Κρίμα για τον ανεπανάληπτο λαό του Ολυμπιακού, που έδωσε ρεσιτάλ στο Βελιγράδι. Έτσι πρέπει να αρχίσει αυτό το άρθρο. Με την ερυθρόλευκη λαοθάλασσα που καθήλωσε ολόκληρη την Ευρώπη και 12.000+ Ολυμπιακούς να παραδίδουν δωρεάν μαθήματα αγάπης, αφοσίωσης και υποστήριξης. Η ατμόσφαιρα στη «Stark Arena» ήταν ανατριχιαστική και η απόβαση στη Σερβία χαρακτηρίζεται ιστορική. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το προσδοκώμενο, στενοχώρια προφανώς και υπάρχει, αλλά στο τέλος της ημέρας η υπερηφάνεια είναι αυτή που υπερισχύει κάθε άλλου συναισθήματος.
Ο Ολυμπιακός έχασε ένα ματς που μπορούσε να είχε κερδίσει, αν διέθετε μεγαλύτερη εμπειρία και περισσότερο καθαρό μυαλό στις κρίσιμες στιγμές του αγώνα και κυρίως στα τελευταία πέντε λεπτά. Με τον Πρίντεζη να είναι από την αρχή της σεζόν ο παίκτης που ξεκουράζει τον Βεζένκοβ για λίγο στη δεύτερη περίοδο, μόνο ο Σλούκας και ο Παπανικολάου έχουν εμπειρία από Final-4. Χάθηκε μόλις ο τρίτος ημιτελικός σε 11 προσπάθειες (το 8/11 σε ευρωπαϊκούς ημιτελικούς παραμένει εντυπωσιακό), οπότε το ταμείο δεν μπορεί να είναι μείον. Παίζει και η αντίπαλος. Η Αναντολού Εφές είναι ομάδα τετραετίας, στηριζόμενη αμιγώς σε ξένους αθλητές και με πολλαπλάσιο μπάτζετ, ενώ το δίδυμο των Λάρκιν-Μίτσιτς καλύπτει την ετήσια μισθοδοσία ολόκληρου του ρόστερ των Ερυθρόλευκων.
Xάθηκε ευκαιρία για κάτι πολύ καλό στο Βελιγράδι; Ναι, χάθηκε. Ωστόσο, έτσι όπως έχασε ο Θρύλος από την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, έχει κερδίσει αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Και ο αγώνας με την Αναντολού Εφές ήταν ημιτελικός. Η ήττα σε τελικό με ανάλογο τρόπο θα ήταν οδυνηρή. Ο Μίτσιτς έβαλε το νικητήριο τρίποντο, δύο δέκατα του δευτερολέπτου πριν από το τέλος. Πλέον, βρεθήκαμε στην αντίθετη πλευρά. Έτσι, είναι η ζωή και ο αθλητισμός.
Από τη στιγμή που ο αγώνας κρίθηκε στο σουτ, ο Μίτσιτς παίρνει όλη τη δόξα. Όμως, ο Ολυμπιακός πληγώθηκε περισσότερο από τον Μπράιαντ (16 πόντους με 4/6 τρίποντα, αλλά ευστόχησε στις πρώτες τέσσερις προσπάθειες) και όχι από τον Μίτσιτς και τον Λάρκιν. Άλλωστε, ο Σέρβος γκαρντ στο δεύτερο μέρος έβαλε 7 πόντους (και 8 στο πρώτο) και ο Αμερικανός σκόρερ μόλις 5 (είχε 16 στο πρώτο ημίχρονο). Η Εφές έτσι παίζει, με τρίποντα. Ευστόχησε σε 14 από τα 34 που εκτέλεσε συνολικά (από 17 σε κάθε ημίχρονο, μετρώντας 8/17 στο πρώτο μέρος), έχοντας κάτω από 50% στα δίποντα (12/25 και 48%).
