Ήταν, χωρίς δεύτερη συζήτηση, η φάση που ξεκλείδωσε το ματς. Η μπάλα βγήκε στην πλάτη της άμυνας, ο Λέτσιακ κατάλαβε ότι δεν μπορεί να τζαρτζάρει τον Ραντζέλοβιτς και πάνω στην απελπισία του έπεσε για να πάρει φάουλ και έπιασε και την μπάλα για να εκβιάσει το υπέρ του σφύριγμα από τον Ολλανδό. Ακριβώς όπως θα έκανε κάποιος συνάδελφός του πριν από καμιά 25αριά χρόνια.
Ο Μακέλι δε μάσησε από τον εκβιασμό, το ίδιο και οι VARίστες και κάπως έτσι η μπάλα στήθηκε στην άσπρη βούλα και ο Βαλμπουενά άνοιξε τον δρόμο για τη νίκη – μισή πρόκριση του Ολυμπιακού.
Ποιοι ήταν αυτοί που στενοχωρήθηκαν περισσότερο και από τους Κυπραίους; Η απάντηση είναι εύκολη. Οι υπάλληλοι του Ιβάν Σαββίδη. Όχι όμως για τους λόγους που φαντάζεστε. Θα ήταν ποταπό άλλωστε να φωνάζουν εναντίον του Ολυμπιακού και υπέρ μιας κυπριακής ομάδας. Έστω κι αν αυτή έχει τριφύλλι στο στήθος και πράσινα χρώματα, τα οποία ταιριάζουν πολύ στα γούστα αυτωνών που πληρώνει ο κακομοίρης ο Ιβάν για να το παίζουν παοκάρχες.
Φίλοι μου καλοί, δεν ήταν τα γνήσια και αγνά αντιολυμπιακά αισθήματα αυτά που οδήγησαν τους υπαλλήλους του πατέρα του Γκιόργκι σε ακραίες αντιδράσεις γελοιότητας. Και όποιος σας πει το αντίθετο ψεύδεται ή δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα.
Ως γνωστόν, η έδρα της Dimera είναι στη Λάρνακα. Από εκεί έρχεται και το χρήμα που ταΐζει τόσα στόματα, κάποια εκ των οποίων ιδιαιτέρως αχόρταγα. Καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα πιο κάτω όμως, στη Λευκωσία, βρίσκεται η έδρα της πολυεθνικής του μεγαλοσερβιτόρου Γιάννη Καλπαζίδη. Του ανθρώπου-φάντασμα που τον ξέρουμε μόνο από (μια) φωτογραφία.
Παρότι οι υπάλληλοι του Ιβάν είναι ΑΕΚ Λάρνακας από μικροί, δεν θα μπορούσαν να μην υποστηρίζουν με θέρμη την Ομόνοια που εδρεύει στα λημέρια του ανιψιού Καλπαζίδη. Σε αυτά άλλωστε δε χωρούν οπαδικά, ειδικά όταν μπαίνει στη μέση η οικογένεια αλλά και η επιβίωση. Νομίζω;