Τα ονόματα δεν παίζουν μπάλα. Ούτε και τα… σακιά με λεφτά παίζουν μπάλα (και σκοράρουν), όπως είχε πει κάποτε ο Κρόιφ. Βέβαια, ο μεγάλος Ολλανδός το είχε πει αυτό σε ερώτηση για το αν μπορεί μια ομάδα να νικήσει έναν πλουσιότερο σύλλογο. Ασφαλώς και μπορεί, ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως καμία μεγάλη ομάδα από αυτές που θαυμάζουμε σήμερα δε χτίστηκε με ψίχουλα. Ακόμα και η Μπαρτσελόνα της εποχής Τσάβι – Ινιέστα – Μέσι, ήθελε καμιά 150αριά εκ. το χρόνο μόνο για τους μισθούς των τριών. Χώρια τα λεφτά που είχαν δοθεί για τον Ζλάταν, τον Ροναλντίνιο (και πόσους ακόμη) νωρίτερα ή για τον Νεϊμάρ, τον Σουάρες, τον Γκριεζμάν, τον Ντεμπελέ και κάμποσους ακόμη στη συνέχεια.
Ο Ολυμπιακός θα βρει μπροστά του πολλούς σάκους με λεφτά, προσωποποιημένους στο ρόστερ της Μάντσεστερ Σίτι. Μιας ομάδας που βρίσκεται στο Τσάμπιονς Λιγκ μετά από «δικαίωση» στο CAS όπου υπήρξε έντονη οσμή σκανδάλου. Και που, εν μέσω πανδημίας, συνέχισε να ξοδεύει σα να μην υπάρχει αύριο: μόνο η μεταγραφή του Ρούμπεν Σίλβα από την Μπενφίκα κόστισε 68 εκ. ευρώ ή 53 αν αφαιρέσουμε τα 15 της τράμπας του Οταμέντι. Δηλαδή, επί ημερών Γκουαρντιόλα και μόνο η συγκεκριμένη ομάδα έχει πετάξει (διότι πεταμένα είναι όταν τρως ένα σκασμό γκολ από τη Λέστερ στην έδρα σου) πάνω από μισό δισ. μόνο για να αγοράσει στόπερ! Και προφανώς, αυτές οι οικονομικές υπερβολές την κατέστησαν σε ομάδα πρωταθλητισμού από έναν φτωχό συγγενή του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Έλα μωρέ, ποια Πόρτο;
Ο επόμενος αντίπαλος, βάσει οικονομικής αξιολόγησης σε ό,τι έχει κάνει με την εκτιμώμενη αξία του ρόστερ του, είναι η Πόρτο. Η ομάδα που μπορεί να έχει κερδίσει τον σεβασμό ολόκληρου του ποδοσφαιρικού πλανήτη αλλά στο μυαλό του μέσου Έλληνα καφενόβιου θα είναι μια ομάδα της σειράς και η «έλα μωρέ ποια Πόρτο;». Δυστυχώς, αυτή η άποψη έχει ξεπεράσει τα όρια του καφενείου και έχει παρεισφρήσει και στα περιβόητα «δημοσιογραφικά γραφεία».
Καταρχάς, μιλάμε για έναν σύλλογο που έχει εισπράξει σχεδόν μισό δισεκατομμύριο ευρώ από τις πωλήσεις του μονάχα την τελευταία πενταετία (και πολύ πάνω από ένα δισ. από το 2004 κι έπειτα). Κυρίως επειδή έχει στήσει το πιθανότατα κορυφαίο δίκτυο σκάουτινγκ του κόσμου, δαπανώντας πάρα πολλά χρήματα ετησίως. Ίσως όμως αυτό να μη λέει κάτι. Το ότι από το 2017 μέχρι σήμερα έχει τρεις παρουσίες στα νοκ άουτ ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, μάλλον θα έπρεπε να λέει. Τόσες έχει ο Ολυμπιακός μέσα στον 21ο αιώνα. Και μάλιστα καμία εξ αυτών δεν έφτασε ως τα προημιτελικά, όπως συνέβη μόλις πρόπερσι με τους «δράκους».
