Για να συνεννοηθούμε. Η εικόνα ενός κρατικού υπαλλήλου (εν προκειμένω ενός υφυπουργού) να καλεί σε απολογία ένα μέλος της επίσημης δημοσιογραφικής οικογένειας της χώρας με την κατηγορία «της παρότρυνσης για την εκδήλωση βίας εναντίον αξιωματούχων αγώνα» δεν είναι ό, τι καλύτερο για μια αστική δημοκρατία δυτικού τύπου.
Για το λόγο αυτό πρέπει, με την πρώτη ευκαιρία, να εκλείψει δια της καταργήσεως της συγκεκριμένης αρμοδιότητας, επειδή, εκτός των άλλων, η διαχείριση της γοητείας της εξουσίας δεν είναι απλή υπόθεση κι εύκολα κάποιος μπορεί να παρασυρθεί και να καταντήσει… αρχιεπίσκοπος!
Ο κ. Αυγενάκης έχει διατελέσει επί σειρά ετών γραμματέας σε ένα πολιτικό οργανισμό, τη Νέα Δημοκρατία, ένα κόμμα κατ’ εξοχήν συμβατό με την έννοια και τη λειτουργία της δημοκρατίας στον δυτικό κόσμο. Άρα διαθέτει εκ προοιμίου την πολιτική παιδεία να αντιληφθεί την ανορθογραφία και να τη διορθώσει, έτσι ώστε να αποκατασταθεί οργανικά η μέγιστη των δημοκρατικών κατακτήσεων, δηλαδή η σαφής, περιχαρακωμένη και γενικευμένης εφαρμογής διάκριση των εξουσιών.
Έως ότου συμβεί αυτό, δια της οδού που οι νόμιμες πολιτικές διαδικασίες επιβάλλουν σε μια δημοκρατία, δεν είναι λογικό να εγκαλείται ο σημερινός υφυπουργός, επειδή επιχειρεί να εφαρμόσει μια πρόβλεψη του ισχύοντος νόμου. Η διάταξη υπάρχει ήδη από το 2015, είναι νόμιμα εγκεκριμένη από τη Βουλή, έχει πάρει ΦΕΚ και συνεπώς ισχύει και παράγει έννομα αποτελέσματα, ανεξαρτήτως αν δεν αρέσει σε όποιον την υφίσταται ή και σε πολλούς άλλους.
Τη διάταξη αυτή την πρότεινε, επέβαλε την ψήφιση της και την ενσωμάτωσε στην ισχύουσα νομοθεσία ο κ. Κοντονής με τη σύμφωνη γνώμη «των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών». Τα ξεχάσατε αυτά;
Ο κ. Κοντονής, αυτή η βορειοκορεάτικη περσόνα, αυτή τη δημοκρατία έμαθε, αυτή του άρεσε, αυτή χρειάζονταν, αυτή τον συνέπαιρνε τα βράδια στις βόλτες του στο πάρκο όταν στοχάζονταν το σοσιαλισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου, αυτήν εφάρμοσε. Κοιμόταν και ξυπνούσε με το σύνδρομο του Στάλιν να τον κατατρέχει. Γνωστά αυτά και χιλιοειπωμένα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάθε αναφορά στην εξαιρετικά νοσηρή, παθογενή και αρρωστημένη εκείνη περίοδο πρέπει, για λόγους ευγενείας, να αποφεύγεται.
Θυμάται άραγε, κανείς εκείνη τη μαύρη για την αστική δημοκρατία περίοδο, που αποθεώνονταν ο Κοντονής, να έχει διατυπωθεί, εκ μέρους όσων σήμερα αντιδρούν (και πολύ καλά κάνουν) στην νομιμότατη πρωτοβουλία του κ. Αυγενάκη, η παραμικρή, έστω, αντίρρηση για όσα εκείνος ο αρρωστημένος νους απεργαζόταν;
Θυμάται κανείς κάποια διαμαρτυρία, μια φωνούλα έστω αντίδρασης εκ μέρους των θιγομένων σήμερα (επαναλαμβάνω καλά κάνουν και θίγονται) για όσα η ψυχοπαθολογία αυτού του σταλινόπληκτου μυαλού πρότεινε και πέτυχε να ψηφιστούν σε αγαστή εξωθεσμική συνεργασία με τα αφεντικά τους, τότε και τώρα;
Θυμάται κανείς έναν έστω λόγο καταδίκης (εκ μέρους των «διωκόμενων» σήμερα) της προ τετραετίας εικόνας ενός υφυπουργού αθλητισμού, που μόνο αυτοκράτορας δεν πρόλαβε να αυτοαναγορευτεί με τις παρανοϊκές αρμοδιότητες που επιδαψίλευσε στον εαυτό του;
Μην ξεκινάτε καμία έρευνα. Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Δεν υπάρχει η παραμικρή αντίδραση.
Αντίθετα, όλοι θυμούνται την αποθέωση της υπέρτατης σοφίας του Κοντονή, τη θερμότατη υποδοχή των νομοθετικών πρωτοβουλιών του, το χειροκρότημα για την υπέροχη συνεργασία του με τις διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές «δια την κάθαρσιν και την εξυγίανσιν».
Όλοι θυμούνται πως οι θιγόμενοι σήμερα είχαν πάρει αγκαλιά, είχαν υιοθετήσει τον Κοντονή και τις πρωτοβουλίες του, τις δολοφονίες χαρακτήρων που διέπραττε, τις επιθέσεις κατά όλων των «κακών» που επιχειρούσε και τον χειροκροτούσαν ασμένως αναμένοντες την επόμενη νομοθετική πρωτοβουλία του «υπέρ της κάθαρσης και της εξυγίανσης».
Τώρα, ήρθε η ώρα του λογαριασμού! Κακώς, για μια δημοκρατία αστικού τύπου, καλούνται να τον πληρώσουν. Όμως, μέχρι να επανέλθει η κανονικότητα, που οι ίδιοι αρνήθηκαν να υπερασπιστούν όταν ένιωθαν καβάλα στ’ άλογο, αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει.
Σήμερα «φταίει» ο Αυγενάκης. Τότε, στο μακρινό 2015, ήταν… Μάιος!
