*Όσοι είδαν για πρώτη φορά τον φετινό Ολυμπιακό στη Βαρκελώνη ή έστω στη Νέα Σμύρνη, παρακαλούνται να σταματήσουν άμεσα την ανάγνωση αυτού του κειμένου. Αν δεν τους φανεί δυσνόητο, τότε σίγουρα θα δυσκολευτούν να ακολουθήσουν το σκεπτικό του συντάκτη χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις. Κι επειδή ο χώρος που καταλαμβάνει το ΕΥΘΕΩΣ είναι «περιορισμένος» το πολύ στις χίλιες λέξεις, θα είναι αδύνατον να καλυφθεί γι’ αυτούς το χαμένο έδαφος με μακροσκελείς και εν πολλοίς περιττές επεξηγήσεις…
*Παρατήρησα πως πολλοί ήταν εκείνοι που εμφανίστηκαν μπερδεμένοι στις κρίσεις τους, ανάμεσά τους και επαγγελματίες συντάκτες ή συντάκτες που κάνουν τους επαγγελματίες. Άλλος έκανε συγκρίσεις με τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε, άλλος αναπολούσε εκείνον του Μίτσελ με τις μεγάλες εντός έδρας νίκες και άλλος θυμόταν την επική εμφάνιση της ομάδας του Σίλβα στο Λονδίνο…
*Απ’ όσα διάβασα, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αναφέρει π.χ. ότι ο Θρύλος είχε παίξει με παίκτη παραπάνω και κόντρα στην «καταλανική» Μπάγερν του Πεπ, με εικόνα που παρέπεμπε σε αυτή του β’ μέρους του Καμπ Νου. Ή ότι η ίδια ομάδα έχασε 0-3 στην έδρα της σε ένα ματς που πήγαινε για πέντε αποτελέσματα: νίκη, ισοπαλία, ήττα με 0-1, 1-2 ή έστω 2-3 (για την παράταση). Ή ότι ο αντίπαλος προπονητής της προχθεσινής βραδιάς την είχε ρίξει κάποτε στα βράχια της Ανόρθωσης, στον πρώτο χρονικά αποκλεισμό από τους ομίλους του «Τσουλού». Ή ότι έχασε 4-0 στην έδρα μιας ομάδας που όταν νικά με διαφορά μεγαλύτερη των δυο γκολ στην Ευρώπη, γκρεμίζονται οι φούρνοι της Μαδρίτης. Αλήθεια τώρα, στα τελευταία 35 παιχνίδια της στην Ευρώπη η Ατλέτικο έχει νικήσει μόλις δυο ομάδες με +3 γκολ διαφορά: τον Ολυμπιακό το 2014 και την Αστάνα το 2015…
*Πόσες ξένες ομάδες απέτυχαν να κρατήσουν τη διαφορά κάτω από τα τρία γκολ μέσα στο Καμπ Νου τα τελευταία χρόνια, ξέρετε; Τις προάλλες η Γιουβέντους έχασε 3-0, ενώ πέρυσι είχαμε διαδοχικά: 7-0 τη Σέλτικ, 4-0 τη Σίτι, 4-0 την Γκλάντμπαχ και 6-1 την Παρί. Να πάμε πιο πίσω; 6-1 τη Ρόμα, 3-0 την Μπάτε, 3-0 την Μπάγερν και πάει λέγοντας. Όταν οι δυο πιο ακριβοπληρωμένες ομάδες του πλανήτη έχουν φάει συνολικά δέκα γκολ την ίδια σεζόν στο ίδιο γήπεδο, νομίζω ότι δε χρειάζονται περαιτέρω επιχειρήματα στο γιατί ο Ολυμπιακός πρέπει να βρίσκει μεγάλη παρηγοριά από το δικό του αποτέλεσμα…
*Από εκεί που ξεκινούσαμε με τη λογική «να γλιτώσουμε την εξάρα, την εφτάρα» και πάει λέγοντας, ξαφνικά βρισκόμαστε να κάνουμε κριτική αφ’ υψηλού σχετικά με την εμφάνιση των πρωταθλητών. Και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε για την προσέγγιση του Λεμονή, για τα λάθη του Νικολάου, για το αν ο Προτό έπρεπε να αποκρούσει το φάουλ του καλύτερου παίκτη στον κόσμο (έστω και με χάπια στην κάλτσα) και γενικώς να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Λες και έχουμε να κάνουμε με μια «κανονική» ομάδα και όχι με τα συντρίμμια που άφησε πίσω της η εγκληματικότερη επιλογή προπονητή στην εποχή Μαρινάκη…
*Σε περίπτωση που δεν το προσέξατε, ακόμα και σε παγίδες τριών εναντίον ενός, οι Καταλανοί περνούσαν ανάμεσα από τους δικούς μας σαν να επρόκειτο για κώνους στην προπόνηση. Υπάρχει μια χαρακτηριστική φάση που βρίσκονται επτά παίκτες του Ολυμπιακού στην περιοχή έναντι ενός μονάχα Καταλανού και παρ’ όλα αυτά το διώξιμο πήγε ακριβώς σε αυτόν: τον Ντεουλοφέου που έμοιαζε ανώτερος του Μέσι, έχοντας απέναντί του έναν αντίπαλο που με τις πισωπεταλιές του σε κάθε φάση έφτανε μια ανάσα από το δοκάρι. Για να μην παρεξηγούμαι, σέβομαι απόλυτα τη φιλοτιμία και το ασίγαστο πάθος που δείχνει ο Κούτρης σε κάθε ματς, αυτό όμως δε σημαίνει ότι από τη μια μέρα στην άλλη μπορείς να γίνεις Ρομπέρτο Κάρλος ή «έστω» Γεωργάτος. Και για να τα λέμε όλα, δεν υπάρχει καλύτερός του για τα αριστερά στο τωρινό ρόστερ…
*Ο Μαρινάκης κάλεσε τον Τάκη Λεμονή πριν από λίγες εβδομάδες αναθέτοντάς του την αποστολή να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ακόμα κι αν επρόκειτο για τη δική του ομάδα και τις καθαρά δικές του επιλογές, ο Τάκης θα έπρεπε και πάλι να αντιμετωπίζεται με τη μεγαλύτερη δυνατή επιείκεια μετά το προχθεσινό 3-1. Πρώτον, επειδή το σκορ μονάχα ντροπή δε συνιστά και δεύτερον επειδή οι προτεραιότητες έχουν μεταβληθεί άρδην από την πρεμιέρα κιόλας: νομίζετε ότι δεν ήθελε να βάλει τον Φορτούνη νωρίτερα, αντί να τον κρατήσει όσο πιο φρέσκο γίνεται ενόψει ΠΑΟΚ;
*Συνάντησα πάλι κάποιους «ντροπιασμένους» των social media, οι οποίοι, λέει, δε στέκονται στο αποτέλεσμα, λέει, αλλά στην εμφάνιση. Λες και υπάρχουν πιθανότητες να παίξει ομάδα στο βεληνεκές του Θρύλου «καλή μπάλα» στο Καμπ Νου χωρίς να διακινδυνεύσει με διασυρμό – ρεκόρ. Όταν δέχεσαι ίδιο αριθμό τερμάτων σε Νέα Σμύρνη και Βαρκελώνη, τα προβλήματά σου είναι ξεκάθαρα. Το ίδιο ξεκάθαρη είναι και η «επιτυχία» για το τελικό 3-1. Και μη στέκεστε στην αποβολή του… αυτονομημένου Πικέ: όταν κάθε – μα κάθε – παίκτης της Μπαρτσελόνα μπορεί να περάσει εύκολα δυο δικούς σου, το να λείψει και ένας δεν κάνει και τόση διαφορά…
*Για να τελειώνουμε με τα παραμύθια περί «φόβου», «τρόμου» κλπ. Ο Ολυμπιακός έχασε με το ίδιο ακριβώς σκορ που είχε ηττηθεί η Άρσεναλ στους «16» το 2011. Η διαφορά είναι πως οι Λονδρέζοι έγραψαν τότε ιστορία, ως η μοναδική ομάδα που σκοράρει δίχως μια τελική εντός ή εκτός εστίας σε ολόκληρο το ματς! Στις 17 των Καταλανών, οι Άγγλοι απάντησαν με μηδέν: η πρόσκαιρη ισοφάριση ήρθε από κεφαλιά – αυτογκόλ του Μπουσκέτς σε μια σκοτωμένη σέντρα. Η (πρόσφατη) ιστορία έχει αποδείξει πως σε αυτό το γήπεδο όλα γίνονται. Όταν λοιπόν, είσαι σε τόσο κακό φεγγάρι και παρ’ όλα αυτά γνωρίζεις μια τιμητικότατη ήττα από την κορυφαία ομάδα του κόσμου την τελευταία 12ετία, δε γίνεται να «ντρέπεσαι». Τουλάχιστον όχι αν είσαι πραγματικός Ολυμπιακός και έχεις πλήρη συναίσθηση της κατάστασης…
