19.9 C
Athens

ΕΠΟ: Περιμένατε από αυτούς τους τυπάκους να διαμορφώσουν πολιτική;

Τις τελευταίες 2-3 μέρες δέχθηκα πολλά τηλεφωνήματα. Φίλοι από τα παλιά, συνεργάτες από την εποχή της ΕΠΟ, μέλη των παλιών διοικήσεων (και δυο της σημερινής) με κάλεσαν, με αφορμή όσα συμβαίνουν στην Ομοσπονδία, είτε για να πουν τον καημό τους, είτε για να καταγγείλουν «τα πουλητάρια της εξυγίανσης», είτε για να ζητήσουν «να γυρίσετε πίσω, δεν πάει άλλο με αυτούς, είναι όλοι πουλημένα τομάρια και ανίκανοι».

Δέχθηκα με μια σχετική ικανοποίηση (ανθρώπινο είναι) τις εκδηλώσεις της μνήμης τους για τις εποχές εκείνες, απάντησα απολύτως σοβαρά (όχι ότι έχει κάποια σημασία) ότι «αυτός ο κύκλος έκλεισε και δεν ξανανοίγει για κανένα λόγο» και, ούτε εγώ δεν το πίστευα στην αρχή αλλά με άκουσα να το λέω, διαφώνησα με τους βαρύτατους, είναι αλήθεια, χαρακτηρισμούς προς τη σημερινή πολιτική και διοικητική ηγεσία της ΕΠΟ.

Επιμένω στην άποψη αυτή, καθώς είναι η μόνη που αποτυπώνει πλήρως την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Ομοσπονδία από τον Οκτώβριο του 2016 (μέρες της Επιτροπής Εξομάλυνσης) μέχρι και σήμερα.

Κανένας λόγος δεν υπάρχει να ξιφουλκεί κάποιος, ειδικά όταν γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, εναντίον κάποιων ταλαίπωρων και ανερμάτιστων και να τους κατηγορεί για πράξεις ή παραλείψεις που απαιτούν σύνθετη σκέψη για να παραχθούν και αυξημένες ικανότητες για να υλοποιηθούν.

Δεν φταίνε αυτοί, τόσοι ήταν πάντα, δεν είπαν ψέματα, δεν ενέπαιξαν κανένα, δεν υποκατέστησαν προσωπικότητες, δεν παρέστησαν κάτι διαφορετικό από ότι από γεννησιμιού τους τους χαρακτήριζε.

Πώς το είπε ο ποιητής; «Κάτι μικρά κι αδύναμα ανθρωπάκια που παριστάνουν τους επιδρομείς».

Δούλοι, πάντα, αφεντικών, μέτριας έως ελάχιστης αντίληψης, καταπιεσμένες προσωπικότητες, ημιτελείς χαρακτήρες, ενεργά μέλη της συνομοταξίας «των βλακών εν τω συγχρόνω βίω», στην ουρά για ένα ξεροκόμματο από το τραπέζι του αφεντικού βρέθηκαν στην ΕΠΟ επειδή ήξεραν να γλείφουν πολύ καλά, να προσφέρουν διαβεβαιώσεις για να κάνουν δουλίτσες.

Ένας αγώνας μιας εθνικής ομάδας από εδώ (να κονομήσουμε από το ξενοδοχείο), ένα τουρνουά ομάδων υποδομής (κάτι θα περισσέψει από μετακινήσεις και ξενοδοχεία), ένας διαιτητάκος (νάχουμε και μερικά ματσάκια το χρόνο σίγουρα) σε εθνική κατηγορία, δυο – τρεις διαγωνισμοί στημένοι από χιλιόμετρα, μερικά ταξίδια στην Αθήνα με ξενοδοχεία και γκόμενες πληρωμένα, νταραβέρι με τους «μεγάλους», χτυπήματα στην πλάτη «αδερφέ για το καλό του αθλήματος γίνονται όλα» (την ίδια ώρα «τσάκω κι αυτά για τα έξοδα των παιδιών»), σουίτες σε γήπεδα, «στα δερμάτινα στο ΟΑΚΑ» στον τελικό, προσκλήσεις για το χωριό να κάνουμε το σπουδαίο και μια περιρρέουσα αίσθηση δανεισμένης εξουσίας.

