17 C
Athens

Εθνικόφρονες που δεν ανέχονται την ήττα ή απλώς αλαζόνες που δεν ξέρουν να χάνουν;

 

Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι «απορίες» κάποιων καλοθελητών στα social media σχετικά με την «ξαφνική» ενασχόλησή μου με το άθλημα της σπυριάρας. Και επειδή δε μου αρέσει να βλέπω συνανθρώπους μου να βασανίζονται, σκέφτηκα αντί εισαγωγής να τους βγάλω από την αγωνία…

Σε γυμνασιακή ηλικία ακόμη, είχα την τύχη να συναναστρέφομαι σε καθημερινή βάση με ανθρώπους του μπάσκετ. Βλέπετε, ο μπαμπάς Χαλάς είχε πειστεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 πως μπορεί να δημιουργήσει μια ομάδα η οποία θα εγκατέλειπε την Α’ ΕΣΚΑ για να φτάσει τουλάχιστον ως τη Β’ εθνική. Το «Τρίποντο» εκείνης της εποχής μάλιστα του είχε κάνει ένα αφιέρωμα «Ο Μεσσίας», αφού ο Άγιος Σώστης του λειτουργούσε με οικονομικά δεδομένα που ζήλευαν ακόμα και ομάδες της Α2.

Ούτε που θυμάμαι πόσα φύλλα αγώνα έχω δώσει στους δημοσιογράφους εκείνης της εποχής, δίχως να φανταζόμουν ότι επρόκειτο για μελλοντικούς συναδέλφους. Θυμάμαι όμως καλοκαιρινή προετοιμασία στο Γκολφ με τον γίγαντα Περικλή Ταυρόπουλο να «ταλαιπωρεί» ταυτόχρονα τους παίκτες του Παπάγου (που ακόμα δεν είχε φτάσει στην Α1) και του Αγίου Σώστη. Ο Στέργιος Κούφος, ο Παγίδας, ο 17χρονος τότε Βαγγέλης Λογοθέτης – γνωστός και ως «Ράμπο» ένεκα της απίθανης σωματοδομής με τον κορμό του να θυμίζει ανάποδη πυραμίδα – και κάμποσοι μικροί και μεγάλοι ήρωες του ελληνικού μπάσκετ ήταν κομμάτια της καθημερινότητάς μου.

Για ένα παιδί 11-12 ετών, το να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Ταυρόπουλο, τον Γιάννη Γιαννόπουλο (αυτόν που κάποτε σκότωσε τον ΠΑΟΚ στο Μετς με ένα σουτ από το κέντρο) τον Βαγγέλη Πεταλά, τον Νίκο Παύλου ή τον αείμνηστο Σάκη Καλαμπόκα και να συζητά για το πως θα σταματήσει η ομάδα τον Καζιάνη, τον Δελημπαλταδάκη ή τα τρελόπαιδα του Καλαφατάκη (με τον Σταυρακόπουλο να μην έχει κλείσει καλά καλά τα 18) που μόλις είχαν ανέβει στην Α’ ΕΣΚΑ, ήταν κάτι το μαγικό. Όπως το να είσαι στο «κλειστό» (ένα ήταν το κλειστό, αυτό της Αρτάκης) μαζί με τον Κώστα Μπατή και να σου εξηγεί ότι αυτός ο… πλαδαρούλης ψηλός του Κρόνου σε λίγο θα παίζει στην εθνική Ελλάδας. Ο «πλαδαρούλης» ήταν βεβαίως ο Χρήστος Μυριούνης που το στιλ παιχνιδιού του εμφάνιζε για καιρό τεράστιες ομοιότητες με εκείνο του Φάνη Χριστοδούλου. Μπορούσε να κάνει σχεδόν τα πάντα από το «1» ως το «5», έστω κι αν η αθλητικότητα δεν ήταν ποτέ το ατού του…

Μέσα στις παιδικοεφηβικές μου αναμνήσεις είναι χαραγμένο το… ψηστήρι του πατέρα μου στον Παύλο Κορκίδη, προκειμένου να πάρει με «υποσχετική» τον Χρήστο Μαγγίνα από τον Πανιώνιο. Και ο πόνος να βλέπεις ένα τόσο μεγάλο ταλέντο σαν τον Χρήστο να χάνεται άδοξα: τα λευκά Jordan 3 που είχε φέρει από την Αμερική κόλλησαν στο παρκέ της Νέας Σμύρνης και το γόνατό του έγινε κομμάτια σε μια περιστροφή.

