Φίλε Ολυμπιακέ, έλα να πιούμε ένα ουζάκι δίπλα στη θάλασσα (του Πειραιά ή όποια άλλη προτιμάς). Μόλις νιώθεις ότι χαλαρώνεις από την πίεση της καθημερινότητας ή έστω, ότι σε πιάνει το αλκοόλ, είναι η κατάλληλη στιγμή να αρχίσει η κουβέντα για την ομάδα σου. Αυτή που αγαπάς από μικρός, που σου έχει προσφέρει συγκινήσεις, χαρές και λύπες…
Πες μου τι σε απασχολεί, φίλε Ολυμπιακέ. Όχι στο σπίτι σου, όχι στα προσωπικά σου, αλλά σχετικά με την ομάδα σου. Δεν σου αρέσει η μπάλα που παίζει ο Θρύλος, ε; Και μένα. Το περυσινό χάλι παρέπεμπε στην τελευταία χρονιά του Κόκκαλη και ακόμα πιο κάτω: τότε τουλάχιστον είχε πάρει την πρόκριση στους «16». Εντάξει, ο όμιλος εκείνος θύμιζε περισσότερο σημερινό Γιουρόπα παρά Τσάμπιονς Λιγκ, η δουλειά όμως έγινε. Πέρυσι πάλι, το κοντέρ παραλίγο να γράψει 6-7 γκολ στο πρώτο ημίχρονο με τη Σπόρτινγκ στο Καραϊσκάκη. Χάσαρος βλέπεις, γίγαντας…
Έχεις παράπονα και από τις προηγούμενες σεζόν; Κι εγώ. Πιστεύω ότι ο Σίλβα θα μπορούσε να έχει διαχειριστεί καλύτερα το τελευταίο ματς με την Άρσεναλ, ώστε να πετάξει έξω τους Λονδρέζους. Το προηγούμενο βράδυ όμως, ο Ρέντης είχε γεμίσει με τη μυρωδιά του φόβου του. Γνωρίζοντας το παραπάνω περιστατικό από το πρωί του αγώνα, δεν έδινα καμία πιθανότητα πρόκρισης στον Ολυμπιακό. Όπως αποδείχθηκε κάποιες ώρες αργότερα, ακόμα και 0-6 να χρειαζόταν η Άρσεναλ για να προκριθεί, θα το πετύχαινε. Όταν ο παίκτης πάρει χαμπάρι τον φόβο του προπονητή του, δε χρειάζεται να μπει καν στο γήπεδο…
Κι εγώ έγινα έξαλλος με τον αποκλεισμό στο Ισραήλ. Σε αυτό το πράγμα που λέγεται ποδόσφαιρο όμως, υπάρχουν και οι στραβές. Τι ακριβώς έκανες ώστε να στηρίξεις την ομάδα που υποτίθεται ότι αγαπάς σε μια τόσο δύσκολη στιγμή; Θα σου πω τι έκανες. Αφού σου πέρασε η οργή για τον Φιγκέιρας (ο οποίος έπαιζε τα πρώτα του επίσημα ματς), στοχοποίησες τον Κώστα Φορτούνη που είχε μόλις ολοκληρώσει την κορυφαία σεζόν ποδοσφαιριστή στη σύγχρονη ιστορία της Σούπερ Λιγκ: πρώτος σκόρερ, πρώτος σε ασίστ και καταλύτης σε κάθε επιθετική προσπάθεια του Ολυμπιακού σε Ελλάδα και Ευρώπη. Πες μου σε ποιον οπαδό άλλης, ξένης ή ελληνικής ομάδας θα περιέγραφες τη συμπεριφορά σου και θα σου έλεγε «καλά ξηγήθηκες μεγάλε, είσαι και ο πρώτος», αντί να σε χλευάσει και να σηκωθεί να φύγει;
Τώρα που βλέπω το κεφάλι σου να κουδουνίζει από το ουζάκι, θέλω να μου πεις κάτι. Και επειδή η γλώσσα σου έχει ήδη λυθεί, ξέρω ότι θα απαντήσεις ειλικρινά: Αλήθεια τώρα, πιστεύεις ότι η αιτία για το περυσινό χάλι εντοπίζεται στο ότι «δε βάζει λεφτά ο Μαρινάκης»; Θες να μιλήσουμε για το μπάτζετ της ομάδας που σε γελοιοποίησε σε τέσσερα συνεχόμενα ματς και που εντέλει πήρε το πρωτάθλημα; Τουλάχιστον το 1/3 από αυτό του Ολυμπιακού που έγινε σε κάμποσα ματς ρεζίλι, εμφανίζοντας από τον Γενάρη κι έπειτα ένα χαοτικό αγωνιστικό πρόσωπο. Ακόμα και ο ΠΑΟΚ είχε πολύ χαμηλότερο μπάτζετ και δεν τολμώ καν να βάλω στη ζυγαριά τους υπόλοιπους με τα «καλά» συμβόλαια των 70 και 80 χιλιάδων…
Θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος, φίλε Ολυμπιακέ, αν ήξερα ότι είναι στο χαρακτήρα σου να είσαι το ίδιο απαιτητικός – και ευέξαπτος – σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς σου. Να σε βλέπω να τα παίρνεις στο κρανίο όταν συναντάς γύρω σου πράγματα και καταστάσεις που δε λειτουργούν όπως θα έπρεπε. Να έχεις από την οικογένειά σου, τους φίλους σου, το κράτος που ζεις (και χρυσοπληρώνεις) τις ίδιες απαιτήσεις που έχεις από την ομάδα σου και κυρίως, να μη σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου με το που θα έρθει το πρώτο κακό «αποτέλεσμα». Ξέρεις πως ξέρω ότι η απαιτητικότητά σου είναι επιλεκτική; Είδα το πως (δεν) αντέδρασες όταν κάηκαν ή πνίγηκαν καμιά εκατοστή συνάνθρωποί σου: αν μια ήττα από τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο σε κάνει έξαλλο (και σε βρίσκει σύμφωνο με στημένες συνεντεύξεις περί «εμπορικής επιχείρησης» κλπ), μετά τα γεγονότα της Ραφήνας θα έπρεπε να έχεις πάρει ένα καλάσνικοφ, να τη στήσεις έξω από τη Βουλή και να θερίζεις όποιον μπαίνει ή βγαίνει από το κτήριο…
Να σου πω τι θεωρώ εγώ αδικαιολόγητο; Να ξέρω ότι η ομάδα μου ότι έχει πολλαπλάσιο μπάτζετ από τους υπόλοιπους – πλην ΠΑΟΚ πλέον – αντιπάλους της και παρ’ όλα αυτά να μην μπορούν οι παίκτες της να αλλάξουν τρίτη πάσα. Να βλέπω ακατανόητες επιλογές ποδοσφαιριστών, τεχνικών και στελεχών, που έρχονται και φεύγουν με ρυθμούς πολυβόλου. Ή να φτάνουμε παραμονές του πρώτου επίσημου ματς και να ψάχνουμε ακόμη να βρούμε τον διάδοχο του… Μιλιβόγεβιτς που έχει αφήσει τη θέση του κόφτη ορφανή εδώ και ενάμισι χρόνο…
Θα σου πω όμως και τι άλλο θεωρώ αδικαιολόγητο. Να υποστηρίζεις μια ομάδα που έχει περισσότερα πρωταθλήματα απ’ όσα όλοι οι άλλοι μαζί, που εδώ και μια δεκαετία είναι ο μοναδικός σοβαρός εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Ευρώπη και παρ’ όλα αυτά να μη δείχνεις την παραμικρή ανοχή στο λάθος και στο κακό αποτέλεσμα. Καταλαβαίνω ότι είσαι χορτάτος και αυτό είναι απόλυτα λογικό. Να είσαι και απογοητευμένος όμως, αυτό πάει πολύ. Για να τα λέμε όλα, πότε ήσουν πραγματικά χαρούμενος και ικανοποιημένος;
Όταν έπαιζες πολύ καλά στην Ελλάδα και έπαιρνες το πρωτάθλημα από τον Νοέμβρη, ταυτιζόσουν με τις εξυπνάδες τύπου «Βάλε λεφτά» στον Κόκκαλη επειδή ο Σόλιντ δεν καταλάβαινε τη διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης. Όταν πήρες τα πρώτα διπλά στο Τσάμπιονς Λιγκ και μετά έχασες από την Καλαμαριά, ζητούσες να απολυθεί ο προπονητής που πέτυχε ό,τι δεν είχαν καταφέρει όλοι οι προηγούμενοι. Και όταν έπαιζαν οι παιχταράδες που τώρα επικαλείσαι με νοσταλγία, τους ζητούσες τα ρέστα επειδή δεν ήταν καλοί σε κάποιο ματς ή επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι της προκοπής στην Ευρώπη…
Φίλε Ολυμπιακέ, τώρα που ήπιαμε το ουζάκι μας, μπορώ να σου πω με βεβαιότητα τι (μας) φταίει. Το κακό μας το κεφάλι φταίει, φίλε Ολυμπιακέ. Όχι μόνο για το ότι δεν παίζει καλά ο Θρύλος, αλλά για όλα όσα μας συμβαίνουν εδώ και χρόνια. Σκέφτεσαι όμως μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια που ζούμε, να μην υπήρχε ο Θρύλος για να βγάλουμε τα απωθημένα μας πάνω του; Τότε ήταν που θα παίρναμε όλοι από ένα καλάσνικοφ, μόνο που φοβάμαι ότι θα το στρέφαμε στον εαυτό μας και όχι στους πραγματικούς φταίχτες που – με την πλήρη ανοχή και υποστήριξή μας – μας έφεραν ως εδώ…
Να είσαι πάντα καλά, φίλε Ολυμπιακέ. Και όταν σου σπάει τα νεύρα ο Θρύλος, προσπάθησε να θυμηθείς πόσες φορές είχες όντως δίκιο στην κριτική σου και άλλες πόσες αναθεώρησες, όταν πέρασαν τα χρόνια…