Πριν καν ξεκινήσει η νέα περιπέτεια των ομίλων του Champions League για τον Ολυμπιακό, είχα εξηγήσει τους λόγους που οι Ερυθρόλευκοι «ξεκινούσαν» από την τέταρτη θέση. Νομίζω πως μετά από εμπειρία σχεδόν δυόμισι δεκαετιών στη διοργάνωση, ο μέσος σκεπτόμενος οπαδός έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει το γεγονός πως επειδή κάποια ομάδα βρίσκεται στο τέταρτο γκρουπ δυναμικότητας, δε σημαίνει ότι είναι και «αδύναμη». Τουλάχιστον όχι τόσο αδύναμη, όταν πρόκειται να συγκριθεί με ελληνική ομάδα, ακόμα και την ισχυρότερη.
OK, η Μίντιλαντ και η Φερεντσβάρος τέτοιες είναι. Δεν είναι όμως η Γκλάντμπαχ, η Ρεν, η Λοκομοτίβ Μόσχας, η πρωταθλήτρια Τουρκίας Μπασακσεχίρ, ούτε καν το σημαντικό και πολύπειρο μέγεθος που λέγεται Μπριζ. Και βέβαια δεν είναι η Μαρσέιγ που τελικά «ψάρεψε» ο Ολυμπιακός στην κλήρωση. Αντί λοιπόν, να επαναλαμβάνω όλα αυτά τα επιχειρήματα, μπορείτε απλώς να διαβάσετε το εν λόγω ΕΥΘΕΩΣ για να τα θυμηθείτε…
«Έλα μωρέ, ποια Πόρτο;»: Από τα καφενεία στη δημοσιογραφία, ένα δισ. δρόμος
Με τον πρώτο γύρο συμπληρωμένο, υπάρχει μια σαφέστατη εικόνα που επιβεβαιώνει σε μεγάλο βαθμό τις αρχικές προβλέψεις. Το άνετο 3/3 της Σίτι μόνο παράδοξο δεν είναι, ούτε βέβαια και οι δυο εντός νίκες της Πόρτο επί Ολυμπιακού και Μαρσέιγ. Όσο για τους νταμπλούχους, από το ρεαλιστικό μάξιμουμ των 4 βαθμών (νίκη εντός με Μαρσέιγ και ισοπαλία στο Ντραγκάο) που μπορούσαν να διεκδικήσουν, πήραν τους τρεις. Έστω και στα χασομέρια…
Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που έλεγα ότι δεν είναι δυνατόν μια ελληνική ομάδα, ακόμα κι αν αυτή λέγεται Ολυμπιακός, να ξεκινάει μια σεζόν με όνειρο την περιβόητη «πορεία στην Ευρώπη». Ειδικά όταν αυτή καταντάει εμμονή και αφορμή μουρμούρας και ξεχαρβαλώματος. Δεν μπορεί να μη θυμάστε πόσο πολύ ταλαιπωρήθηκε ο Ολυμπιακός στην πρώτη δεκαετία του 2000 από τη μεγαλομανία της Ευρώπης, πόσοι προπονητές φαγώθηκαν στο όνομά της αλλά και πόσα άκουσε η τότε διοίκηση Κόκκαλη.
