Ο Δημήτρης Ιτούδης μίλησε για την σχέση του με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τόνισε ότι οι μέρες του στον Παναθηναϊκό ήταν υπέροχες.
Ο Έλληνας τεχνικός της ΤΣΣΚΑ Μόσχας παραχώρησε συνέντευξη στο επίσημο κανάλι της Euroleague στο YouTube και στάθηκε στο γεγονός ότι οφείλει πάρα πολλά στον Σέρβο προπονητή και φίλο του.
Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Δημήτρης Ιτούδης:
– Για τις ημέρες της καραντίνας: «Οι άνθρωποι πρέπει να πειθαρχούν στις συμβουλές και τις αποφάσεις των ειδικών. Περίπου ο μισός πληθυσμός της γης βρίσκεται στην καραντίνα. Έτσι είμαστε και εμείς. Έχει αλλάξει η ρουτίνα μας, προσπαθούμε να παραμείνουμε θετικοί σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση».
– Για τις καθημερινές του ασχολίες: «Τρέχω πολύ, εφτά ή οκτώ χιλιόμετρα καθημερινά. Μου αρέσει να ασκούμαι, να βλέπω ταινίες, να διαβάζω. Μου αρέσει το τραγούδι, νομίζω μάλιστα πως μπορώ να τραγουδήσω, αλλά αυτό δεν είναι για τώρα!».
– Για τα χρόνια των σπουδών του: «Στο πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ μπορούσα να πάρω ειδίκευση από το δεύτερο έτος. Βρήκα τις πληροφορίες και κατάλαβα ότι αυτό ήταν το καλύτερο για μένα. Τελείωσα με καλό βαθμό, μου άρεσε. Σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο ταξίδευα με το αμάξι ή με το τρένο στα Τρίκαλα επειδή είχαμε αγώνες. Θυμάμαι ότι στα πρώτα μετά δεν μπορούσα να σκοράρω επειδή ήμουν κουρασμένος. Το πρωί της Παρασκευής πήγαινα στην σχολή μου και το μεσημέρι επιστρέφαμε πίσω. Κάναμε αλλαγές στις οδηγικές ώρες για να το αντέξουμε. Το παιχνίδι ήταν την Κυριακή στις 12.00 και μετά πάλι επιστροφή για τα μαθήματα. Όλα γινόντουσαν για την χαρά και την αγάπη του παιχνιδιού. Δεν μπορώ να στο περιγράψω ακριβώς. Παίζαμε σε ανοικτά γήπεδα. Ήταν αγνή αγάπη για το άθλημα. Θυμάμαι πως είχα χτυπήσει στον αστράγαλο. Ο προπονητής μου με ρώτησε αν μπορώ να παίξω, εγώ δεν σκέφτηκα καν να μην αγωνιστώ. Μετά κατέληξα στο νοσοκομείο, αλλά δεν είχε σημασία!».
– Για την αλλαγή στην πορεία και τη μεταμόρφωσή του σε προπονητή: «Ένας καλός μου φίλος με ρώτησε αν βλέπω τον εαυτό μου ως έναν πιθανό επαγγελματία παίκτη. Εκεί άλλαξαν όλα, βρήκα μία ομάδα με μικρά παιδιά και ξεκίνησα».
– Για τον εμφύλιο που ταλαιπώρησε εκείνα τα χρόνια την Γιουγκοσλαβία: «Ήταν δύσκολα. Χάσαμε κάποιους φίλους μας. Το πανεπιστήμιο λειτουργούσε κανονικά, αλλά υπήρχαν σειρήνες, θόρυβοι και στιγμές που έπρεπε να μεταφερθούμε στο υπόγειο. Ήταν μία δύσκολη εποχή».
– Για τις δυσκολίες που πέρασε η γυναίκα του στη γέννηση του πρώτου παιδιού τους: «Έπρεπε να μείνει 53 μέρες στο νοσοκομείο. Ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος για εμάς. Δεν μπορούσε να κινηθεί. Ήταν τρομακτικές μέρες. Ευτυχώς όμως, η Μαρία είναι μαχήτρια. Όλα πήγαν καλά. Δεν ήταν εύκολο. Είδα ότι οι αληθινοί μαχητές είναι οι γιατροί, οι νοσοκόμες, οι ασθενείς. Όχι όσοι παίζουν μπάσκετ ή κάτι άλλο. Αυτό είναι απλά ένα παιχνίδι».
