*«Δεν θα μπορούσα να γνωρίζω το περιεχόμενο του πανό που αναρτήθηκε στα ρώσικα, αφού το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι απευθυνόταν στον Ιβάν Σαββίδη. Είναι αυτονόητο πως επρόκειτο για κάτι ντροπιαστικό, το οποίο απέχει από τη λογική και τα ιδεώδη του Θρύλου όσο η Δύση από την Ανατολή(…) Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα εμετικό πανό υψώνεται σε ελληνικό γήπεδο, ασχέτως αν η ευαισθησία των «αντικειμενικών» δεν εμφανίζει τα ίδια αντισώματα όταν ο στόχος είναι ερυθρόλευκος»…
*Από τη δημοσίευση του ανωτέρω αποσπάσματος πέρασε ακριβώς μια εβδομάδα. Ακριβώς όσο χρειάστηκε για να επιβεβαιωθεί εκ νέου η απόλυτη αντιολυμπιακή υποκρισία που εν συντομία και για χάρη ευφωνίας αποκαλείται «αντικειμενικότητα». Πόσοι ήταν αυτοί που είδαν με τα μάτια τους την κυριλλική γραφή του πανιού που αναφερόταν στην οικογένεια Σαββίδη και κατάλαβαν από μόνοι τους το περιεχόμενό του; Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και όμως, από στόμα σε στόμα το «κακό» διαδόθηκε και φτάσαμε σε συλλήβδην καταδίκη όλων των Ολυμπιακών από διάφορους, γνωστούς και μη εξαιρετέους πια, τιμητές της ηθικής, της δικαιοσύνης και της νομιμότητας…
*Έξι μέρες αργότερα στη Λεωφόρο, εκατοντάδες (για να μην πω χιλιάδες) οπαδοί του ΠΑΟ φώναξαν ένα εξίσου εμετικό σύνθημα για τον Μαρινάκη και την οικογένειά του. Όχι στα ρώσικα, ούτε στα αρβανίτικα. Στα ελληνικά. Πέρασαν λίγες ώρες, συμπληρώθηκε το 24ωρο, ξεκίνησε η καινούργια εβδομάδα, παρ’ όλα αυτά κανένας από τους… ρωσομαθείς «αντικειμενικούς» δεν μπήκε στον κόπο να σχολιάσει τον πράσινο εμετό. Ούτε βέβαια και ένα πανό περί νεκρών που επίσης έκανε την εμφάνισή του, πόσο μάλλον για το «λάβαρο του κρετινισμού» που κουνούσε πέρα – δώθε με καμάρι παίκτης του ΠΑΟ. Έλληνας, όχι ξένος, ώστε να «δικαιολογείται» έστω και κατ’ ελάχιστο για το χυδαίο μήνυμα που ανέμιζε ως σημαιοφόρος της ηλιθιότητας. Ανήμερα της εθνικής μας εορτής, φαίνεται πως του βγήκε το παράπονο για το ότι στα μαθητικά του χρόνια η σημαία πήγαινε μονάχα στους καλύτερους μαθητές και όχι στους πιο τυχερούς…
*Επειδή το αποκλείω να προέκυψαν από σκοπιμότητα όλες αυτές οι «παραλείψεις», είμαι σχεδόν βέβαιος πως η ευθύνη βαραίνει το σαββατόβραδο. Μέρα βραδινής εξόδου γαρ, φαίνεται πως όλοι τους ήταν καλεσμένοι στον ετήσιο χορό των αντικειμενικών. Είδαν τη δυνατή βροχή να πέφτει από το απόγευμα και σκέφτηκαν να ξεκινήσουν νωρίτερα, ώστε να αποφύγουν τυχόν μποτιλιάρισμα. Αποκλείεται να είχαν υποπέσει όλα αυτά στην αντίληψή τους και παρ’ όλα αυτά να έκαναν τις πάπιες. Όχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν (Μάκης Χριστοδουλόπουλος)…
*Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μου έστειλαν χθες μήνυμα για να μου εκφράσουν τη διαφωνία τους με τις θέσεις του κυρίου Ρούσση που φιλοξένησε το «ΦΩΣ». Η αλήθεια είναι πως δε γίνεται να συμφωνούμε με όλους σε όλα, από εκεί και πέρα ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του. Οι περισσότεροι στάθηκαν στα περί «εμπορικής επιχείρησης», αν και κατά την άποψή μου οι ενστάσεις σχετίζονται πιο πολύ με το πώς ηχεί η συγκεκριμένη διατύπωση…
*Καταρχάς, ο μόνος δρόμος για την εξέλιξη μιας ποδοσφαιρικής ΑΝΩΝΥΜΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ περνά μέσα από την οικονομική της ενδυνάμωση. Για πολλά χρόνια, την οικονομική ασφάλεια της ΠΑΕ την εξασφάλιζε ο Σωκράτης Κόκκαλης. Πλέον, αυτή η ευθύνη βαραίνει τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Η διαφορά είναι πως στα χρόνια του Σωκράτη δεν υπήρχε ούτε το Financial Fair Play, ούτε βέβαια και τα μνημόνια που βύθισαν τη χώρα στο χάος. Αν λοιπόν, η ομάδα δε λειτουργήσει πρώτα απ’ όλα με τους κανόνες μιας κανονικής επιχείρησης, το μέλλον της δεν θα έχει καμία διαφορά από αυτό που βίωσε η υποβιβασμένη ΑΕΚ, ο υπερχρεωμένος ΠΑΟΚ νωρίτερα και τώρα ο επί ξύλου κρεμάμενος ΠΑΟ…
*Θα πρέπει όλοι να καταλάβουν πως στο κομμάτι της οικονομικής/εμπορικής διαχείρισης, ο Θρύλος έχει σπάσει κάθε πιθανό και απίθανο ρεκόρ, τηρουμένων των αναλογιών και δεδομένων των συνθηκών. Δεν ήταν, δεν είναι και δε θα είναι ποτέ το πρόβλημα οι πωλήσεις των 12, 15 και 20 εκ. ευρώ, αλλά το πώς θα αξιοποιηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα χρήματα που εισπράττονται. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι ξένοι σύλλογοι πιστεύουν πλέον πως οι παίκτες που διακρίνονται στον Ολυμπιακό έχουν τη δυνατότητα να κάνουν καριέρα και σε μεγαλύτερα πρωταθλήματα από το δικό μας. Και όταν σου χτυπούν την πόρτα με πολλά εκατομμύρια στα χέρια, δεν μπορείς να πεις «όχι»: δεν έχεις ούτε την πολυτέλεια, αλλά ούτε και τη δυνατότητα να τους αγνοήσεις. Μάνι – μάνι, για να προσφέρεις στον κάθε Μανωλά και τον κάθε Μήτρογλου το συμβόλαιο που θα βρουν εκτός Ελλάδας, θα πρέπει να τινάξεις το μπάτζετ στον αέρα. Βλέπετε, στην εποχή Κόκκαλη η φορολογία κυμαινόταν περίπου στο 10%. Τώρα πια, για ένα συμβόλαιο 1,5 εκ. θα πρέπει να πληρώσεις τρία. Κι εκεί «γκαντέμης» ο Μαρινάκης, για να τα λέμε όλα…
*Συγκράτησα μια ατάκα του Τάκη Λεμονή από τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, αυτή που έλεγε πως «όλοι έχουν όνειρο να παίξουν με την Μπαρτσελόνα». Αν πράγματι αυτό είναι το όνειρό των ποδοσφαιριστών που βρίσκονται στο ερυθρόλευκο ρόστερ αυτή τη στιγμή, τότε η διοίκηση παρακαλείται να τους στείλει στην Εϊμπάρ και τη Χιχόν για να πραγματοποιούν δυο φορές το χρόνο το όνειρό τους. Και στη θέση τους να έρθουν όποιοι έχουν δίψα και θέληση να κατακτούν κάθε Μάιο το πρωτάθλημα, σεβόμενοι σε κάθε τους αγωνιστικό λεπτό αυτούς που τους πληρώνουν, αλλά κι εκείνους που πληρώνουν για να τους βλέπουν. Αυτό θα πρέπει να είναι το πιο βασικό κριτήριο επιλογής, αν θέλετε τη δική μου ταπεινή γνώμη…