Η Πόρτο έχει κατακτήσει ένα Τσάμπιονς Λιγκ και ένα Πρωταθλητριών (θα πρέπει από ένα σημείο και μετά να τα διαχωρίζουμε αυτά τα δυο), ενώ το 2011 πήρε το Europa League και έναν αήττητο τίτλο στη χώρα της. Μαζί με το UEFA του 2003 μάνι – μάνι τέσσερα τροπαιάκια που τη φέρνουν στη λίστα με τις 12 πιο πετυχημένες ομάδες της Ευρώπης (Ρεάλ, Μπάγερν, Μίλαν, Λίβερπουλ, Μπαρτσελόνα, Άγιαξ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Γιουβέντους, Ίντερ, Σεβίλλη, Ατλέτικο Μαδρίτης), με την υποσημείωση πως οι δυο τελευταίες δεν έχουν πάρει ποτέ την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.
Θέλετε όμως να το πάρουμε ακόμα πιο ρεαλιστικά; Βασικός (και αναντικατάστατος) τερματοφύλακας του Ολυμπιακού είναι αυτή τη στιγμή ο Ζοσέ Σα, ένα παιδί που στα 25 δε χωρούσε στο ρόστερ της Πόρτο. Οι δε Ερυθρόλευκοι κάθε χρόνο κοιτάζουν παίκτες που δε βρίσκονται στα πλάνα του εκάστοτε προπονητή των «δράκων» ή ήταν ήδη δανεικοί σε μικρότερους συλλόγους της Πορτογαλίας. Καμιά φορά ασχολούνται και με ποδοσφαιριστές οι οποίοι κάποτε ανήκαν στην Πόρτο, προτού πάρει η καριέρα τους μια σχετική κάτω βόλτα.
Ο Ρότσα και ο Στέλιος
Ο βασικός λόγος για τον οποίο η Πόρτο είναι απαξιωμένη στο μυαλό του μέσου Έλληνα ποδοσφαιρόφιλου μας έρχεται από πολύ παλιά. Από τότε που ο Παναθηναϊκός του Ρότσα είχε νικήσει μέσα στο «Ντας Άντας» με παίκτη λιγότερο και με τους υπόλοιπους να είναι κρεμασμένοι από τα δοκάρια του Βάντσικ. Αν όχι τότε, σίγουρα λίγο αργότερα, όταν ο Ολυμπιακός έκανε σεφτέ στο Τσάμπιονς Λιγκ με την γκολάρα του Στέλιου Γιαννακόπουλου.
Το στάτους της Πόρτο άλλαξε περίπου την ίδια εποχή που η εθνική έπαιρνε το Euro. Εκείνη τη χρονιά η ομάδα του Μουρίνιο κατακτούσε το Τσάμπιονς Λιγκ, ένα χρόνο μετά το UEFA που λίγο έλειψε να το έχει χάσει εξαιτίας του Παναθηναϊκού (οι Πορτογάλοι πήραν το εισιτήριο για τα ημιτελικά μέσα στη Λεωφόρο με γκολ του Ντερλέι στην παράταση). Τελευταία φορά που είδαμε την Πόρτο στην Ελλάδα λοιπόν, οι «δράκοι» είχαν ένα Τσάμπιονς Λιγκ και ένα UEFA λιγότερο στην τροπαιοθήκη τους και τουλάχιστον ένα δισ. μείον στα ταμεία τους από τις πωλήσεις που ακολούθησαν.
Η Μαρσέιγ πάλι, είναι μια ομάδα που ο Ολυμπιακός τη νίκησε το 2011 μέσα στο σπίτι της. Τεράστιο μέγεθος για το γαλλικό ποδόσφαιρο και μέχρι σήμερα ο μοναδικός σύλλογος από την πατρίδα του Μανώλη του Μακρόν που έχει στο μουσείο του ένα Πρωταθλητριών. Έστω και λερωμένο από το περιβόητο σκάνδαλο της εποχής Ταπί (υπόθεση Βαλενσιέν) που έγινε αιτία υποβιβασμού των Μαρσεγιέζων, δίχως ωστόσο να βάλει την UEFA στον κόπο να τους αφαιρέσει τον τίτλο. Πάντα σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου οι φίλτατοι της Ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας, από την εποχή που έκαναν δήθεν αυτοψία στο Χέιζελ και έδιναν το ΟΚ για τη διεξαγωγή του μοιραίου τελικού…
Ο Καμαρά, ο Μπα και ο Σισέ
Α, ξέχασα να σας πω. Η χώρα προέλευσης της Μαρσέιγ είναι αυτή από την οποία οι Πειραιώτες πήραν τον Σισέ, τον Μπα και τον Καμαρά. Όχι από την πρώτη κατηγορία της, αλλά από τη δεύτερη. Διότι για να πάρεις παίκτη προδιαγραφών από ομάδα της Ligue 1 θα πρέπει να έχεις πρόχειρο ένα δεκάρικο στην τσέπη. Εκτός αν την πιάσεις κορόιδο όπως έγινε με την περίπτωση του Μαζουακού το 2014.