– Για τη σχέση του με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς: «Το πρώτο παιχνίδι με τον Ζέλικο είχε πολλά συναισθήματα. Η φιλία μας κράτησε τόσα χρόνια, δεν επηρεάστηκε από τις δουλειές μας ως προπονητές. Είμαστε επαγγελματίες και στο παρκέ ξεχνάμε όσα γίνονται ή όσα ισχύουν έξω από αυτό. Εκεί προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο για την ομάδα του, θέλεις να κερδίσεις. Δυστυχώς δεν μπορούμε να βρεθούμε όσο θέλουμε, λόγω των υποχρεώσεων και τώρα λόγω της καραντίνας, αλλά σίγουρα επικοινωνούμε. Οφείλω πολλά στις μέρες που δουλέψαμε μαζί. Το 1999 ή το 2000 μου είπε ότι μπορώ να προπονήσω οποιαδήποτε ομάδα στην Ευρώπη. Το να ακούς κάτι τέτοιο από τον Ζέλικο είναι φανταστικό. Οι μέρες στον Παναθηναϊκό ήταν υπέροχες. Οι φίλαθλοι αγάπησαν την αυθεντικότητά μας. Αυτό επηρεάζει επίσης και τους παίκτες, τον οργανισμό. Κερδίσαμε πέντε φορές την Ευρωλίγκα, είχαμε μεγάλες επιτυχίες. Αυτή η ομάδα έχτιζε κάτι συνολικά, μαζί με την διοίκηση, το επιτελείο, τους παίκτες. Δεν είναι τόσο απλό να φτάσεις στη κορυφή. Χρειάζεται χρόνο, χημεία. Υπάρχουν παράγοντες που δεν βρίσκονται στο χέρι σου. Ήμουν πολύ χαρούμενος που είχα τόσο χρόνο και χώρο εκείνες τις μέρες».
– Για τη διαχείριση της ήττας και της επιτυχίας: «Είμαι κάπως επηρεασμένος από βιβλία που έχω διαβάσει και από κάποια ντοκιμαντέρ. Η αντίδραση μετά την ήττα αποτελεί μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας. Αυτό έγινε και σε εμάς πέρσι. Μιλάμε για έναν οργανισμό, που αποτελείται από τόσους ανθρώπους, άρα και από πολλές διαφορετικές αντιδράσεις. Διοίκηση, παίκτες, επιτελείο, κόσμος. Κάποια στιγμή στην καριέρα σου έρχεται η ώρα που ανταποκρίνεσαι στις ήττες και που αντιλαμβάνεσαι πως η αντεπίθεση είναι ο μοναδικός τρόπος μετά από μία ήττα ή μετά από μία αποτυχία. Όταν αντιδράς ώριμα και σωστά μετά από μία ήττα, τότε έρχεται η ευκαιρία. Μπορεί να δεχτείς μία μπουνιά, αλλά είσαι ζωντανός και μπορείς να παλέψεις ξανά. Είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Θέλω να βελτιωνόμαστε συνεχώς, αλλά παράλληλα είμαι και ρεαλιστής. Το πιο σημαντικό είναι η ευκαιρία και η αντίδραση. Αυτό έγινε στην ομάδα μας πέρσι. Είχαμε μερικές κακές ήττες σε Regular Season και playoffs. Το είχαμε περάσει πολλές φορές και στον Παναθηναϊκό. Η κρίση γεννά ευκαιρίες και ποιοτικό χρόνο. Πρέπει να πείσεις τους γύρω σου ότι υπάρχει μόνο αυτός ο τρόπος. Δεν μπορείς να προβλέψεις ή να αντιμετωπίσεις τα πάντα, αλλά μπορείς να έχεις την σωστή νοοτροπία. Αυτός είναι ένας φόβος μου, επειδή εμείς οι προπονητές θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα. Δεν γίνεται όμως, πρέπει να προσαρμοστείς στα δεδομένα».