Ο Ολυμπιακός είχε ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο επιθετικά, αλλά πήγε στην ανάπαυλα με τη μικρότερη δυνατή διαφορά. Ήταν άστοχος από την περιφέρεια σε αυτό το διάστημα (3/12 τρίποντα), αλλά εντυπωσιακός στα δίποντα με 11/15, μετρώντας 14 ασίστ. Η δημιουργία σταμάτησε στο δεύτερο ημίχρονο, με μόλις τέσσερις ασίστ, ενώ από τα 2 λάθη ύστερα από 20 λεπτά αγώνα έφτασε τα 9 με την ολοκλήρωση του αγώνα. Η ομάδα βρέθηκε στο -11, αλλά αντέδρασε μειώνοντας σε 70-71 στο 35′ και, από εκεί και πέρα, οι λεπτομέρειες δεν ήταν με το μέρος της.
Η όλη συζήτηση, για το αν ο Γιώργος Μπαρτζώκας έπραξε σωστά που δεν έγινε φάουλ για να έχει ο Ολυμπιακός την τελευταία επίθεση, είναι λανθασμένη. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των προπονητών επιλέγει την άμυνα. Και στο συγκεκριμένο ματς, η Εφές θα έπαιζε πέντε λεπτά παραπάνω (στην παράταση) χωρίς τους Ντάνστον και Σίνγκλετον, σε μία κατακόκκινη έδρα. Βέβαια, απέμεναν 19 δευτερόλεπτα για την επίθεση της τουρκικής ομάδας και υπήρχε χρόνος για μία καλή επίθεση από πλευράς Πειραιωτών. Κάθε περίπτωση έχει τα υπέρ και τα κατά της, οπότε δεν βγαίνει άκρη. Σε γενικές γραμμές, πάντως, είναι καλύτερο για μία ομάδα να κρατάει την τύχη στα χέρια της από το να κρέμεται από τις διαθέσεις της μπάλας, αν μπει ή όχι στο καλάθι από τους αντιπάλους.
Η κουβέντα που πρέπει να γίνει, αφορά το τελευταίο πεντάλεπτο. Σε αυτό το επίπεδο, μία ομάδα δεν μπορεί να μένει χωρίς πόντο για τέσσερα «γεμάτα» αγωνιστικά λεπτά και να σκοράρει μόλις τέσσερις πόντους. Τους δύο με βολές του Σλούκα και ένα δίποντο με τον Μάρτιν. Από το 35′ μέχρι το 39′, ο Ολυμπιακός μέτρησε 6 αποτυχημένες προσπάθειες για σουτ συν 2 αιφνιδιασμούς που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Ίσως ένα τάιμ-άουτ παραπάνω (ξέχωρα από αυτό που πάρθηκε) να έκανε τη διαφορά για να ηρεμήσει η ομάδα.
Ίσως, ο Σλούκας να έπρεπε να πάρει περισσότερες πρωτοβουλίες στην τελική ευθεία του αγώνα, όπως έκανε στο τελευταίο λεπτό με μία «μπούκα» που κέρδισε τις δύο βολές, αλλά και την ασίστ πάρε-βάλε στον Μάρτιν. Δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου να έχει γραφτεί αλλού για το «σφιχτό» rotation του κόουτς Μπαρτζώκα από την αρχή της σεζόν. Το ίδιο rotation είχε και ο κόουτς Αταμάν στην Εφές. Είναι μία στρατηγική απόφαση που έχει παρθεί από το πρώτο ματς, οπότε δεν γίνεται στις νίκες να αποθεώνουμε τον προπονητή και στις ήττες να τον βγάζουμε στη σέντρα. Κριτική, όμως, πρέπει να γίνεται. Ο Ολυμπιακός
Ο Παπανικολάου έμεινε εκτός σε όλη την τέταρτη περίοδο, ενώ ήταν θετικός σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Το ίδιο και ο Φαλ, που «ξεχάστηκε» στον πάγκο στο τέταρτο δεκάλεπτο. Ιδιαίτερα, μετά το 5ο φάουλ του Ντάνστον στο 35′, θα ήταν δεδομένα πιο χρήσιμος από τον Μάρτιν. Ο Βεζένκοβ βρέθηκε σε κακό βράδυ (το χειρότερο στη φετινή σεζόν, σε επίπεδο Ευρωλίγκας), έπαιξε 34:20 και «φώναζε» ότι χρειαζόταν «ανάσες», μετρώντας 1/8 τρίποντα. Δεν είχε καθαρό μυαλό στην επίθεση και αυτό ήταν ξεκάθαρο. Η διαχείριση του ρόστερ δεν κρίνεται ιδανική γιατί η κούραση είναι αναπόφευκτη. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν από την ολοκλήρωση της σεζόν. Η γνώμη μου είναι πως σε αυτό το ματς το rotation έπρεπε να ανοίξει. Οι Λαρεντζάκης και Πρίντεζης, για παράδειγμα, έπρεπε να παίξουν περισσότερο.
