«Ο Νεϊμάρ είναι η ντροπή του ποδοσφαίρου». Αυτό δήλωσε ο προπονητής του Μεξικού, Χουάν Κάρλος Οσόριο. Επειδή ο Νεϊμάρ πέφτει συνέχεια στο χορτάρι και προσποιείται τον «πεθαμένο». Το συμπέρασμα που συνάγεται από τις δηλώσεις του Οσόριο είναι το εξής: Αν ο Νεϊμάρ είναι η ντροπή του ποδοσφαίρου, το αίσχος του ποδοσφαίρου είναι κάτι… Λαγιούν από το Μεξικό που τρέχουν με δρεπάνια στα πόδια.
Αν, όμως, ο Οσόριο σκέφτεται ως προπονητής που μπροστά στο αποτέλεσμα δεν διστάζει σε τίποτα, ακόμα και ν’ αποκαλέσει «ντροπή» τον Νεϊμάρ, οι Έλληνες δημοσιογράφοι, για ποιον, ακριβώς, λόγο, συντάσσονται μαζί του, αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα.
Τελικά, τι είναι το ποδόσφαιρο για μας; Ο Νεϊμάρ ή ο Λαγιούν; Προφανώς κι είναι ο Λαγιούν. Πάτησε τον Νεϊμάρ κι οι Έλληνες δημοσιογράφοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αντί να στηλιτεύσουν την ενέργεια του Μεξικάνου, επιτίθενται στον Βραζιλιάνο! Οποίος παραλογισμός.
Τον πάτησε… λίγο, λέει, σ’ εκείνη τη φάση, άρα δεν δικαιολογείται τέτοια υπερβολική αντίδραση. Το γεγονός ότι τον πάτησε επίτηδες, το ξεπερνάνε εύκολα γιατί ήταν, λέει, στα όρια του επιτρεπτού! Ο Θεός κι η Παναγία, μαζί. Ο Λαγιούν τον πάτησε και ήταν στο… όριο. Δεν υπάρχει, φυσικά κανένα όριο. Ήταν αντιαθλητική συμπεριφορά κι ο Λαγιούν έπρεπε ν’ αποβληθεί. Αυτό λένε τα κιτάπια.
Που ο Νεϊμάρ αντιμετωπίζεται ιδιαίτερα σκληρά σε κάθε παιχνίδι, το ξεπερνάμε, γιατί το ποδόσφαιρο είναι «αντρικό σπορ». Αν ήταν έτσι, δεν έπρεπε να υπάρχουν και ο πειθαρχικός έλεγχος, να παίζαμε ποδόσφαιρο αλάνας, δίχως διαιτητή.
Είναι σχεδόν απίστευτο, η ελληνική δημοσιογραφία να έχει μετατοπίσει το κέντρο βάρος του ενδιαφέροντος του ποδοσφαίρου στην «παλικαριά» και το βρώμικο παιχνίδι του κάθε Λαγιούν, αντί να ευχαριστεί το Θεό που έστειλε έναν Νεϊμάρ, για να μας ευχαριστεί με θεαματικές ενέργειες, το απρόβλεπτο. Αυτό που συναρπάζει εν τέλει.
Ως κλάδος, έχουμε μπολιαστεί με την μετριότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου του… τίποτα και θεωρούμε, ειδικά η νέα γενιά, ότι μπάλα δεν είναι ο Νεϊμάρ και ο Μέσι, αλλά οι κάθε Λαγιούν και άλλοι «τσεκουράτοι». Είναι κατάντημα. Αν υπάρχουμε σήμερα, ως κλάδος, το οφείλουμε στο Μαραντόνα, στο Ζιντάν, στον Κρόιφ, στον Νεϊμάρ, στο Μέσι, στον Πελέ κι όχι στους «παρατρεχάμενους» του ποδοσφαίρου που τους σακατεύουν, κάτι Ματεράτσι και σία…
