Κανονικά είναι Βασίλης. Βασιλάκης. Οι παλιόφιλοί του όμως τον φωνάζουν και Λαλάκη. Τις καθημερινές κάνει τον διευθυντή, τον συντάκτη, τον άλλον συντάκτη, τον αρθρογράφο, τον άλλον αρθρογράφο. Τις Κυριακές όμως, βάζει τα καλά του, αφήνει τα ψευδώνυμα στην άκρη και γίνεται πανελίστας. Αναλύει τα πάντα και καταλήγει πάντοτε στο ίδιο συμπέρασμα: οι ομάδες του (έχει και κάμποσες ο μπαγάσας, αφού πέρα από το συναίσθημα υπάρχουν και τα αφεντικά) μονίμως αδικούνται και ο Ολυμπιακός μονίμως ευνοείται.
Ξέρει μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλεϊ, τάβλι, δηλωτή. Κυρίως όμως είναι ένας ωραίος τύπος που κανείς δεν μπορεί να του κρατήσει κακία. Ακόμα κι εκείνοι που του στέλνουν καλόπαιδα για να του ρίξουν σφαλιάρες ή απαιτούν να απολυθεί επειδή «δε σέβεται το παντεσπάνι» που του έδωσαν, μετά από λίγο καιρό τον συγχωρούν και όλα επιστρέφουν στην κανονικότητα.
Ο Λαλάκης ξέρει από παρασκήνια, έχει πληροφορίες από την ΕΠΟ, τη Super League, μέχρι και θεωρητικά απόρρητες δικογραφίες φτάνουν στα χέρια του, πριν καν τις δει ο εισαγγελέας και οι αρμόδιες Αρχές. Γενικώς, ο Λαλάκης ξέρει απ’ όλα. Εκτός από όπλα. Εκεί είναι το αδύνατο σημείο του. Γι’ αυτό και του είναι αδύνατο να ξεχωρίσει ένα πιστόλι που σκοτώνει από ένα αποκριάτικο που πουλάνε στα Jumbo και στον Ζαχαριά. Είναι και τα ρούβλια που καμιά φορά θολώνουν την κρίση του και δυσκολεύεται να δει αν κάποιος κουβαλάει κανονικό όπλο, ειδικά αν είναι το αφεντικό.
Δικαιολογημένα λοιπόν, ο Λαλάκης απορούσε για το αν υπήρξε κάποιος… εγκληματολογικός έλεγχος στο Καραϊσκάκη προκειμένου να περάσει το άκρως επικίνδυνο αποκριάτικο όπλο του «Ιβάν Σαββίδη» με τα ψεύτικα ρούβλια. Πριν από δυο χρόνια βέβαια, ο Λαλάκης δεν αναρωτήθηκε για το πως βρέθηκε το κανονικό πιστόλι, αυτό που σκοτώνει, στη ζώνη του αφεντικού και από εκεί στον αγωνιστικό χώρο. Τότε ο Λαλάκης είχε άλλες δουλειές. Μπορεί να είχε και ρεπό. Εσύ όμως ξέρεις.
Γίνε ό,τι θέλεις στη ζωή σου.
Μη γίνεις σαν τον Λαλάκη μόνο.