Εννοείται ότι μεγάλο ρόλο σε αυτή την ιστορία έπαιζε η προπαγάνδα των απέναντι με τις περιβόητες «πορείες» του Παναθηναϊκού. Κι ας μην πέρασαν ποτέ καμία ομάδα σε νοκ άουτ αγώνες οι Πράσινοι, πλην της ταπεινής Λέγκια το 1996. Πέφτοντας διαρκώς στην παγίδα που του έστηναν οι διάφορες «αντικειμενικές» προσεγγίσεις, οι οπαδοί του Ολυμπιακού ζητούσαν προκρίσεις και ευρωπαϊκά έπη επειδή έτσι τους έκαναν να πιστεύουν όσοι δεν μπορούσαν να φτάσουν τις επιτυχίες της ομάδας τους. Το αποτέλεσμα; Να μη χαίρονται όλοι και στον βαθμό που θα έπρεπε όλα αυτά που γίνονταν στον αγωνιστικό χώρο κάθε Κυριακή, ακριβώς τη στιγμή που συνέβαιναν. Όταν πια κατάλαβαν τη βλακεία τους μετά από κάποια χρόνια, αναπολώντας τον Ζιοβάνι, τον Ριβάλντο, τον Καρεμπέ, τον Τζόλε, τον Γεωργάτο, τον Γιαννακόπουλο, τον Ντάρκο και τόσους ακόμη αστέρες, ήταν αδύνατον να γυρίσουν τον χρόνο πίσω…
Αν αυτά συνέβαιναν τότε, σκεφτείτε πόσο περισσότερο ισχύουν σήμερα με το δεδομένο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ ισχυρών και υπολοίπων. Κυρίως όμως, σκεφτείτε που βρισκόταν το ελληνικό ποδόσφαιρο εκείνα τα χρόνια και που το έχουν φέρει σήμερα οι νεκροθάφτες του. Αυτοί που ούρλιαζαν ότι τους έκλεβαν τα πρωταθλήματα οι παιχταράδες που προανέφερα. Αυτοί που, αφού απαξίωσαν πλήρως τις ομάδες τους, στη συνέχεια θεώρησαν σωστό να το γενικεύσουν και να ισοπεδώσουν ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Καταλήγοντας να κάνουν… τραμπάλα με την Καμπάλα, να τρώνε φαστ φουντ από την Έστερσουντ και να γράφουν ιστορία με μηδέν στον όμιλο.
Η αλήθεια είναι πως η Πόρτο και η Μαρσέιγ κάθε άλλο παρά αχτύπητες εμφανίζονται. Βλέποντας τα πράγματα μονόφθαλμα, μπορείς να πεις πως ήταν μια μεγάλη ευκαιρία η φετινή για μια πρόκριση στους «16». Και τι θα γινόταν όμως αν ο Ολυμπιακός κατάφερνε να προκριθεί; Θα έπαιζε δυο ματς με έναν ισχυρό ή πανίσχυρο αντίπαλο, θα αποχωρούσε με ικανοποιημένο εγωισμό και στο μεταξύ ίσως έθετε σε κίνδυνο την κατάκτηση του πρωταθλήματος, όσο θα προετοιμαζόταν ψυχολογικά για τα «ιστορικά» ματς.
«Ποτέ δεν ξέρεις», θα πει κάποιος. Ε, όχι. Ξέρω. Μετά από τόσα χρόνια και τόση εμπειρία, ξέρω. Ακόμα και στα καλύτερά τους να ήταν οι Πειραιώτες, πάλι οι πιθανότητές τους για πρόκριση κόντρα σε μια Λίβερπουλ, μια Ρεάλ, μια Τσέλσι, μια Μπάγερν, μια Παρί, μια Γιουνάιτεντ, μια Μπαρτσελόνα ή μια Γιουβέντους θα ήταν σχεδόν μηδενικές. Πόσο μάλλον όταν δεν είναι καλά και όπως πρέπει, κάτι που αποδεικνύεται σε εβδομαδιαία βάση στο πρωτάθλημα.
Ο Ολυμπιακός έχει προβλήματα, αλλά όχι επειδή έφαγε γκολ σε Πόρτο και Μάντσεστερ πριν συμπληρωθεί το 12λεπτο. Έχει προβλήματα επειδή δεν μπορεί να βάλει την μπάλα κάτω και να παίξει στρωτό ποδόσφαιρο κόντρα στον Απόλλωνα και τις λοιπές δυνάμεις της Σούπερ Λιγκ. Να μπει μέσα στο γήπεδο και από το πρώτο δεκάλεπτο ο αντίπαλος να είναι πεπεισμένος ότι θα φύγει ηττημένος και απλώς να έχει το νου του στο πώς θα περιορίσει την έκταση της ήττας.
