Ως εξέλιξη κρίνεται σημαντική. Επίσημη επίσκεψη Υφυπουργού Αθλητισμού στην έδρα των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών (FIFA/UEFA) μετά από πρόσκληση τους για να συζητηθούν τα ζητήματα που αφορούν (και προφανώς διαμορφώνουν) το «μαύρο χάλι» του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα.
Αν μάλιστα προσμετρηθεί και η έμμεση, πλην σαφέστατη, απόλυτη απαξίωση της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας που θα παρακολουθήσει τη συνάντηση εκ του μακρόθεν και θα αναμένει να μάθει τι συμφωνήθηκε, η επίσκεψη μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για την επόμενη μέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Κακά τα ψέματα. Το άθλημα στην χώρα βιώνει με δραματικό τρόπο κορυφαίες στιγμές ξεφτίλας. Στην ουσία έχει πλήρως παραδοθεί σε παρά – ποδοσφαιρικές συμμορίες συμφερόντων, που ελέγχουν απολύτως τον σκληρό του πυρήνα (διαιτησία, οικονομική δραστηριότητα, πειθαρχικές διαδικασίες) και δεν ορρωδούν προ ουδενός για τη διαφύλαξη των κεκτημένων. Σοβαρή και τεκμηριωμένη αντίρρηση στη διαπίστωση αυτή δεν προκύπτει από πουθενά και κανείς δεν τολμάει να διατυπώσει.
Ο κ. Αυγενάκης ζει αυτή την περίοδο το δικό του πολιτικό δίλημμα. Εκών – άκων καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην παθητική στάση που αναγνωρίζει μεν το πρόβλημα, αλλά υπακούει στο διαβόητο «πολιτικό κόστος» και περιορίζεται σε νουθεσίες, παρακλήσεις και δεκάρικους από τηλεοράσεως, επιλέγοντας να αποφύγει την καυτή πατάτα και να αφήσει το χρόνο να αποφασίσει για τη στιγμή της μεγάλης σύγκρουσης και στην καθαρή, σχεδιασμένη και καθοριστική πολιτική παρέμβαση που βάζει όλα τα προβλήματα στο τραπέζι και έχει έτοιμο, αν απαιτηθεί, το μαχαίρι.
Η επιλογή του κ. Αυγενάκη δεν είναι καθόλου σίγουρη. Ως πολιτικός γραφειοκράτης είναι λογικό να έλκεται από τη δύναμη της αδράνειας και να επιδιώκει το μεγαλύτερο θετικό αποτέλεσμα με το μικρότερο δυνατό κόστος. Ως μέλος μιας κυβέρνησης που διαλαλεί καθημερινά τη μεταρρυθμιστική πραμάτεια της και διατυμπανίζει την πρόθεση της να αλλάξει τη χώρα είναι υποχρεωμένος να κινηθεί επιθετικά. Να παρέμβει και να αλλάξει το τοπίο.
Δεν είναι βέβαιο τι θα επιλέξει. Βέβαιη είναι μόνο η «δυστυχία του» να αποτελεί, στη σημερινή συγκυρία, το μόνο σημείο αναφοράς των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τη μόνη ελπίδα να προκύψει ένα ποδοσφαιρικό consensus μακράς πνοής που θα διαμορφώσει νέους όρους οργάνωσης και λειτουργίας του αθλήματος στην ελληνική επικράτεια.
Από τη θέση του αυτή, την οποία προφανώς δεν επεδίωξε, αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί, προκύπτουν καθοριστικές για την τελική επιλογή του παραδοχές. Όταν αποτελεί τον μοναδικό συνομιλητή των ηγετών του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και, στην ουσία, καλείται να διαχειριστεί, αυτός μόνος του, το μέλλον του αθλήματος περιθώρια για πολιτικάντζες δεν υπάρχουν. Κάθε «ναι μεν, αλλά» που θα καταθέτει στο τραπέζι θα είναι ένα πελώριο βήμα προς την τελική σύγκρουση και την πλήρη καταστροφή.
Τι απομένει; Να αποφασίσει και να συνομιλήσει με τη FIFA (και την UEFA) με όρους πρωταγωνιστή. Να αποφύγει πάση θυσία το ρόλο του (πολιτικού) κομπάρσου, που διεκπεραιώνει απλώς την ατάκα του και αποσύρεται.
Κρίσιμη και για τον ίδιο επιλογή. Κρίσιμη για το πολιτικό του μέλλον. Η εικόνα ενός υφυπουργού που εκπροσωπεί μια συντεταγμένη (;) πολιτεία και προσέρχεται στις συνομιλίες με σχέδιο, προτάσεις και όραμα είναι πολιτική επένδυση μακράς πνοής.
Μπορεί ο κ. Αυγενάκης να τη διαχειριστεί; Στην (υποθετική) καταφατική απάντηση ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι «τι θα κουβαλάει στις αποσκευές του». Πόσο έτοιμος είναι να «παίξει» σε ένα σκληρό παιχνίδι το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο, την ανεξαρτησία του, την φερεγγυότητα του, την απολύτως απαραίτητη ανασυγκρότηση του.
Αν εγγυηθεί την επόμενη μέρα τότε δεν προβλέπεται κανένα πισωγύρισμα. Στην αντίθετη περίπτωση καλύτερα να μην εμφανιστεί καθόλου στη συνάντηση.
ΥΓ. Για τα περί Ιβάν Σαββίδη, ΠΑΟΚ και Ξάνθης είχαμε γράψει… τώρα πρόσφατα: ανήμερα Χριστουγέννων του 2018. Όχι με υπονοούμενα και μισόλογα, ορθά κοφτά και τσεκουράτα. Η αποκάλυψη του One Channel ήρθε να προστεθεί σε όσα οι άνθρωποι της πιάτσας γνώριζαν ήδη εδώ και πάρα πολύ καιρό…
