Για να συνεννοηθούμε! Δεν θα μας τρελάνετε εσείς! Ο Ολυμπιακός δεν είναι απλώς το μεγάλο φαβορί για να προκριθεί στους ομίλους του UEFA Champions League. Είναι και με τα δύο πόδια (πλην ίσως τη φτέρνας) στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.
Η πιθανότητες η φτέρνα αυτή να αποδειχθεί Αχίλλεια είναι μικρές μεν, υπαρκτές δε και για το λόγο αυτό όλοι στον οργανισμό του Ολυμπιακού κινούνται στη λογική να αποτρέψουν αυτή την απιθανότητα προβάλλοντας στον αγωνιστικό χώρο την δεδομένη και πανθομολογούμενη αγωνιστική υπεροχή τους. Τελεία και παύλα έως την Τρίτη 29.09.2020 το βράδυ.
Κακά τα ψέματα: αυτή η Ομόνοια αδυνατεί, δεν μπορεί, δεν διανοείται αγωνιστικά ότι μπορεί να απειλήσει τον Ολυμπιακό που προηγείται ήδη με 2-0 και χρειάζεται να μην πετύχει ούτε ένα γκολ και να δεχθεί τρία για να αποκλεισθεί.
Μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο; Βεβαίως, στη σφαίρα της θεωρίας. Στην πράξη είναι από πολύ δύσκολο έως απίθανο, αλλά με τριάντα δύο εκατομμύρια ευρώ να σε περιμένουν στο τέλος του αγώνα ακόμη και αυτή η απιθανότητα χρειάζεται να καλυφθεί, να αποκλεισθεί, δηλαδή, κάθε περίπτωση να λειτουργήσει.
Μεταξύ μας, αυτός ο Ολυμπιακός με αυτή τη δημόσια εικόνα έχει μόνο ένα αντίπαλο για να είναι στην κλήρωση της φάσης των ομίλων, τον εαυτό του.
Η ομάδα διάγει ένα μεταβατικό στάδιο κι αυτό είναι σαφές. Επιχειρεί να αντικαταστήσει την καταπληκτική αγωνιστική εικόνα της περασμένης χρονιάς με ένα νέο αγωνιστικό αφήγημα, άγνωστο στην εντέλεια του μέχρι τώρα, εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά ζητούμενο.
Στο μυαλό του Μαρτίνς είναι όλα σε κουτάκια και το σχέδιο δεδομένο, αλλά στο γήπεδο η περίοδος δεν προσφέρεται για θριαμβολογίες και εφησυχασμούς.
Στη σημερινή συγκυρία ο Ολυμπιακός «υποφέρει», προσωρινά, αγωνιστικά από την έλλειψη του Γκιλιέρμε και του Τσιμίκα σε πρώτη φάση, χωρίς να υπολείπεται η απώλεια του Ελαμπντελαουί σε διαφορετικό επίπεδο.
Από την αρχή. Ο Ραφίνια δεν είναι Ελαμπντελαουί, δεν ήταν ούτε στα νιάτα του. Είναι άλλου είδους ακραίος αμυντικός, για άλλες δουλειές και για το λόγο αυτό χρειάζεται τη βοήθεια ενός καθαρού μεσοεπιθετικού μπροστά του όταν πρέπει να καλυφθεί η κίνηση στη γραμμή. Στο εσωτερικό παιχνίδι ο Βραζιλιάνος δεν έχει ταίρι, είναι καταπληκτικός, πανέξυπνος, κυριαρχικός.
Ο Χολέμπας δεν είναι (ηλικιακά και σε προσόντα) Τσιμίκας. Δεν θα μπορούσε να είναι. Έχει τεράστια εμπειρία, μια καλή αμυντική σταθερότητα, δυσκολεύεται στο επιθετικό κομμάτι, είναι καλύτερος στο αμυντικό και χρειάζεται (σήμερα και αύριο) βοήθεια στο χώρο μπροστά του για λιγότερες εκθέσεις και για να λειτουργήσει αποδοτικά.
Ο Εμβιλά δεν είναι Γκιλιέρμε. Δεν διακρίνεται για το παιχνίδι του σε μικρούς και κλειστούς χώρους. Θέλει απλωσιά και ανοιχτό χώρο για να το αναπτύξει, δηλαδή η αντίπαλη ομάδα να μην κινείται στο μισό γήπεδο, αλλά να βγαίνει από το καβούκι της και να καταθέτει στο γήπεδο την ύπαρξή της. Εκεί είναι μοναδικός στο να πασάρει και να ακινητοποιεί τον αντίπαλο, να τον κόβει στη μέση.
Δεν είναι σίγουρο ότι ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί έναν Γκιλιέρμε. Ίσως επιλέξει ένα διαφορετικό στυλ ποδοσφαίρου, πιο γρήγορο, με λιγότερες πάσες και ταχύτερη μεταφορά στο χώρο. Αν, όμως, βρεθεί στην ανάγκη να παίξει σε μικρό και περίκλειστο χώρο, τότε υπάρχει ο Πέπε. Μεγάλη υπόθεση η παρουσία του στην ομάδα.
Σε όλα αυτά προσθέστε ότι ο Ολυμπιακός είναι ακόμη σε διαδικασία αναζήτησης ενός αριστερού ακραίου αμυντικού με δυνατότητα και διάθεση να παίξει όλη την πλευρά (ευχής έργο είναι κι ένας δεξιός ανάλογος) κι ενός (ή μήπως δύο;) ακραίου επιθετικού με καλές επιδόσεις απέναντι σε κλειστές, σε άριστα οργανωμένες άμυνες.
Την ίδια ώρα εξακολουθεί η ομάδα να διαβάζει τη νέα πραγματικότητα, αν την αναλύει, να βελτιώνει τις ανάσες της, να προστατεύει τους ποδοσφαιριστές που δεν έκαναν, στην ουσία, διακοπές και είναι, ως ένα βαθμό, φορτισμένοι. Συνεχίζεται, δηλαδή, η συγκρότηση της ομάδας, ο μετασχηματισμός της από ένα άθροισμα ποδοσφαιριστών σε ένα σύνολο, ένα σύστημα.
Το ζητούμενο είναι η ομάδα να είναι έτοιμη ή σχετικά έτοιμη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις κάθε περιόδου με επιτυχία, να κερδίζει και να αφήνει πίσω της τις υποχρεώσεις χωρίς απώλειες. Αυτή η προσαρμογή είναι το άπαν, έως ότου κριθεί ότι το σύνολο είναι έτοιμο και ικανό να ανταποκριθεί σε κάθε συγκυρία και να καταθέσει στο χορτάρι τη δική του, τη διαφορετική αγωνιστική εικόνα.
Ο Ολυμπιακός έδωσε χθες ένα αγώνα «ειδικών συνθηκών», μένει ακόμη ένας την Τρίτη. Όταν, με το καλό, περάσει στην κανονική φάση του Champions League δεν θα ξαναβρεί μπροστά του Ομόνοια. Οι επόμενοι αγώνες είναι με «θηρία», με ομάδες που καλύπτουν όλο το χώρο, που παίζουν για να κερδίσουν, που δεν βιάζουν το παιχνίδι, που υστερούν στη σκοπιμότητα. Εκεί, θα χρειαστεί ένας άλλος Ολυμπιακός. Ο κανονικός.
Υπομονή για λίγο διάστημα. Ο Μαρτίνς ξέρει…