Οι περισσότεροι άρρενες στην Ελλάδα ισχυρίζονται ότι είναι οπαδοί κάποιας ομάδας και η πλειοψηφία αυτών δηλώνει «Ολυμπιακός». Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε όσους αδυνατούν να βρεθούν στο γήπεδο λόγω απόστασης, υγείας, οικονομικής δυσχέρειας ή ανειλημμένης υποχρέωσης, θεωρητικά περισσεύει ένας ικανός αριθμός ανθρώπων για να γεμίζει το Καραϊσκάκη σε κάθε ματς, ακόμα και κόντρα στον πιο αδύναμο αντίπαλο.
Κάτι τέτοιο ασφαλώς δε συμβαίνει. Το γιατί ίσως θα πρέπει να εντοπιστεί στους μύθους που θα διαβάσετε πιο κάτω και που έχουν διαποτίσει μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων που δηλώνουν ή είναι Ολυμπιακοί. Αν τυχόν συγκαταλέγεστε σε κάποια/ες από τις έξι παρακάτω μυθολογικές κατηγορίες «ψαγμένων», ενδεχομένως να πρέπει να αναθεωρήσετε κάποια πράγματα. Ή απλώς να τα δείτε λίγο πιο χαλαρά. Με απλά λόγια, οι μύθοι εκείνων που όταν λένε «Ολυμπιακός είμαι» βάζουν στη συνέχεια κι ένα «αλλά»…
Μύθος 1: «Εγώ δεν είμαι υπάλληλος»
Είναι αυτός που θεωρεί ότι για κάποιο λόγο θα πρέπει να αυτοπροσδιοριστεί ως μη υπάλληλος, σε μια προσπάθεια να απαξιώσει όσους στηρίζουν την ομάδα τους στα καλά και στα άσχημα. Κυρίως όμως, είναι αυτός που θέλει να βάλει τον εαυτό του πάνω από τους υπόλοιπους, τα «κορόιδα που τρώνε το σανό της διοίκησης».
Με την παραπάνω επίκληση, ο ομιλών πιστεύει ότι αυτομάτως κατατάσσεται στην κατηγορία των ειδικών που η άποψή τους έχει βαρύτητα ευαγγελικής περικοπής, αφού «όλοι στο καφενείο κουνάνε το κεφάλι τους συμφωνώντας με αυτά που λέω». Το ότι οι πραγματικές γνώσεις του για το ποδόσφαιρο συναγωνίζονται τις δικές μου για την κβαντομηχανική είναι μια αμελητέα λεπτομέρεια…
Μύθος 2: «Παντελονιάζει ο Μαρινάκης/Κόκκαλης κλπ»
Η αγαπημένη φράση αυτών που έχουν δικαίως κερδίσει τον – εν προκειμένω όχι και τόσο ευυπόληπτο – χαρακτηρισμό «λογιστές». Μπορεί να μην έχουν ιδέα στην πραγματικότητα από οτιδήποτε λογιστικό, ακόμα και σε επίπεδο παντοπωλείου, παρ’ όλα αυτά θεωρούν ότι είναι επαρκώς καταρτισμένοι ώστε να αξιολογήσουν τον ετήσιο ισολογισμό μιας ΠΑΕ.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε κατηγορούσαν τον Κόκκαλη ότι βγάζει λεφτά από τις τυρόπιτες στο Καραϊσκάκη (με ακλόνητο επιχείρημα «το γράφει η ΑΡΔ Σπορτ και το Οφσάιντ») και που παραμονεύουν στη γωνία μην τυχόν βγει θετικός ο ισολογισμός κάποιας σεζόν. Επειδή όμως σχεδόν ποτέ δε συμβαίνει κάτι τέτοιο, η τεράστια εμπειρία τους επί θεμάτων Ανωνύμων Εταιρίων τους οδηγεί στο αλάνθαστο συμπέρασμα «τους μαγειρεύουν για να βγαίνουν πάντοτε ζημιογόνοι».