Το ρεζούμε είναι πως ο Ολυμπιακός είχε την ατυχία να βρεθεί σε έναν όμιλο όπου θεωρητικά διεκδικεί ακόμα και τη δεύτερη θέση, αλλά ρεαλιστικά μπορεί να τερματίσει τέταρτος. Και στην τελική, ποιος θα ζητήσει τα ρέστα από τον Μαρτίνς και τους παίκτες του αν επικρατήσει η λογική; Κάντε μια βόλτα στις στοιχηματικές εταιρίες ανά τον κόσμο και βρείτε μου μια που να δίνει στον Ολυμπιακό περισσότερες πιθανότητες πρόκρισης απ’ όσες έχει η Μαρσέιγ ή η Πόρτο. Βλέπετε, τις μέρες που οι Πειραιώτες «δοκιμάζονται» κόντρα στους Παναιτωλικούς, τους Βόλους και τις Λαμίες, η Μαρσέιγ αγωνίζεται με την Παρί, τη Λιόν, τη Μονακό, τη Λιλ και τις υπόλοιπες ομάδες που από τις ακαδημίες τους προήλθαν οι παίκτες των παγκόσμιων πρωταθλητών…
Για να το τελειώνουμε. Οποιαδήποτε θέση πλην της τέταρτης θα συνιστά από μικρή έως μεγάλη υπέρβαση για τον Ολυμπιακό. Όπως αυτή που έκανε ο ΠΑΟΚ πιάνοντας κορόιδο την Μπενφίκα έστω σε μονό ματς στην έδρα του και σίγουρα, όπως αυτή που έκανε η ΑΕΚ κόντρα στους Γερμανούς της Βόλφσμπουργκ, οι οποίοι απέδειξαν ότι είναι όντως σε κακό φεγγάρι και ότι οι κακές εμφανίσεις τους τον τελευταίο μήνα δεν ήταν τυχαίες. Κι ας ήταν τρομερά άδικο το νέο κορωνοσύστημα της UEFA με τους μονούς αγώνες στην έδρα ενός από τους δυο αντίπαλους και όχι σε ουδέτερο γήπεδο. Τώρα που το κατάλαβαν οι ένοικοι της Νιόν είναι πια πολύ αργά…
ΥΓ. Μια και είπα για υπέρβαση. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός θέλει ακόμη χρόνο μέχρι να γίνει η ομάδα με τις στέρεες βάσεις που θα είναι ξανά ικανή για να διεκδικήσει τις υπερβάσεις που κάποτε ήταν βούτυρο στο ψωμί της. Το μπάσκετ σε επίπεδο Euroleague αλλάζει πολύ ανά πενταετία και γίνεται όλο και πιο απαγορευτικό για τους αντίστοιχους «Ολυμπιακούς». Η φετινή σεζόν βέβαια θα είναι πολύ περίεργη, τουλάχιστον μέχρι να βρουν ρυθμό τα θηρία. Στο μυαλό μου όμως είναι σαφές πως οι Ερυθρόλευκοι δεν θα πρέπει να παρεκκλίνουν ούτε ένα εκατοστό από τον δρόμο τους. Και σίγουρα ο φετινός τους στόχος δεν ήταν ποτέ το φάιναλ φορ. Πρώτα γίνεσαι ομάδα με διακριτούς ρόλους, στη συνέχεια μπαλώνεις τις όποιες αδυναμίες θα διαφανούν με τον καιρό και μετά αρχίζεις να κοιτάς ψηλά και να σπέρνεις τρόμο. Και σίγουρα όχι χωρίς τον κόσμο σου στις εξέδρες, όπως αναγκαστικά συμβαίνει αυτή τη στιγμή…