Ο Γιοάν Μολό παραχώρησε συνέντευξη στο match programme ενόψει της αναμέτρησης με τον Άρη (18/4, 15:00), όπου έκανε τον απολογισμό της σεζόν για τον Παναθηναϊκό, εξηγώντας τι πήγε στραβά στην αρχή του πρωταθλήματος, ενώ αναφέρθηκε και στον Λάζλο Μπόλονι και το διάστημα που ήταν εκτός ομάδας.
Ο 31χρονος Γάλλος τόνισε πως η ήττα από τον Ολυμπιακό (3-1) δίδαξε πολλά στην ομάδα του, αλλά και ότι πλέον οι Πράσινοι αγωνίζονται με αυτοπεποίθηση.
Αναλυτικά όσα είπε στο match programme της αναμέτρησης με τον Άρη:
Ξεκινώντας, πόσο κρίσιμη είναι για την ομάδα η αναμέτρηση με τον Άρη μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό την προηγούμενη αγωνιστική;
«Για μένα σημαίνει πως η νίκη είναι υποχρεωτική. Σαν σύλλογος έχουμε φιλοδοξίες και για να τις δικαιολογήσουμε αυτές χρειαζόμαστε αποτελέσματα».
Σας έχει πεισμώσει η ήττα από τον Ολυμπιακό;
«Αυτή η ήττα μας έμαθε πράγματα για εμάς τους ίδιους σε ό,τι αφορά ορισμένες λεπτομέρειες. Στη ζωή πρέπει να μένεις ταπεινός, ο μακροπρόθεσμος, όμως, στόχος μας με αυτή την ομάδα είναι να είμαστε πάντα ανταγωνιστικοί».
Η σεζόν, σε ομαδικό επίπεδο, πως έχει κυλήσει έως τώρα;
«Θεωρώ ότι στην αρχή της περιόδου είχαμε μια ομάδα χωρίς αυτοπεποίθηση. Μια ομάδα που φοβόταν να παίξει ποδόσφαιρο. Αυτό το είδαμε με τα αποτελέσματα που είχαμε τότε. Έλειπε η αίσθηση της ομάδας, η αίσθηση του να θέλουμε να πολεμήσουμε. Όταν σήμερα ανοίγουν οι οπαδοί μας την τηλεόραση για να δουν τους αγώνες, βλέπουν μια ξεκάθαρη βελτίωση. Είμαστε μια ομάδα που παράγει ποδόσφαιρο και που ξέρει να μάχεται και να παίζει σκληρά όταν αυτό το απαιτεί ένας αγώνας».
Για σένα προσωπικά πως έχει κυλήσει η σεζόν; Πως βίωσες το δύσκολο για σένα καλοκαίρι και εν συνεχεία την εξέλιξή σου σε ένα βασικό μέλος της ομάδας;
«Επενδύω πάρα πολύ σε αυτό που κάνω και δουλεύω πολύ σκληρά. Υπάρχουν άνθρωποι που με λένε τρελό, πως είναι αδύνατο να δουλεύω τόσο. Αυτός είναι ο λόγος που με κοιτούν οι άνθρωποι και με λένε τρελό. Είμαι ένας άνθρωπος αφοσιωμένος. Στη διάρκεια των 34 εβδομάδων εγώ προπονούμουν μόνος δύο φορές την ημέρα. Έπαιρνα μία μόνο ημέρα ρεπό. Το έκανα γιατί αυτή ήταν η δουλειά μου».
Τι ήταν αυτό που σου είπε ο Λάζλο Μπόλονι πριν σε ενεργοποιήσει και πάλι;
«Στη ζωή δεν υπάρχουν δώρα. Στη ζούγκλα είτε σκοτώνεις, είτε σε σκοτώνουν. Ο Λάζλο Μπόλονι μου άφησε τη χαραμάδα τύχης που οι άλλοι προπονητές δεν μου είχαν αφήσει. Αν είχα παίξει και δεν ήμουν καλός, θα μπορούσα να δεχθώ την τιμωρία. Άρα πιστεύω ότι ο Λάζλο Μπόλονι είδε τη σκληρή μου δουλειά και είπε ότι θέλει να μου δώσει την ευκαιρία».
Αν και εξτρέμ καθιερώθηκες στη θέση του δεξιού μπακ. Πως βίωσες αυτήν την αλλαγή και πως κατάφερες να προσαρμοστείς;
«Έπαιξα σε μεγάλες ομάδες και είμαι ένας άνθρωπος που αναλύει γρήγορα το παιχνίδι σε ό,τι αφορά στην τακτική. Νομίζω ότι αυτό είναι στοιχείο της ποιότητάς μου. Είμαι, ακόμα, ένας άνθρωπος που μαθαίνει γρήγορα. Αυτό γιατί «πεινάω». Αύριο ίσως με τοποθετήσουν και σε κάποια άλλη θέση, αλλά θα τα καταφέρω και πάλι. Ακριβώς γιατί «πεινάω»!».
Είχες αγωνιστεί ξανά ως δεξί μπακ;
«Όχι».
Πως πήρες την απόφαση το καλοκαίρι του 2019 να έρθεις στον Παναθηναϊκό;
«Είχα και άλλες ευκαιρίες αλλά έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και δεν φοβάμαι τίποτα. Ξέρω τι αντιπροσωπεύει αυτή η ομάδα και ήξερα πως μπορώ να λειτουργήσω. Έχω παίξει σε πολλές ομάδες με πίεση αλλά ποτέ δεν θα εγκαταλείψω αυτό που λατρεύω. Να βγαίνω στον δρόμο και να βλέπω τους φιλάθλους μας να χαμογελούν. Για μένα είναι μεγάλη υπερηφάνεια να φοράω αυτή τη φανέλα. Για τον λόγο αυτόν, δεν μετράω ούτε τις ώρες ούτε τις θυσίες. Αυτό που θέλω είναι να γίνομαι καλύτερος. Αυτή η ομάδα αξίζει να διαθέτει ποδοσφαιριστές 200% αφοσιωμένους!».