Στα τέσσερα όλη μέρα «μήπως και τηλεφωνήσει ο μεγάλος», προσοχή στον αγγελιαφόρο «αυτά λέει το αφεντικό», με το στυλό στο χέρι για κάθε υπογραφή, σκοτωμός για τους πίνακες των διαιτητών, στοιχηματζίδικες συνεννοήσεις στις μικρότερες κατηγορίες, εξυπηρετήσεις σε φίλους με πρόθυμους διαιτητές, στοιχισμένοι πίσω από άλλους, το ίδιο αστείους και βλάκες, να περιμένουν πότε θα δεήσει ο «μεγάλος» να τους δει μήπως και στέρξει για εκείνο το αιτηματάκι «για την ομαδούλα ρε φίλε, ν’ ανέβει κατηγορία…».

Περιμένετε στ’ αλήθεια από αυτούς τους τυπάκους να διαμορφώσουν πολιτική για το ελληνικό ποδόσφαιρο, να σχεδιάσουν διοργανώσεις, να συνδέσουν το άθλημα με την αγορά, να κινητοποιήσουν δυνάμεις υπέρ του αθλήματος, να χωρίσουν, τέλος πάντων, δυο γαϊδουριών άχυρα;

Έχετε απαιτήσεις από αυτού του επιπέδου προσωπικότητες να σταθούν απέναντι σε εντολές και σε προεδρικούς παραλογισμούς και να υπερασπιστούν το ποδόσφαιρο και τις διοργανώσεις του, όταν «κάνουν κακά και τσίσια μαζί» μόλις δουν τον Γιαννάκη, τον Κωστάκη, τον Μιχαλάκη κι όλους αυτούς του αγγελιαφόρους να περνάνε την είσοδο των γραφείων της Ομοσπονδίας;

Πιστεύετε, ότι έχει νόημα να αντιπαρατίθεστε με ιούς και βακτήρια, που έχουν κολλήσει στο σώμα του ελληνικού ποδοσφαίρου για να απομυζήσουν ό,τι μπορούν να φάνε γνωρίζοντας, πως αν απωλέσουν την εύνοια του «μεγάλου» θα τους φάει η μαρμάγκα και δεν θα τους ξαναπεί άνθρωπος καλημέρα;

Μην τους προγκάτε! Αντιμετωπίστε τους με καλοσύνη, με κατανόηση, με ανυστεροβουλία. Σκεφθείτε όπως αυτοί (αν μπορείτε), μπείτε στη θέση τους κι αποφασίστε ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να χαλάτε τη ζαχαρένια σας για κάθε προεδρίσκο, για κάθε ανόητο, για κάθε αήττητο.

Αναλογιστείτε, ότι όλοι αυτοί ξυπνούν και κοιμούνται τρέμοντας μη χτυπήσει το τηλέφωνο κι έχει νεύρα «ο μεγάλος», ξεκοκκαλίζουν όλη μέρα site κι εφημερίδες «μη τυχόν και μας έχουν γραμμένους σε ηχητικά» και ψάχνουν κάθε βράδυ Κυριακής τον παρατηρητή διαιτησίας να μάθουν τι βαθμό έβαλε στο «δικό τους», τον διαιτητάκο ντε που σφύριξε στο μέγα ντέρμπι «Άνω Παναγιά – Κάτω Ραχούλα».

Θα μου πείτε «περνάνε καλά και κονομάνε. Ζουν τη ζωή τους με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Λιμασμένα σαρκοβόρα βακτήρια που κατατρώγουν το σώμα του ποδοσφαίρου». Μπορώ να αναφέρω περισσότερα και ονομαστικά για όλους.

Λέω ένα: Η ψυχούλα τους το ξέρει και το σώβρακο που φοράνε.

Υ.Γ. Αν ενεργούν με όρους κανονικής συμμορίας και πραγματικής εγκληματικής οργάνωσης είναι επειδή έχουν πειστεί πως μόνο έτσι θα επιβιώσουν σε αυτό τον αδυσώπητο αγώνα εξουσίας, που εξελίσσεται γύρω τους.

Τον κώλο τους φυλάνε όπως κάθε μέλος αγέλης που ξέρει, είναι γραμμένο στο dna του ότι αν ξεφύγει από το κοπάδι θα το φάει ο λύκος.

ΕΥΘΕΩΣ με τον Γιώργο Χαλά Γιώργος Χαλάς