Το ανέκδοτο με τον παντρεμένο που συνέλαβε τη γυναίκα του στο κρεββάτι με άλλον και για να την τιμωρήσει «σκληρά και παραδειγματικά» έκοψε το μόριο του θυμίζει έντονα η απόπειρα της FIFA σε συνεργασία με τις ηπειρωτικές συνομοσπονδίες –μέλη της (UEFA κ.λ.π.) να απαντήσει στις διεργασίες που εξελίσσονται μεταξύ των κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων για τη δημιουργία της European Super League.
Η δημόσια απειλή της Διεθνούς Ομοσπονδίας και των συνομοσπονδιών – μελών της να αποκλείσουν από τις διοργανώσεις τους σε εθνικό επίπεδο (Mundial, Euro κ.λ.π.) όσους ποδοσφαιριστές πάρουν μέρος με τις ομάδες με τις οποίες συνδέονται με συμβόλαια συνεργασίας, στη υπό δημιουργία Super League εκτίναξε το ενδιαφέρον για τη νέα διοργάνωση και, ταυτόχρονα, απόδειξε το εξαιρετικά περιορισμένο εύρος παρέμβασης στις εξελίξεις που έχουν οι διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές.
Ανεξάρτητα από το αν οι απειλές αυτές είναι εύκολα αντιμετωπίσιμες σε νομικό επίπεδο καθώς αποτελούν ευθεία παρέμβαση στην ελευθερία των συμβάσεων, εξέλιξη που ούτε να την φανταστεί δεν μπορεί το ευρωπαϊκό δίκαιο, είναι μια καθαρή ποδοσφαιρική αυτοκτονία με θύματα τις παγκόσμιες και ηπειρωτικές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, που θα κινδυνεύσουν να απαξιωθούν εντελώς.
Συνιστά παγκόσμιο παραλογισμό να διασυνδέεται η συμμετοχή των κορυφαίων ποδοσφαιριστών του πλανήτη στις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων με τη συμμετοχή τους σε μια λίγκα που την αποφασίζουν οι εργοδότες τους και για τη δημιουργία της οποίας κανείς δεν τους ρωτάει.
Από την άλλη πλευρά οι είκοσι (τόσες λέγεται ότι θα είναι σε πρώτη φάση) ομάδες της European Super League είναι, ταυτόχρονα, οι είκοσι πλουσιότερες του πλανήτη, αυτές που συνδέονται με συμβόλαια εργασίας με τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου, τους οποίους χρυσοπληρώνουν για το ταλέντο τους και τις ικανότητες τους και οι οποίες υπερασπίζονται, στην Ευρώπη του οικονομικού φιλελευθερισμού, τις ιδιωτικές επενδύσεις και την ιδιωτική οικονομία.
Χωρίς τις ομάδες αυτές και τους ιδιοκτήτες τους οι υπηρεσίες ποδοσφαιρικού θεάματος θα καταστραφούν, ο ανταγωνισμός θα εξαφανιστεί και ολόκληρη η αγορά που περιστρέφεται γύρω από τα διάσημα ποδοσφαιρικά ονόματα θα καταρρεύσει. Οι απώλειες εσόδων θα είναι τεράστιες και καμία διοργάνωση εθνικών ομάδων σε παγκόσμιο ή ηπειρωτικό επίπεδο δεν μπορεί να την αντικαταστήσει.
Η FIFA και οι συνομοσπονδίες γνωρίζουν άριστα ότι δεν είναι σε θέση να απειλήσουν τις ομάδες που μετέχουν στην υπό δημιουργία European Super League, ούτε να σταματήσουν τις εξελίξεις, ίσως να τις αργοπορήσουν για λίγο, αλλά μέχρι εκεί.
