«Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο». Η πασίγνωστη ιστορική απάντηση του μυλωνά του Πότσδαμ στην απαίτηση του Φρειδερίκου του Μεγάλου «να πουλήσει τον μύλο του», επειδή «έκανε θόρυβο» κι αν δεν το κάνει «μπορεί να του τον πάρει χωρίς να πληρώσει» έγινε θρύλος στα παγκόσμια δικαστικά χρονικά κι έμεινε να υπενθυμίζει παντού την υπεροχή της δικαστικής εξουσίας και την «τυφλή» υπεράσπιση της νομιμότητας απέναντι και στους ισχυρότερους.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα που μπορούν βάσιμα να υποστηρίξουν τον αστικό μύθο του μυλωνά του Πότσδαμ (υποψιάζομαι πως κάποιοι θα υπάρχουν, έστω σε μειοψηφικό ποσοστό), αλλά η απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου Ποδοσφαίρου της Ε.Π.Ο. στην προσφυγή των Π.Α.Ε. Απόλλων Σμύρνης, Ξάνθη και Χανιά είναι (έχει καταγραφεί ήδη) σαν μια κορυφαία πράξη υπεράσπισης της ποδοσφαιρικής νομιμότητας και της κανονικότητας.
Αν, μάλιστα, αναλογιστεί κανείς ότι η απόφαση αυτή προέκυψε αποκλειστικά από την κρίση των δικαστών του δικαστηρίου (την ώρα που οι «διαιτητές» – ακόμη και ο ορισθείς από την Ε.Π.Ο. – συνέπιπταν στην υπεράσπιση των απόψεων των ομάδων) αντιλαμβάνεται ότι η πλειοψηφία που σχηματίσθηκε (3-2) συνιστά μια σημαντική στιγμή στην κανονικότητα του ίδιου του δικαστηρίου και, κατά συνέπεια, του θεσμού.
Δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσει κανείς την απόφαση των δικαστών να αντισταθούν, να αρνηθούν να συμπράξουν σε μια πολύ καλά οργανωμένη και σχεδιασμένη απόπειρα να ανατραπεί η ποδοσφαιρική κανονικότητα και να αναδιαρθρωθούν οι επαγγελματικές κατηγορίες με την εργαλειοποίηση του κορυφαίου διαιτητικού οργάνου του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Δεν γνωρίζει, στην ουσία, κανείς τι συνέβαλε, ώστε οι δικαστές να βρεθούν απέναντι «στο κόλπο», που ήταν άριστα στημένο και εκ των προτέρων έτοιμο να οδηγήσει σε μια Super League 1 δεκαπέντε ομάδων (παγκόσμιο φαινόμενο), επειδή έπρεπε να τηρηθούν υποσχέσεις που δόθηκαν την ώρα που γίνονταν «άλλες δουλειές».
Στο κάτω – κάτω της γραφής ελάχιστη σημασία έχει. Οι δικαστές «μίλησαν» με την απόφαση τους και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Αντίθετα, πέρα από την απόπειρα να ερμηνευθεί η δικαστική κρίση, είναι εύκολο να διατυπώσει κανείς την άποψη ότι η οριστική και αμετάκλητη απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου είναι θρίαμβος για όλους εκείνους που διαχειρίστηκαν στην ουσία, υποστήριξαν με θέρμη και, τελικά, επέβαλαν στη Λίγκα την άποψη « να τηρηθεί πάση θυσία η προκήρυξη, αλλιώς δεν εγκρίνεται καμία προκήρυξη».
Πρόκειται για την ομάδα εκείνη των Π.Α.Ε. που βρήκαν τη δύναμη να επενδύσουν στη νομιμότητα και να υπερασπιστούν την κανονικότητα των διοργανώσεων «απαιτώντας’ από τον Συνεταιρισμό να εγγυηθεί ο ίδιος με όλες τις δυνάμεις του τη ακεραιότητα του πρωταθλήματος, κόντρα στις σειρήνες μιας τεχνητής αναδιάρθρωσης, που οργανώθηκε και σχεδιάστηκε «εκτός Συνεταιρισμού».
Οι μεγάλοι νικητές είναι αυτή η ομάδα των Π.Α.Ε. και σε αυτούς πρέπει ο έπαινος για το ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο απέφυγε να καταντήσει (ναι, για κατάντια πρόκειται) δαχτυλοδειχτούμενο σε όλο τον πλανήτη ως η μοναδική παγκοσμίως διοργάνωση που θα έχει μονό αριθμό ομάδων στην ανώτερη επαγγελματική κατηγορία.
Δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση να πάνε κόντρα στο ρεύμα, να επενδύσουν πολιτικά στην νομιμότητα (σε ένα χώρο που έχει πάρει διαζύγιο εδώ και μια πενταετία από την έννοια αυτή), να υπερασπιστούν την αξιοπιστία των προκηρύξεων και την ακεραιότητα των διοργανώσεων.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο να αρνηθούν να γίνουν και οι ίδιες μέρος ενός προβλήματος που διακινούσε υπόγεια κάθε είδους εξυπηρετήσεις και να παραμείνουν πιστές σε όσα είχαν συμφωνηθεί στην έναρξη της περιόδου και είχαν συνυπογραφεί και από όσους έχουν την υπογραφή τους έτοιμη για πάσα χρήση.
Ότι μεταξύ των ομάδων αυτών, πρώτος μεταξύ ίσων, είναι και ο Ολυμπιακός προσδίδει στη στάση τους την δυναμική της αξιοπιστίας των ερυθρόλευκων, εξέλιξη σημαντικότατη για την τελική δικαίωση.
Αν θέλει να καταλογίσει ευθύνες για το κάζο που υπέστη ας κοιτάξει δίπλα του. Ο βασικός σχεδιαστής και βασικός υπεύθυνος της κωμωδίας στην οποία κατέληξε η απόπειρα να κερδηθεί μια ολόκληρη κατηγορία στα χαρτιά δικός του είναι.
