +1;
Αντίθετα με ό,τι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, ο Ολυμπιακός στην αλλαγή του χρόνου ήταν πολύ καλύτερη ομάδα από αυτή εκείνου που έφυγε. Και παραμένει τέτοια στο κλείσιμο του Φλεβάρη. Υπήρξαν βεβαίως και άσχημα αποτελέσματα, αλλά μονάχα ένα εξ αυτών οφείλεται σε πραγματικά κακή εμφάνιση: το 3-1 στην Τούμπα. Κόντρα στην Ντιναμό ο Ολυμπιακός δεν ήταν κατώτερος. Άτυχο τον λες, αφελή, απρόσεκτο, χειρότερο όμως όχι.
Το δείγμα του τελευταίου διμήνου είναι αρκετά μεγάλο για να αγνοηθεί. Και εννοείται ότι το πρωτάθλημα χάθηκε το φθινόπωρο, όσο παίκτες και προπονητής προσπαθούσαν να βρουν τα πατήματά τους και να αποδείξει ο καθένας τι αξίζει. Ένας ένας και όλοι μαζί. Οι Ερυθρόλευκοι πλέον μοιάζουν με οδοστρωτήρα στη Super League. Με 27 γκολ στα τελευταία εννιά ματς (και δυο ντέρμπι ανάμεσά τους), το πράγμα μιλάει από μόνο του. Δε συζητάμε για μια συγκυρία ή ένα καλό φεγγάρι, αλλά για αδιάσειστα στοιχεία.
Δεν αποκλείεται ο Ολυμπιακός να χάσει και το κύπελλο φέτος. Να αποκλειστεί είτε στον ημιτελικό, είτε να ηττηθεί στον τελικό. Εκεί θα έρθουν και οι τελευταίοι σοβαροί κλυδωνισμοί στην καρέκλα του Μαρτίνς. Αν η ΠΑΕ διατηρήσει την ίδια πολιτική, επικοινωνώντας σε κάθε τόνο πως αυτός θα είναι και του χρόνου στον πάγκο, no problem. Αν βέβαια, καταφέρει να το σηκώσει, δεν θα χρειαστεί καν τη στήριξη της διοίκησης: θα τον στηρίζει ο κόσμος από μόνος του.
Όπως και να ‘χει, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει το παράσημο να αναγνωρίζεται εδώ και καιρό ως η ομάδα που παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Όταν λοιπόν η βελτίωση έρχεται ως φυσιολογική κλιμάκωση, νομιμοποιούμαι να πιστεύω πως του χρόνου ο Ολυμπιακός θα είναι η καλύτερη ομάδα από την πρώτη αγωνιστική. Έτσι όπως είναι, «χτιστός» που λέει και ο Αλέφαντος, δίχως την παραμικρή προσθήκη.
Επειδή όμως προσθήκες θα γίνουν, εκεί θα πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή. Όσο λιγότερες, τόσο καλύτερα. Λιγότερες και ξεψαχνισμένες από την κορφή ως τα νύχια. Κάπως έτσι, τέτοια εποχή του χρόνου οι Ερυθρόλευκοι θα ετοιμάζονται για το 45ο τους πρωτάθλημα. Και δεν θα υπάρχει κανείς να τους σταματήσει…