Η παρέμβαση τους είναι χωρίς νόημα και δεν έχει καμία τύχη, ούτε αν μεταφερθεί σε εθνικό επίπεδο και τον ρόλο του μπαμπούλα αναλάβει κάθε εθνική ομοσπονδία ξεχωριστά. Ακόμη και η πλέον «εθνικιστική» ποδοσφαιρική εκδοχή ομοσπονδίας (που είναι η αγγλική F.A.) να κληθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, είναι πρακτικά αδύνατο να βρεθεί απέναντι σε Λίβερπουλ, Σίτι, Τσέλσι, Γιουνάιτεντ, Άρσεναλ και Τότεναμ και να διεκδικήσει, με όρους επιτυχίας, να συγκρουστεί μαζί τους. Και με ποιο έπαθλο άραγε;
Κακά τα ψέματα. Αν οι είκοσι αυτές ομάδες έχουν αποφασίσει να κινηθούν συντεταγμένα και αποφασιστικά και να ιδρύσουν, με την πολύτιμη συμμετοχή αμερικανικών κεφαλαίων, τη European Super League, η εξέλιξη δεν μπορεί να ανακοπεί όποιες και αν είναι οι ενστάσεις ή οι απειλές που διατυπώνονται ακόμη και από τις υπερκείμενες ποδοσφαιρικές αρχές του πλανήτη. Απλώς να σκεφθεί κανείς , αυτό χρειάζεται, ένα Παγκόσμιο Κύπελο ή ένα Ευρωπαϊκό ή Λατινοαμερικάνικο πρωτάθλημα χωρίς όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ονόματα που θα έχουν γραφειοκρατικά αποκλειστεί καταλαβαίνει αμέσως το παρανοϊκό της απόφασης που έλαβε η FIFA και οι συνομοσπονδίες – μέλη της, ανεξάρτητα από το ότι μια τέτοια απόφαση μπορεί εύκολα να προσβληθεί στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και να καταπέσει την επομένη μέρα.
Πιστεύει, άραγε, κάποιος ότι οι ιδρυτές και οι χρηματοδότες της Ευρωπαϊκής Super League δεν έχουν λάβει υπόψη τους όλες τις εκδοχές και τις αντιρρήσεις και δεν είναι έτοιμοι να τι αντιμετωπίσουν ακόμη και δικαστικά αν χρειαστεί; Είναι δυνατόν μια επένδυση αμερικανικών κεφαλαίων ύψους άνω των έξι δισεκατομμυρίων ευρώ να είναι σε εξέλιξη χωρίς να έχουν γίνει οι απαραίτητες προεργασίες ή οι συνεννοήσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις υπηρεσίες ανταγωνισμού;
Για τα καθ’ ημάς σε σχέση με τις εξελίξεις αυτές «άστα να πάνε». Μόνο ο Ολυμπιακός μπορεί να καταφέρει να βρεθεί στις είκοσι αυτές ομάδες και να πάρει μέρος σε αυτή την ποδοσφαιρική κοσμογονία, όλα δείχνουν ότι το παλεύει με κάποιες ελπίδες.
Οι υπόλοιποι υλοποιούν καθημερινά την εκτίμηση τη λαϊκής ρήσης «τρία πουλάκια κάθονταν και έπλεκαν πουλόβερ». Δεν είναι προς θάνατο η κατάληξη. Μόνοι μας βρεθήκαμε στην κατάσταση αυτή.
Το μέγα θέμα είναι αν μπορούσε σε κάποιο απροσδιόριστο, προς το παρόν, μέλλον να επανακάμψουμε συνολικά ως ποδόσφαιρο ή θα μείνουμε να παρακολουθούμε όλοι τον Ολυμπιακό (αν τελικά τα καταφέρει) να παίζει μεσοβδόμαδα για δεκαοχτώ, τουλάχιστον, αγωνιστικές στην κορυφαία Λίγκα του πλανήτη μετέχοντας στον ένα εκ των δυο ομίλων των δέκα ομάδων σύμφωνα με τον προγραμματισμό που διέρρευσε.
