Τεσσάρα ήταν αυτή και μάλιστα ευρωπαϊκή. Επίσημη δηλαδή, όχι εναντίον κάποιας ερασιτεχνικής ομάδας σε ένα επαρχιακό γηπεδάκι. Παρ’ όλα αυτά, ο τυπικός, ο μέσος Έλληνας που δεν είναι «υπάλληλος του Μαρινάκη», βρήκε την εξήγηση: «Κεσκεσέ Λουκέρνη τώρα; Αυτοί είναι μόνο για να αρμέγουν γελάδες και να φτιάχνουν σοκολάτες να πούμε»…
Πραγματικά όμως, ποια είναι η Λουκέρνη; Τη στιγμή που μιλάμε, βρίσκεται ένα βαθμό κάτω από τη Βασιλεία (μετά από τρεις αγωνιστικές), την ομάδα που διέσυρε ο ΠΑΟΚ μέσα στην έδρα της. Ξέρω πολλούς Ολυμπιακούς που χάρηκαν και συνεχάρησαν τους οπαδούς του ΠΑΟΚ για τη σπουδαία νίκη στην Ελβετία. Μια εβδομάδα αργότερα όμως, αρκετοί εξ αυτών έως και… στενοχωρήθηκαν για την καταπληκτική παράσταση των παικτών του Πέδρο Μαρτίνς…
Ακόμα κι αν απέναντι στον Ολυμπιακό δεν ήταν μια ελβετική ομάδα αλλά ο Λεβαδειακός ή η Λαμία, νομίζω ότι ελάχιστα θα άλλαζαν οι εντυπώσεις. Όταν η εικόνα σου είναι τόσο επιβλητική, το ποιος βρίσκεται απέναντι δεν μετρά και τόσο. Ας ήταν κι η Αρούκα, η Μπερ Σεβά, η Έστερσουντ ή η Αστάνα. Χώρια που την τελευταία φορά που κοίταξα, η Ελβετία βρισκόταν πάνω από την Ελλάδα στην κατάταξη της UEFA, την ώρα που το πρωτάθλημά της εξάγει παίκτες τοπ επιπέδου. Οκ, οι μισοί έχουν αλβανική ή πρώην γιουγκοσλαβική καταγωγή, αυτό όμως δεν αλλάζει και πολλά. Επομένως, η όποια υπερβολή ήταν σίγουρα εντός προγράμματος….
Τις προάλλες είχα γράψει πως οι συγκρίσεις θα ξεκινήσουν νωρίς φέτος. Με την πρώτη ωστόσο, ο Ολυμπιακός έβγαλε από πάνω του την πίεση που άσκησε εμμέσως ο ΠΑΟΚ. «Ναι αλλά η Λουκέρνη δεν είναι Βασιλεία», θα πουν κάποιοι. Πράγματι, η Λουκέρνη δεν είναι Βασιλεία. Είναι όμως Βασιλεία η… Βασιλεία; Όταν δε ζεις την καθημερινότητα μιας ομάδας ή ενός πρωταθλήματος, είναι λογικό να μένεις στα ονόματα και όχι στη χάρη. Και αυτή τη στιγμή, η χάρη της Βασιλείας δεν έχει καμία σχέση με την περυσινή, την προπέρσινη και πάει λέγοντας.
Όταν π.χ. ο Παναθηναϊκός γινόταν ρεζίλι από την Καμπάλα το 2015, οι Αζέροι πίστευαν (και με το δίκιο τους) ότι είχαν αποκλείσει την ομάδα που είχε νικήσει την Ίντερ στην έδρα της ή τη Ρόμα στο Ολίμπικο. Ποιος θα μπορούσε να τους χαλάσει το παραμύθι που ζούσαν και να τους πείσει ότι μια τριετία είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στο ποδόσφαιρο; Όση μεσολάβησε δηλαδή από την επιστροφή της ΑΕΚ στη Σούπερ Λιγκ μέχρι την κατάκτηση του τίτλου…
Η Βασιλεία βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και λογικά θα βρει πολύ σύντομα τον δρόμο της. Τη στιγμή που την πέτυχαν οι Θεσσαλονικείς όμως, είχε τα χάλια της. Προφανώς τα ίδια ισχύουν και για τη Λουκέρνη, με τη διαφορά ότι ο χθεσινός αντίπαλος του Ολυμπιακού δεν υπήρξε ποτέ «μεγάλο όνομα», ώστε να μπορεί να δικαιολογηθεί ένα τόσο μεγάλο σκαμπανέβασμα. Ε και;
Μέχρι και τη σέντρα του ματς, οι απαισιόδοξοι αποτελούσαν την πλειοψηφία. Κακά τα ψέματα, δεν έβγαζε και σπίθες ο Ολυμπιακός στα φιλικά του, εμφανίζοντας προβλήματα τόσο στην επιθετική, όσο και στην αμυντική λειτουργία. Και ξαφνικά, σαν κάποιος να κούρδισε τους παίκτες του Μαρτίνς: το «συνονθύλευμα» που δεν είχε κουράγια, τρεξίματα και την ικανότητα να αλλάξει τρεις – τέσσερις φορές την μπάλα, μετατράπηκε σε χείμαρρο που έστειλε τη Λουκέρνη κατευθείαν στα ανοιχτά της φαληρικής θάλασσας…