Σε ένα Άγιος Σώστης – Αίολος (ντέρμπι κορυφής), ο μπαρμπα-Χαλάς έκανε δημόσια δήλωση/πρόσκληση στον διαιτητή της αναμέτρησης, Θόδωρο Βιδάλη, να δουν μαζί το βίντεο του αγώνα, ώστε να πειστεί για τα δίκαια παράπονα της ομάδας του. Ανέλαβα λοιπόν, σε ρόλο… αναλυτή να απομονώσω όλες τις επίμαχες φάσεις, να τις αντιγράψω σε δεύτερη βιντεοκασέτα και να τις έχω έτοιμες για παν ενδεχόμενο. Πράγματι, λίγες μέρες αργότερα ο νυν κομισάριος ήρθε σπίτι μας και αφού τσάκισε μισό ψάρι μαγιονέζα (από τα μεγάλα) και μια πίτσα Zeas, παραδέχτηκε προς τιμήν του κατά τη διάρκεια της πριβέ προβολής πως υπήρξαν κάμποσες «αβλεψίες». Καταστάσεις που τώρα μου μοιάζουν αδιανόητες, εκείνη την εποχή αποτελούσαν την πιο ευχάριστη ρουτίνα ενός πιτσιρικά που απλώς ήθελε να κάνει έστω και ένα σουτάκι σε όποιο γήπεδο τύχαινε να βρεθεί…

Όταν έχεις αγαπήσει τόσο αγνά ένα άθλημα, ώστε να είσαι για χρόνια επτά μέρες τη βδομάδα σε κλειστά και ανοιχτά γήπεδα και ζώντας από κοντά αγώνες κάθε κατηγορίας, είναι λογικό να μη θες επαγγελματικά πάρε-δώσε μαζί του με το που καταλαβαίνεις πόση βρωμιά κρύβεται στα ανώτατα κλιμάκια. Εννοείται πως ήταν συνειδητή η επιλογή να μην ασχολούμαι σοβαρά με το μπάσκετ ως δημοσιογράφος, μέχρι που δεν άντεξα άλλο να βλέπω τον Ολυμπιακό να ζει τη μέρα της μαρμότας στις εντός συνόρων υποχρεώσεις του…

Αν λοιπόν, κρίνετε ότι θεωρούνται επαρκή τα… μασονικά διαπιστευτήριά μου, επιτρέψτε μου να φορέσω το περίζωμα και τα χειρόκτια που απαιτεί το πρωτόκολλο και να ασχοληθώ ακόμα πιο έντονα με όσα κρύβονται στα «δωματιάκια» του ελληνικού μπάσκετ. Παρότι άργησα κάμποσα χρόνια και ήμουν απών από πολλές μάχες, νομίζω ότι πρόλαβα τον «μεγάλο πόλεμο» από τις διεργασίες του κιόλας. Αυτόν που βρίσκεται σε εξέλιξη από τη βραδιά της 13ης Φεβρουαρίου και που θα ολοκληρωθεί με την κατάρρευση ενός κατεστημένου το οποίο έβλαψε για δεκαετίες ομάδες, πρόσωπα και εντέλει ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ.

Ένα στάτους κβο που λειτουργεί τόσο αρρωστημένα, ώστε όσοι βρίσκονται κοντά του να είναι «μολυσμένοι» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όπως ακριβώς είχαν την ατυχία να διαπιστώσουν και οι Σέρβοι το βράδυ της Κυριακής. Η εικόνα τριών διαιτητών που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να αποτρέψουν το μοιραίο για να μην κακοκαρδίσουν το αφεντικό θα ήταν η πιο θλιβερή της βραδιάς, αν δε μεσολαβούσε ο σοβαρός τραυματισμός του Γιάννη Αθηναίου.

