Δημοσιοποιήθηκε, όπως αναμένονταν άλλωστε, το «καταχέριασμα» του Υφυπουργού Αθλητισμού κ. Αυγενάκη προς τον πρόεδρο της ΕΠΟ κ. Γραμμένο με αφορμή τις προωθούμενες από την Ομοσπονδία αλλαγές στον Κ.Α.Π. (ζητήματα πολυιδιοκτησίας) και στον Πειθαρχικό Κώδικα (θέματα πειθαρχικής αντιμετώπισης των φαινομένων βίας).
Η πρώτη αντίδραση της ΕΠΟ περιορίστηκε σε ένα ηρωικό δημοσίευμα φίλα προσκείμενης ιστοσελίδας, όπου τίθενται, ως ανέκδοτο προφανώς, σοβαρότατα ζητήματα που αναφέρονται στο περιβόητο «αυτοδιοίκητο» του αθλήματος, δηλαδή στην αποκλειστική αρμοδιότητα του να ρυθμίζει όλα τα ζητήματα της οργάνωσης και της λειτουργίας του.
Η εξελισσόμενη σύγκρουση μεταξύ της κυβέρνησης και της ΕΠΟ (μία ακόμη στη μακρά ιστορία ανάλογων συγκρούσεων) έχει «με το καλημέρα» νικητή και λέγεται Λευτέρης Αυγενάκης.
Η νίκη του Υφυπουργού Αθλητισμού δεν εδράζεται ούτε στον προσωπικό του τσαμπουκά, ούτε στον αψύ κρητικό χαρακτήρα του, ούτε στην πολιτική νομιμοποίηση που έλκει από μια νέα, πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση.
Δεν στηρίζεται ούτε καν στην προφανή αδυναμία στοιχειώδους δυνατότητας αντιπαράθεσης που επικοινωνεί στην ελληνική κοινωνία, σε όλους τους τόνους, αυτό το μεγαλειώδες διοικητικό -πολιτικό μπάχαλο που αυτοαποκαλείται «Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία».
Η εξέλιξη – μονόδρομος για την Ομοσπονδία (δηλαδή ό,τι απόμεινε από αυτή) προκύπτει με τη μέγιστη ασφάλεια από την διατύπωση της παραγράφου 5 του άρθρου 1 του ισχύοντος καταστατικού της, όπως αυτό τροποποιήθηκε το καλοκαίρι του 2017 επί ημερών της ένδοξης «Προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής» υπό τον ποδοσφαιρικό παντογνώστη κ. Δρόσο και με την ενδελεχή επιμέλεια του τότε υπουργεύοντος Γεώργιου Βασιλειάδη.
«…Η Ε.Π.Ο. είναι νομικό πρόσωπο που διέπεται από τους κανόνες της ελληνικής έννομης τάξης και λειτουργεί με βάση το καταστατικό της και τους κανόνες και τις οδηγίες των FIFA και UEFA» δηλώνεται, τιμίως και ευθαρσώς, στην παράγραφο αυτή, εν γνώσει των συνεπειών του νόμου για εκείνους που πρότειναν την διατύπωση αυτή (Βασιλειάδης, Δρόσος, Μπάρτζης), για εκείνους που την αποδέχθηκαν (η παρέα των Ενώσεων της κάθαρσης και της εξυγίανσης) και για εκείνους που συνέργησαν στο ανοσιούργημα αυτό (Λάκοβιτς και λοιποί συγγενείς – εκπρόσωποι των FIFA και UEFA).
Παρά τις επισημάνσεις, στη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης της ΕΠΟ, κατά μήνα Ιούνιο 2017, πως η διατύπωση νομιμοποιεί την άμεση και άνευ ορίων και όρων δυνατότητα της κυβέρνησης να παρεμβαίνει στην αυτονομία της Ε.Π.Ο. και πως θα γίνει « ο τάφος του αυτοδιοίκητου» οι Καππαδόκες της κάθαρσης και της εξυγίανσης την ψήφισαν και, αργότερα ενώπιον του Ειρηνοδικείου Αθηνών, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, υπερθεμάτισαν στην έγκριση της από την τακτική δικαιοσύνη. Βλέπετε, τις μέρες εκείνες το μόνο που ενδιέφερε ήταν η εκλογή Γραμμένου και η επίσημη εγκατάσταση στην προεδρική καρέκλα της Ε.Π.Ο. ( με ό,τι ακολούθησε και είναι γνωστό σε όλους).
Κι όταν « διέπεσαι από την ελληνική έννομη τάξη», τότε είσαι απολύτως ανοιχτός σε κάθε παρέμβαση, από οπουδήποτε αν προέρχεται, πόσο μάλλον από τον αρμόδιο πολιτικό προϊστάμενο του αθλητισμού.
Ο Αυγενάκης στην δικαστικά εγκεκριμένη παράγραφο του καταστατικού της Ε.Π.Ο. επενδύει, όσα από το συγκεκριμένο εδάφιο παράγονται, ως αναγκαιότητες για την Ομοσπονδία, ενεργοποιεί και στην προκύπτουσα από την καταστατική διατύπωση αρμοδιότητα του στηρίζεται για να υλοποιεί την παρέμβαση του και λογαριασμό να μην δίνει σε κανένα.
Μετά από όλα αυτά αναρωτιέται κανείς, εάν στην ΕΠΟ είναι σε θέση να διατυπώσουν την παραμικρή, έστω, αντίδραση στις πρωτοβουλίες του κ. Αυγενάκη, πόσο μάλλον να δημοσιοποιούν κορώνες για το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου όσοι ξεπούλησαν για την καρέκλα την αυτονομία της Ομοσπονδίας και όσοι (αυτοί είναι χειρότεροι) δέχθηκαν το ξεπούλημα αυτό, ενώ μπορούσαν να το αποκρούσουν.
Καλά κρασιά λεβέντες…