Είναι δυνατόν να συζητάμε για «αδικίες» και «μαγικές εικόνες», όταν ο αντίπαλος είναι πολλές κλάσεις πάνω από σένα; Όταν δε σε αφήνει να περάσεις τη σέντρα για ένα ημίχρονο και όταν βγαίνει για πλάκα στο β’ μέρος και παρ’ όλα αυτά σου βάζει δυο γκολ στο ρελαντί ενώ εσύ πιστεύεις ότι μπορείς να πάρεις κάτι; Ο Ολυμπιακός δεν πήγε στο Μάντσεστερ για να γράψει ιστορία, αλλά για να βγάλει αναίμακτα μια υποχρέωση και ίσως να διεκδικήσει και κάτι παραπάνω από μια αξιοπρεπή ήττα. Ως έναν βαθμό, τα κατάφερε. Άλλο το 3-0, άλλο το 4-0, άλλο το 5-0. Και πάει λέγοντας…
Τις δυνάμεις του ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να τις μετρήσει κόντρα στην κάθε Σίτι του Τσάμπιονς Λιγκ. Θα το κάνει με τις Μαρσέιγ και τις Πόρτο. Εκεί που μπορεί να επιστρατεύσει πονηριά και τακτική προκειμένου να καλύψει το όποιο έλλειμμα ποιότητας παρατηρείται. Ποιότητας, ρυθμού, έντασης και… αύρας. Στο άκουσμα της Μπριζ για παράδειγμα, ο μέσος Έλληνας οπαδός θα πει «έλα μωρέ τώρα ποια Μπριζ ασούμε;», αποδεικνύοντας ότι η πραγματική σχέση του με το αντικείμενο που λέγεται ποδόσφαιρο περιορίζεται στα βασικά. Όταν προσπαθήσεις να του εξηγήσεις ότι εκπροσωπεί την κορυφαία χώρα στο ranking της FIFA αυτή τη στιγμή, θα καταλάβεις ότι χάνεις τον χρόνο σου.
Με τον ίδιο τρόπο που θα μετρούν τις δυνάμεις τους κόντρα σε Πόρτο και Μαρσέιγ οι Ερυθρόλευκοι, οφείλουν να κάνουν και αντίστοιχη επίδειξη δύναμης όταν παίζουν με τον Απόλλωνα, τον Παναιτωλικό, τον Αστέρα, τα Γιάννενα, τον ΟΦΗ και πάει λέγοντας. Και εννοείται με αυτόν τον Παναθηναϊκό και αυτήν την ΑΕΚ. Εφόσον μιλάμε για τη Σίτι του ενός δισ. δε γίνεται να αγνοούμε το ότι η ΑΕΚ κοστολογείται σχεδόν 60 εκ. ευρώ λιγότερα από τον Ολυμπιακό (βάσει transfermarkt).
Από τα 39,4 της Ένωσης μέχρι τα 97 του Ολυμπιακού η απόσταση είναι τεράστια. Όπως τεράστια είναι και η απόσταση στο μπάτζετ των δυο ομάδων, για να μην πιάσουμε τις υπόλοιπες. Αυτή την απόσταση και τη διαφορά λοιπόν, ο Μαρτίνς και οι παίκτες του είναι υποχρεωμένοι να την αποτυπώνουν στο γήπεδο. Κάθε σαββατοκύριακο, βρέξει-χιονίσει, ανεξάρτητα από το ποιος είναι διαιτητής ή VAR. Γιατί αν είναι να ξοδεύεις ένα κάρο λεφτά παραπάνω λεφτά από τους υπόλοιπους για να περιμένεις από μια γραμμή να μάθεις αν νίκησες τον ΠΑΣ, αντίο ζωή…