Ένας 20χρονος πρώην παίκτης των ακαδημιών της Μίλαν και της Μπενεβέντο, ο Σεΐντ Βισίν, αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του, ύστερα από κατ’ εξακολούθηση περιστατικά ρατσισμού που δέχθηκε, τα οποία εξηγεί αναλυτικά στο συγκλονιστικό γράμμα που άφησε.
Στο πένθος βυθίστηκε η Ιταλία, μετά από την αυτοκτονία του 20χρονου, Σεΐντ Βισίν, ο οποίος δεν μπόρεσε να αντέξει τις συνεχείς ρατσιστικές επιθέσεις που δεχόταν, όντας Αιθίοπας.
Ο νεαρός καταγόταν από την Αιθιοπία, αλλά είχε υιοθετηθεί από ιταλική οικογένεια της Νοτσέρα Ινφεριόρε. Στο παρελθόν ο Βισίν αποτέλεσε πρώην μέλος των ακαδημιών της Μίλαν και στη συνέχεια της Μπενεβέντο, ο οποίος σταμάτησε για να σπουδάσει και να δουλέψει, ενώ παράλληλα συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο με την Ατλέτικο Βιτάλικα στη Serie D.
Στο γράμμα που άφησε πίσω του ο νεαρός αναφέρει πώς έχασε μία δουλειά ως σερβιτόρος, επειδή οι πελάτες έφευγαν όταν τους σέρβιρε. Μάλιστα, συγκλονίζει η μαρτυρία του ότι στην προσπάθειά του να γίνει αποδεκτός στην κοινωνία, χρησιμοποιούσε ακόμα κι ο ίδιος ρατσιστικό λόγο εις βάρος των μαύρων.
Το γράμμα που άφησε ο αυτόχειρας Σεΐντ Βισίν
«Όπου και να πάω, όπου κι αν βρίσκομαι, αισθάνομαι το βάρος των σκεπτικών, προκατειλημμένων, αηδιασμένων και φοβισμένων βλεμμάτων από ανθρώπους. Δεν είμαι μετανάστης. Υιοθετήθηκα όταν ήμουν παιδί και θυμάμαι όλοι με αγαπούσαν. Όπου κι αν πήγαινα, όλοι μου μιλούσαν με χαρά, σεβασμό και περιέργεια. Τώρα, φαίνεται πως όλα αναποδογύρισαν.
Κατάφερα να βρω δουλειά απ’ την οποία έπρεπε να φύγω επειδή πολλοί άνθρωποι, ειδικά μεγαλύτερης ηλικίας, αρνούνταν εξυπηρέτηση από μένα. Σαν να μην έφτανε αυτή η δυσκολία, με κατηγορούσαν ότι είμαι υπεύθυνος επειδή αρκετοί νεαροί (και λευκοί) Ιταλοί δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά.
Κάτι άλλαξε μέσα μου. Σαν να ντρέπομαι που είμαι μαύρος, σαν να φοβάμαι να με θεωρούν μετανάστη. Σαν να έπρεπε να αποδείξω στον κόσμο που δεν με γνώρισε ότι ήμουν σαν κι αυτόν. Ιταλός και λευκός.
Συνήθιζα να κάνω άσχημα αστεία για τους μαύρους, για να τους δείξω (σ.σ. στους λευκούς) ότι είμαι σαν κι αυτούς, αλλά ήταν φόβος. Φόβος για το μίσος που έβλεπα στα μάτια των ανθρώπων που κοιτάζουν μετανάστες.
Δεν θέλω ο κόσμος να με λυπάται, θέλω απλά να θυμίσω στον εαυτό μου ότι οι δυσκολίες και ο πόνος που βιώνω είναι μία σταγόνα στο νερό σε σύγκριση με τον ωκεανό που βιώνουν αυτοί που προτιμούν να πεθάνουν αντί να ζουν στη μιζέρια και στην κόλαση.
Αυτοί οι άνθρωποι ρισκάρουν τις ζωές τους, μερικές τις έχουν χάσει ήδη, απλά και μόνο για να γευτούν αυτό που απλά αποκαλούμε ζωή».