Τέλος, είναι βαρύ για το μετρημένο μπάτζετ να έχει η ομάδα (για μία ακόμα αναμέτρηση) δύο ξένους με DNP στο φύλλο αγώνα (Ζαν Σαρλ, Έισι). Επίσης, δεν είναι κάτι που γράφω πρώτη φορά. Δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια στις θέσεις των ξένων. Ο Ολυμπιακός πανηγύρισε νίκες και έχασε παιχνίδια με τον δικό του τρόπο (και τη στρατηγική του προπονητή του) σε ολόκληρη τη διάρκεια της αγωνιστικής χρονιάς. Τα πλεονεκτήματα έκαναν τη διαφορά στις νίκες και τα μειονεκτήματα στις ήττες.
ΥΓ1: Ο Ολυμπιακός έχει περάσει και από αυτό το στάδιο. Βασικά, στα πρώτα χρόνια της διοικητικής ηγεσίας των Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου, «χρυσοπλήρωνε» παίκτες επιπέδου Λάρκιν και Μίτσιτς, έχοντας το υψηλότερο μπάτζετ στην Ευρώπη. Από το 2010 μέχρι 2021, είχε τον έναν και μοναδικό Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος ήταν πάντα εκεί στα δύσκολα για να πάρει την μπάλα και δεν κρυβόταν ποτέ. Κορμός υπάρχει και η ομάδα έχει αποδείξει ότι «πλάθει» παίκτες και φτιάχνει καριέρες. Το ζητούμενο είναι να δημιουργήσει και ηγέτες για την επόμενη ημέρα. Πιστεύω πολύ στον Σάσα Βεζένκοβ και στον επόμενο ευρωπαϊκό ημιτελικό θα είναι ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού. Δεν θα αργήσει αυτή η ώρα. Αυτή η ομάδα θα συνεχίσει να πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη και δεν τίθεται αμφιβολία για αυτό.
ΥΓ2: Ο Ολυμπιακός είχε στις τάξεις του τον άνθρωπο της τελευταίας στιγμής, αλλά ο Βασίλης Σπανούλης δεν φοράει πια την αθλητική του περιβολή. Είναι εξόχως σημαντικό ότι στη μεταβατική σεζόν μετά την αποχώρηση του εμβληματικού αρχηγού από την ενεργό δράση οι Ερυθρόλευκοι επέστρεψαν σε Final-4 και έπαιξαν στον ευρωπαϊκό ημιτελικό. Η ζωή, προφανώς και συνεχίζεται, αλλά πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας πόσο σπουδαία ήταν η παρουσία του Σπανούλη αυτά τα 11 χρόνια. Οι τελευταίες κατοχές θα είχαν πάντα την υπογραφή του. Προσωπικά, ήθελα να την έχουν και στο Βελιγράδι.
ΥΓ3: Είναι σκληρός ο καναπές εδώ και δέκα «γεμάτα» χρόνια για τον κομπάρσο (και) της Ευρωλίγκας, αλλά και για τον «εξαφανισμένο» ιδιοκτήτη του. Την ίδια ώρα που ο Ολυμπιακός έδινε έναν ακόμα ευρωπαϊκό ημιτελικό στην ιστορία του, οι επιλογές των Παναθηναϊκών στην τηλεόραση μέχρι να βάλει το νικητήριο καλάθι ο Μίτσιτς ήταν το «κάτι ξαναψήνεται» και το «ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος». Μόνο συμπόνοια και κατανόηση για τη συνοικιακή ομάδα της Αθήνας που πανηγυρίζει τις λιγοστές ήττες του Ολυμπιακού κάθε σεζόν σε όλα τα ομαδικά αθλήματα.