Όσοι είχαν βιαστεί να προδικάσουν το μέλλον της ομάδας και του ίδιου του Μαρτίνς, σε πρώτη φάση διαψεύστηκαν παταγωδώς. Μεγαλύτερο «αμάρτημα» και από την έλλειψη πίστης στην ομάδα τους όμως, ήταν το συναίσθημα της απογοήτευσης που κυρίευσε πολλούς. Απογοήτευση επειδή οι κασσάνδρειες προβλέψεις τους έπεσαν πιο έξω και από τις προσδοκίες εκείνων των κοριτσιών που χόρευαν στο Σύνταγμα όταν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Για μένα, αυτό το «αμάρτημα» είναι οπαδικά ασυγχώρητο…
Οφείλουμε πια να συμφιλιωθούμε με την ιδέα πως ένας ικανός αριθμός ανθρώπων που είναι (ή δηλώνουν) οπαδοί του Ολυμπιακού, δεν συμπαθούν τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Είτε επειδή πλανήθηκαν από τα όσα έχουν προσάψει στον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ στρατευμένα ΜΜΕ επί μια επταετία, είτε επειδή δε γουστάρουν τα μούτρα του, είτε απλώς και μόνο επειδή γαλουχήθηκαν με την ιδέα της γκρίνιας εδώ και δεκαετίες: νομίζετε ότι όσοι αποθεώνουν τώρα τον Κόκκαλη δεν ήταν – ή δε θα ήθελαν να είναι – ανάμεσα σε εκείνους που τον «λιθοβόλησαν» μετά τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ;
Το φαινόμενο του να αποθεώνεται ο πρώην σε βάρος του νυν, το έζησα στο πετσί μου. Αυτοί με γνωρίζουν λίγο καλύτερα ή απλώς μπορούν να ενώσουν τις τελίτσες, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ. Όσο με ενοχλούσε τότε, με ενοχλεί και τώρα. Περισσότερο τώρα…
Εν ολίγοις, υπάρχουν κάποιοι Ολυμπιακοί που την τεσσάρα δεν τη χάρηκαν. Ούτε καν την υψηλού επιπέδου εμφάνιση της ομάδας τους. Το πρώτο πράγμα που τους ήρθε στο μυαλό ήταν να βγάλουν τη Λουκέρνη καφενείο. Ασχέτως αν οι ίδιοι προέβλεπαν «διπλό» των Ελβετών εδώ και μέρες. Η ίδια ακριβώς τακτική ακολουθούταν και στα χρόνια που ο Θρύλος έπαιρνε σερί πρωταθλήματα. «Με τους πεθαμένους τα έπαιρνε, σιγά τα κατόρθωμα», τους άκουγες να λένε. Κι ας μην παραδέχονταν κάτι τέτοιο ούτε οι ορκισμένοι εχθροί του συλλόγου! Με απλά λόγια, όταν ο Ολυμπιακός χάνει τον τίτλο – μια στα τόσα χρόνια – τούτο συνέβη επειδή αυτός ήταν χάλια και οι άλλοι είχαν ομαδάρες, ενώ στην αντίθετη περίπτωση οι άλλοι ήταν πεθαμένοι κι εκείνος απλώς «ετοιμοθάνατος»…
Θα σας δώσω μια συμβουλή με πολλή αγάπη. Δεν είναι υποχρεωτικό να είστε – ή να δηλώνετε – οπαδοί του Ολυμπιακού ή οποιασδήποτε άλλης ομάδας, αν δεν το νιώθετε πραγματικά. Από τη στιγμή όμως που για τον έναν ή τον άλλο λόγο είστε – ή δηλώνετε – οπαδοί, προσπαθήστε να υποστηρίξετε την επιλογή σας. Κι αν δείτε ότι δε σας βγαίνει, απλώς σταματήστε να ασχολείστε. Με το να τρώγεστε με τα ρούχα σας διαρκώς και αδιαλείπτως, για σωστούς ή για λάθος λόγους, δε χαλάτε μονάχα τη δική σας διάθεση, αλλά και των άλλων. Προτού πάρετε όμως τις οριστικές αποφάσεις σας, σκεφτείτε τούτο: πόσο τέλεια λειτουργούν όλα γύρω σας, ώστε να απαιτείτε να συμβαίνει το ίδιο και στην ομάδα σας;