Σύμφωνα με τους εν λόγω «ειδικούς», τα μοναδικά έσοδα/έξοδα μιας ΠΑΕ είναι αυτά που διαβάζει στις εφημερίδες κατά τη μεταγραφική περίοδο. Δηλαδή, τόσα πουλήθηκε ο Τάδε, με τόσα αγοράστηκε ο Δείνα, άρα τόσα βγάλαμε στη σούμα. Που και που μπαίνουν επιλεκτικά στη σούμα κάποια συμβόλαια, δίχως όμως να υπολογίζεται η εφορία αλλά και το γεγονός πως δεν πληρώνονται μονάχα οι 15-16 «βασικοί», αλλά ολόκληρο τό ρόστερ.
Επίσης, τα λειτουργικά έξοδα αλλά και τα εκατομμύρια που φεύγουν δεξιά και αριστερά (επί Μαρινάκη έχουν δαπανηθεί μονάχα για έργα στο Ρέντη περίπου 40 εκ. ευρώ) δεν περιλαμβάνονται στα τεφτέρια των «λογιστών». Και πολλά ακόμη που δε χρειάζεται καν να τα αναφέρουμε.
Όταν βέβαια η κουβέντα ξανοίγεται σε πιο «ελαφριά» θέματα, σε κάποια άλλη περίσταση οι ίδιοι «λογιστές» θα φέρουν ως παράδειγμα τεράστια κλαμπ που τυχόν εμφανίζουν έσοδα πολλών εκ. ευρώ, καθότι «ξέρω καλά τι γίνεται στο εξωτερικό». Και το επιμύθιο θα είναι «αυτά να τα βλέπουν αυτά οι δικοί μας που κάθε χρόνο μπαίνουν μέσα»…
Μύθος 3: «Τι να το κάνω το πρωτάθλημα, εγώ θέλω πορεία στην Ευρώπη»
Οι παλιοί Ολυμπιακοί, όταν η συζήτηση έφτανε στην Ευρώπη και στις περιβόητες «πορείες» του Παναθηναϊκού, έλεγαν πως «οι πορείες είναι για τους κομμουνιστές». Πέρα από την όποια χιουμοριστική υπερβολή, η ιστορία απέδειξε ότι κανείς δεν παρέμεινε μεγάλος και ισχυρός επειδή απλώς είχε κάποιες καλές παρουσίες στα ευρωπαϊκά κύπελλα.
Το παράδειγμα της Μίλαν είναι το πιο χαρακτηριστικό: ο σύλλογος με τις περισσότερες… μονοψήφιες κούπες Πρωταθλητριών (η Ρεάλ είναι πλέον εκτός συναγωνισμού), βρίσκεται εδώ και χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και τούτο επειδή όταν το επίπεδο στο Τσάμπιονς Λιγκ έγινε απλησίαστο, φάνηκε η γύμνια των ροσονέρι στη Σέριε Α και η αδυναμία τους να ανταγωνιστούν τη Γιουβέντους. Ποιος θεωρείται μεγαλύτερο μέγεθος τώρα αλλά και διαχρονικά: η Μίλαν των επτά Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ ή η Γιουβέντους των 34 πρωταθλημάτων;
Αλίμονο σε όποιον δεν θέλει να δει την ομάδα του να διακρίνεται στην Ευρώπη. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν είναι πλέον ρεαλιστικό για κάποιον ελληνικό σύλλογο, ούτε καν για τον κορυφαίο. Κάποτε μπορούσες να φτάσεις στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ έχοντας βγει από όμιλο με Πόρτο, Ναντ και Άαλμποργκ και παίζοντας στους «8» με τη Λέγκια. Προς θεού, δεν ήταν αμελητέο εκείνο το κατόρθωμα, ούτε και έχω την πρόθεση να το μειώσω. Απλώς θα πρέπει καθετί να μπαίνει στις σωστές του διαστάσεις: τηρουμένων των αναλογιών, η πρωτιά του Παναθηναϊκού σε όμιλο με Ίντερ και Βέρντερ ήταν μάλλον δυσκολότερο επίτευγμα απ’ ό,τι εκείνο του 1995/96.