Ποιες ακριβώς υπηρεσίες πιστεύουν ότι θα πρόσφεραν στο ελληνικό μπάσκετ οι κεφαλές της ΕΟΚ και τα εκτελεστικά τους όργανα εντός παρκέ, αν η εθνική κατάφερνε με το «έτσι θέλω» να νικήσει τους Σέρβους; Είναι τόσο εθνικόφρονες που δεν άντεχαν στην ιδέα μιας εθνικής ήττας ή απλώς η αλαζονεία δεκαετιών δεν τους επιτρέπει να αφήσουν να παιχτεί επί ίσοις όροις έστω και ένα σπουδαίο μεν, φιλικό δε παιχνίδι;

Η εθνική πηγαίνει στο Μουντομπάσκετ καταδικασμένη να μην αποτύχει ξανά. Οποιοδήποτε σενάριο εκτός τετράδας θα συνιστά αποτυχία, το μέγεθος της οποίας θα εξαρτηθεί από την τελική κατάταξη. Όλοι βεβαίως θέλουμε να δούμε ξανά την Ελλάδα στον τελικό, όπως συνέβη το 2006 και πάλι επί ασιατικού εδάφους. Και αν συμβεί αυτό θα ξέρουμε πως έγινε δίκαια, δίχως τη σκανδαλώδη αβάντα των εκπροσώπων του «φάρου».

Το μόνο που κατάφεραν χθες οι «Μεγάλοι Διδάσκαλοι της Μπασκετικής Στοάς» ήταν να αδικήσουν τις προσπάθειες των παικτών της ελληνικής ομάδας, οι οποίοι σίγουρα δεν ήθελαν τέτοια μεταχείριση. Έστω και αν οι περισσότεροι είναι εξοικειωμένοι με αντίστοιχες καταστάσεις: είτε υπέρ τους, είτε εναντίον τους…

ΥΓ. Εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στην εθνική και θα πανηγυρίσω σαν Έλληνας την όποια διάκριση στο Παγκόσμιο της Κίνας. Κατανοώ όμως πλήρως όσους αδυνατούν να ταυτιστούν με αυτή την ομάδα. Όχι επειδή έχει παίκτες που παίζουν στον Παναθηναϊκό (όπως θέλουν να πιστεύουν οι βλάκες ή οι αφελείς), αλλά γιατί στο μυαλό τους εκπροσωπεί ένα σάπιο κατεστημένο και τον περίγυρό του. Ακόμα και οι διακηρύξεις από μικροφώνου ΕΡΤ πως «το ελληνικό μπάσκετ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό» (λες και είναι το ΠΑΣΟΚ) και τα υπονοούμενα πως όλα είναι καλά κι ωραία την ώρα που το μαγαζάκι διαλύεται, ενισχύουν την άποψη πως ενδεχόμενη επιτυχία θα χρησιμοποιούταν για ίδιον όφελος από το «σύστημα». Έτσι κι αλλιώς, με αυτή τη λογική λειτουργούσαν πάντα τα πάσης φύσεως καθεστώτα. Αν ανατρέξετε σε αθλητικές επιτυχίες ανά τον κόσμο που συντελέστηκαν επί καθεστώτων ή/και δικτατοριών , θα ανακαλύψετε αμέτρητες ομοιότητες στον τρόπο εκμετάλλευσης…

Περισσότερη ΑΠΟΨΗ από το Athlosnews

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ

Μπαρτζώκας: Εκπληκτική η ατμόσφαιρα, τα 20′ των Γκος και Γουόκαπ ήταν έντονα και καθοριστικά

Ο προπονητής του Ολυμπιακού αναφέρθηκε στα ποιοτικά λεπτά των Γκος και Γουόκαπ που δεν προπονούνταν λόγω τραυματισμών ενώ μίλησε για τη φανταστική άμυνα και το σχήμα που έδωσε τη λύση στην 4η περίοδο

Ολυμπιακός: Αυτά ισχύουν για την επιστροφή των Πετρούσεφ και Μιλουτίνοφ

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έδωσε το ιατρικό δελτίο για τους Νίκολα Μιλουτίνοφ και Φιλίπ Πετρούσεφ, τους οποίους περιμένει πολύ σύντομα

Βόμβα προέδρου Πόρτο και… Μαρινάκη: «Ο Ολυμπιακός μάς είπε ότι ενεργοποιεί τη ρήτρα του Κάρμο»

Ο πρόεδρος της Πόρτο αποκάλυψε πως ο Ολυμπιακός πρόκειται να πληρώσει τη ρήτρα του Νταβίντ Κάρμο για να ολοκληρώσει την πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου