Οι αγώνες του Ολυμπιακού με την Κράσνονταρ είναι μαραθώνιος δρόμος και μάλιστα στην κλασική διαδρομή. Με ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές, την άσφαλτο να καίει τα πόδια και τον τερματισμό να μοιάζει πολύ δύσκολος. Δεν είναι κατοστάρι, που όλα κρίνονται σε μια ανάσα.
Κανένα αποτέλεσμα δεν μπορεί να προβλεφθεί και καμία πιθανή εξέλιξη των δυο αγώνων δεν μπορεί να περιγραφεί ή να προαναγγελθεί. Όλα τα δεδομένα θα διαμορφώνονται λεπτό προς λεπτό πάνω στο χορτάρι και, προφανώς, ισχυρό ρόλο στην τελική έκβαση θα παίξουν οι στιγμές εκείνες που μια κίνηση, μια επαφή μπορεί να ανατρέψει κάθε προγραμματισμό.
Αν κάποιος μπορεί να ισχυριστεί βάσιμα ότι οι ερυθρόλευκοι έχουν με το μέρος τους τις πιθανότητες είναι σαφές πως η εκτίμηση του αυτή θα στηρίζεται, αποκλειστικά σχεδόν, στην εμπειρία που διαθέτει η ομάδα τους σε αναμετρήσεις με ειδικό, αγωνιστικό και ψυχολογικό, βάρος απέναντι σε μια ομάδα νέα, ικανή και φιλόδοξη, αλλά με σαφές και δεδομένο έλλειμμα πείρας.
Η παράμετρος αυτή, ως συγκριτικό μέγεθος μεταξύ των δυο ομάδων, διαμορφώθηκε στην πορεία ετών και βάσιμα υποστηρίζεται αρμοδίως πως αποτελεί ένα ισχυρό ατού υπέρ της ομάδας εκείνης που έχει μετρήσιμο παρελθόν στη διοργάνωση, δηλαδή έχει πάρει τον αέρα των κρίσιμων αγώνων από το αποτέλεσμα των οποίων κρίνεται το μέλλον της.
Τι επιτρέπει στον Ολυμπιακό η εμπειρία αυτή; Να διαβάσει καλύτερα τις πιθανές εξελίξεις των αγώνων και να αντιμετωπίσει με επάρκεια τις περιπτώσεις που θα πρέπει να διαφύγει από την πίεση και την ένταση που λογικά θα ασκήσει μια πολύ καλή ομάδα όπως η Κράσνονταρ στην αμυντική του λειτουργία.
Η βιασύνη και η αμετροέπεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Ολυμπιακού από σήμερα μέχρι και τη ρεβάνς στο δρόμο για τους ομίλους του Champions League και τα εκατομμύρια ( γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;) που αυτοί συνεπάγονται. Αυτό το αγκομαχητό που προκύπτει από το αγωνιστικό άγχος και μια διάθεση «να τελειώνουμε γρήγορα» μπορεί να γονατίσει ακόμη και τη μεγαλύτερη ομάδα. Πόσο, μάλλον, μια ομάδα που παίζει επί ξηρού ακμής από την έναρξη των αγώνων της καλοκαιρινής περιόδου, χωρίς, στην ουσία, να μπορεί να καλύψει το τεράστιο κενό που άφησε ο τραυματισμός του Φορτούνη με την επιβαλλόμενη επάρκεια.
Οπότε, υπομονή, καθαρό μυαλό, θετική σκέψη και σκυλίσιο τρέξιμο… Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά και στο αποτέλεσμα όλων αυτών υπάρχει «το φως το αληθινό», από το οποίο κανείς δεν δικαιούται να αποστεί επειδή δεν μπορεί να κάνει υπομονή ή θέλει την ομαδάρα του να βάζει πέντε γκολ στο μισάωρο…
Οι κάθε είδους «εκβιασμοί» που θα επιχειρηθούν είτε στον αγωνιστικό χώρο, είτε στις εξέδρες θα έχουν αρνητικές συνέπειες για την ομάδα, θα της προσθέσουν βάρος στην ψυχολογία της και θα προκαλέσουν ισχυρές πιέσεις στο απολύτως απαραίτητο καθαρό μυαλό που χρειάζεται να έχει.
Ο τελικός λογαριασμός θα γίνει μετά και τη ρεβάνς στο εξωτικό Κράσνονταρ. Μέχρι τότε τα κεφάλια μέσα, επαφή με την πραγματικότητα και πόλεμος παντού.
Για τα υπόλοιπα θα μιλήσουν ο Μαρτίνς και οι ποδοσφαιριστές του…