Ποιος δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το πρωτάθλημα; Μονάχα εκείνος που γνωρίζει ότι δεν έχει πιθανότητες να το κατακτήσει. Εν προκειμένω, όποιος Ολυμπιακός λέει κάτι τέτοιο ανήκει σίγουρα σε εκείνους που βγαίνουν στα κάγκελα μόλις χαθεί ο εγχώριος τίτλος. Και για να το κλείσουμε αυτό το θέμα, τι είναι πιο εύκολο; Να εστιάζεις σε 4-5 κρίσιμα ματς το χρόνο και ό,τι βγει ή να είσαι για δεκάδες αγωνιστικές στην τσίτα ώστε να πάρεις το πρωτάθλημα;
Μύθος 4: «Να πάω γήπεδο για να δω ποιον;»
Σε αρκετές περιπτώσεις το παραπάνω ακούγεται αρκετά αληθοφανές. Το ότι αμέτρητοι παίκτες πηγαινοέρχονται τα τελευταία χρόνια στον Ολυμπιακό, προσφέρει ένα καλό πάτημα σε όσους χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο επιχείρημα για να δικαιολογήσουν την απουσία τους από το γήπεδο. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Όταν είσαι πραγματικός οπαδός (πολύ περισσότερο «άρρωστος» όπως δηλώνουν αρκετοί προκειμένου να πείσουν τον εαυτό τους και τους άλλους), δεν ψάχνεις δικαιολογίες για να μην πας στο γήπεδο, αλλά αφορμές για να βρεθείς εκεί. Αν μάλιστα έχει την ομορφιά και τις ανέσεις του Καραϊσκάκη, δε χρειάζεται καν αφορμή. Τα υπόλοιπα στο επόμενο κεφάλαιο…
Μύθος 5: «Που είναι οι παιχταράδες που είχαμε;»
Είναι πολύ πιθανό ο άνθρωπος που επικαλείται κάτι τέτοιο να ανήκει σε εκείνους που κάποτε αποδοκίμασαν τον Μήτρογλου, τον Τζόλε, που αποκαλούσαν «περιπατητή» τον Τζιοβάνι και «τελειωμένο» τον Καρεμπέ. Χειρότερα, ανήκει σε εκείνους που είχαν βγάλει το πόρισμα «δεν κάνει ο Τουρέ, είναι αργός» κατά την πρώτη θητεία του Γιάγια στο Λιμάνι.
Ενδεχομένως να έχει ακόμα χαρακτηρίσει «σαπάκι» τον Ιμπαγάσα, «γέρο» τον Γκόγκιτς, «χασογκόλη» τον Αλεξανδρή, «άμπαλο» τον Μιλιβόγεβιτς, «μυρωδιά» τον Μανωλά, «γατάκι» τον Ρέτσο και γενικώς να έχει απαξιώσει σχεδόν κάθε εν ενεργεία παίκτη του Ολυμπιακού, προτού αρχίσει να τον αποθεώνει μετά την αποχώρησή του. Συνήθως, η αποχώρηση συνοδεύεται με έντονα παράπονα προς τη διοίκηση του τύπου «τον πούλησαν κι αυτόν, να δούμε με ποιον θα παίζουμε φέτος»…
Μύθος 6: «Όλους τους καλούς τους πουλάμε, δεν πάμε πουθενά έτσι»
Θα μπορούσε να είναι και ο Μύθος 5Β, αφού αποτελεί τη λογική συνέχεια του προηγούμενου. Τα ρεαλιστικά στοιχεία που εμπεριέχονται είναι αρκετά βεβαίως και θα πρέπει να αναφερθούν. Πράγματι, ο Ολυμπιακός των τελευταίων ετών πούλησε αρκετούς από τους καλύτερους παίκτες του. Κάπου εκεί όμως ξεκινά και ο αντίλογος…
Καταρχάς, πόσοι από αυτούς που πουλήθηκαν θεωρούνταν όντως τόσο καλοί από αυτούς που στη συνέχεια γκρίνιαζαν για την παραχώρησή τους; Τα είπαμε για τον Μανωλά, τον Μιλιβόγεβιτς, τον Ρέτσο, ακόμα και τον Μήτρογλου. Να θυμηθούμε τι λεγόταν – συχνά δικαίως – για τον Μασουακού, τον Ιντέγιε ή τον κακομοίρη τον Σιόβα; Αν ο Δημήτρης είχε όσο έπαιζε έστω και το 10% της εκτιμήσης που απολαμβάνει τώρα από αρκετούς οπαδούς, θα ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Το αυτό ισχύει και για τη συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που πέρασαν από τον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια και που η αξία των περισσότερων αναγνωρίστηκε κατόπιν εορτής…