Το ερώτημα των ημερών είναι ένα: Υπάρχει επίσημη ή εν τοις πράγμασι «συμμαχία ή συνεργασία Αλαφούζου – Μαρινάκη» με στόχο «να διοριστεί Επιτροπή Εξομάλυνσης στην ΕΠΟ», άρα «να αμφισβητηθεί ή να ακυρωθεί η μονοκρατορία Μελισσανίδη;» (o Σαββίδης και οι πέντε – έξι ταλαίπωροι του ΠΑΟΚ είναι, προς το παρόν, εκτός κάδρου).
Μία είναι και η απάντηση: Είναι από πολύ δύσκολο έως απίθανο να έχει διαμορφωθεί μια τέτοιου είδους «συμμαχία ή συνεργασία», τόσο γιατί οι δυο ΠΑΕ (Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός) είναι αιωνίως απέναντι όσο κι επειδή τα δύο αφεντικά είναι σε διαφορετικό mood και ποδοσφαιρικό και επιχειρηματικό.
Για να προκύψει μια «συμμαχία» Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού είναι απείρως δυσκολότερο ή συνθετότερο, ως άσκηση πολιτικής, από ότι μια ανάλογη κίνηση μεταξύ ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Το δεύτερο ζευγάρι (που κάνει τώρα κουμάντο στο Πάρκο Γουδή) συνδέεται με κοινή μυθολογία και κοινή αφετηρία, αφορά σε δύο ομάδες τριτο-τέταρτες, άρα με ισχυρό κίνητρο να καταστούν πρωτο-δεύτερες, να διεκδικήσουν την πρωτοκαθεδρία απέναντι στο ιστορικό ποδοσφαιρικό δίδυμο της χώρας.
Τι συνέβη και προέκυψε αυτή η σεναριολογία, ως περίπου φυσιολογική εξέλιξη σε μια κοινωνία που ξυπνάει και κοιμάται με σενάρια στο μυαλό της για όσα συμβαίνουν γύρω της;
Οι δύο ιδιοκτήτες των δύο μεγαλύτερων και ιστορικότερων ομάδων της χώρας συνέπεσαν, από διαφορετικές αφετηρίες εκκινώντας, σε μια διαπίστωση που αφορά στην ακραία παρακμή και διάλυση που εμφιλοχωρεί στο Πάρκο Γουδή και στον διαπιστωμένο έλεγχο του ποδοσφαίρου από πασίγνωστα εξωθεσμικά κέντρα με κοινά ενδιαφέροντα για τη διαιτησία και το στοίχημα.
Οι δυο τους επεξεργάζονται με διαφορετικές ταχύτητες και προτεραιότητες τις πληροφορίες, εκτιμούν σε διαφορετικό χρόνο τα σημάδια και τις εξελίξεις, αντιδρούν με διαφορετικές λογικές και στοχεύσεις στις ενδείξεις, έχουν προτεραιοποιήσει διαφορετικά τη στάση τους απέναντι στο παραποδοσφαιρικό μόρφωμα που εδρεύει στο Πάρκο Γουδή.
Κανένας δεν πρέπει να ξεχνάει πως ο κ. Αλαφούζος «πήρε τα κομμάτια του Μελισσανίδη το 2016 για να αλλάξει η διοίκηση της ΕΠΟ, χωρίς αυτόν η διοίκηση δεν θα άλλαζε ποτέ, οργάνωσε και ενορχήστρωσε τον αντί- ολυμπιακό αγώνα, θυσίασε, εν γνώση του, ανθρώπους στο βωμό της πάλης εναντίον του Ολυμπιακού, κατέστρεψε καριέρες και οικογένειες, χωρίς να λυπηθεί κανένα». Ότι πολύ αργότερα βρήκε, εντελώς τυχαία, κάποιους από αυτούς και ζήτησε «συγγνώμη» δεν αλλάζει σε τίποτε όσα έκανε την περίοδο «της εξυγίανσης».
Με άλλα λόγια, ο Αλαφούζος είναι αυτός που σημάδεψε τον Μαρινάκη και πάλεψε σκληρά να τον βάλει φυλακή και να διαλύσει τον Ολυμπιακό, μέχρι και στο CAS πήγε το 2015 για να του απαγορεύσει να αγωνιστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ με τα γνωστά αποτελέσματα.
Πού και για ποιο λόγο «συναντήθηκαν» οι δρόμοι τους; Για να αντιμετωπίσουν, ο καθένας με ένταση διαφορετική την οργανωμένη απόπειρα του παραποδοσφαιρικού συστήματος που ελέγχει πλήρως την ΕΠΟ να βάλει χέρι στο τελευταίο προπύργιο της ανεξαρτησίας και της αντικειμενικότητας στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στην Διεύθυνση Αδειοδότησης Ομάδων.
Αλαφούζος και Μαρινάκης βρέθηκαν απέναντι σε ένα εξελισσόμενο έγκλημα, που αν ολοκληρώνονταν (παραμένει η πιθανότητα) θα δημιουργούσε τεράστια ζητήματα στην αξιοπιστία μιας βασικότατης λειτουργίας της ΕΠΟ, όπως είναι η αδειοδότηση των ομάδων, και θα απειλούσε ευθέως τα εταιρικά δεδομένα των δύο ΠΑΕ, όταν όλα τα στοιχεία τους θα μεταβιβάζονταν, χωρίς καμία καθυστέρηση, στους ανταγωνιστές τους ή θα κατέληγαν φέϊγ βολάν σε γραφεία εργολάβων της κατευθυνόμενης ενημέρωσης.
Η βεβαιότητα ότι θα γίνουν «κόλπα ζόρικα που κάνουν στις Ινδίες» με τα στοιχεία των φακέλων των ομάδων, που δημιουργήθηκε και στους δύο από την ευθεία υποβάθμιση τόσο της Διεύθυνσης Αδειοδότησης Ομάδων όσο και του Διευθυντής της, του Γιώργου Δημητρίου, τους έφερε να αντιδρούν δυναμικά και δημιούργησε την σφαλερή εντύπωση πως «είναι μαζί», την ώρα που είναι το ίδιο μακριά, όπως την περίοδο που ο κ. Αλαφούζος κατέθετε ως μάρτυρας κατηγορίας σε βάρος του κ. Μαρινάκη και του Ολυμπιακού.
Πώς εξηγούνται οι αντιδράσεις και τα σενάρια; Μα, από την συνολική ατομική δυναμική του καθενός ξεχωριστά, από το όνομα και την ιστορία των ομάδων που ηγούνται, από την δυνατότητα τους να ασκούν πολιτικές παρεμβάσεις (αν απαιτηθεί) και από την «τρομακτική» προοπτική που διανοίγεται για τους νταραβεριτζήδες «αν τελικά ενωθούν και συνεννοηθούν».
Αυτή την πιθανότητα παλεύουν να ακυρώσουν τα σημερινά αφεντικά, αυτή τους τρομάζει αν προκύψει, αυτή δεν θέλουν ούτε να τη σκέφτονται ως εκδοχή. Από εκεί προέρχεται ο τρόμος που οδηγεί στα σενάρια και στις εικασίες, η μετατροπή του σε δημοσίευμα είναι το επόμενο βήμα.