Έχεις αγωνιστεί σε πολλές χώρες. Που ένιωσες καλύτερα και ευχαριστήθηκες περισσότερο το ποδόσφαιρο;
«Στη Σεντ Ετιέν. Ήμουν σε μια ομάδα με κορυφαίους ποδοσφαιριστές. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να συγκεντρωθώ σε αυτά που εγώ έπρεπε να κάνω».
Στη Ρωσία τι δεν λειτούργησε καλά στην ομάδα που ήσουν και αποχώρησες;
«Έβαλα ένα στοίχημα, να παίξω σε μια μικρή ομάδα και αυτό γιατί έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Πήγα εκεί και έκανα τη δουλειά μου. Μετά μια μεγάλη ομάδα με ζήτησε και κάπου εκεί επέστρεψε ο παράγοντας «ποδόσφαιρο». Αυτό θα έλεγα ότι είναι και το μεγάλο πρόβλημα. Είναι δύσκολο να βάζεις από την μία πλευρά το κομμάτι «business» και από την άλλη τον ανταγωνισμό. Αυτό διότι είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει τον ανταγωνισμό. Μερικές φορές αυτός δεν υπάρχει. Σήμερα αν θέλεις να πεις ψέματα δεν μιλάς για λεφτά, αλλά αρχίζεις να επινοείς πράγματα. Για τον κόσμο ίσως τα πράγματα να εξελίχθηκαν άσχημα, αν όμως κάποιος επικοινωνήσει με τον σύλλογο θα καταλάβει τι σκέφτονται εκείνοι για εμένα».
Έχεις πολλές φορές γράψει στα social media μηνύματα με πολύ συναίσθημα. Από που πηγάζει όλο αυτό και τι σε εμπνέει;
«Νομίζω ότι έχω ένα μοναδικό πεπρωμένο. Υπέφερα πολύ, έπεσα πολλές φορές και όταν έπεφτα ήμουν μόνος. Όλες αυτές οι εμπειρίες με θύμωσαν και γι’ αυτό έχω τη λύσσα για την οποία μιλώ».
Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική στιγμή, εκτός Παναθηναϊκού, στην οποία αισθάνθηκες ότι έπεσες και θύμωσες;
«Σε λίγο καιρό θα μπορώ να σας πω μια ιστορία, την οποία τώρα δεν μπορώ να διηγηθώ. Όταν όμως θα είμαι σε θέση να την πω, θα καταλάβουν όλοι. Επειδή είναι ένα θέμα δικαιοσύνης, το μόνο που μπορώ να αποκαλύψω είναι πως εγώ από αγάπη για την οικογένειά μου δεν σήκωσα τα χέρια ψηλά, όπως θα είχαν κάνει, ενδεχομένως, οι περισσότεροι στη θέση μου».
Έχεις μετανιώσει για κάτι που έχεις κάνει;
«Είμαι ένας άνθρωπος που πάντοτε λέει αλήθειες. Ξέρω ότι αυτό κάποιες φορές δημιουργεί λάθος συμπεριφορές. Έχω δουλέψει πολύ πάνω στα συναισθήματά μου γιατί σε πολλές περιπτώσεις έπρεπε να έχω κλείσει το στόμα μου. Το ότι εγώ δεν μίλησα πολλοί άνθρωποι το ερμήνευσαν λάθος. Ό,τι κάνω στην καθημερινότητα και ό,τι αναρτώ στο Instagram, επειδή ξέρω ότι και άλλα άτομα βρίσκονται στην ίδια θέση με μένα, είναι για να δώσω δύναμη. Να εξηγήσω πως όταν στη ζωή θέλεις κάτι, πρέπει να μάχεσαι».
Πως πήρες την απόφαση να γίνεις ποδοσφαιριστής;
«Μια μέρα έβλεπα έναν αγώνα στην τηλεόραση. Ήμουν μικρό παιδάκι και τότε είπα στον πατέρα μου ότι θέλω να μπω μέσα στην τηλεόραση και να παίξω. Ο πατέρας μου είναι μεγάλος ποδοσφαιρόφιλος και νομίζω ότι τον έχω κάνει πολύ χαρούμενο».
Πως είναι η ζωή σου εκτός ποδοσφαίρου;
«Η ζωή μου είναι το ποδόσφαιρο! Φτάνω πάντα στην προπόνηση τρεις ώρες πριν από όλους τους άλλους και φεύγω δύο ώρες μετά από όλους. Άρα μια μικρή μου ευχαρίστηση ίσως είναι να πάω σε ένα εστιατόριο για φαγητό ή σε έναν κινηματογράφο. Στόχος μου είναι να βοηθήσω την οικογένειά μου και από εκεί και πέρα από τη στιγμή που έχω μια μπάλα, είμαι ο πιο χαρούμενος. Σκέφτομαι ότι σε μια άλλη ζωή θα μπορούσα να είμαι ένας σαμουράι. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι έννοιες του σεβασμού και της τιμής. Δεν έχω τη νοοτροπία που έχουν οι νέοι σήμερα. Δεν με ενδιαφέρει να έχω ένα καλό αυτοκίνητο. Αν χρειαστεί να κοιμηθώ στο πάτωμα, θα το κάνω. Θέλω μόνο όταν με κοιτάνε, να με σέβονται».
Κλείνοντας, συνδέονται όσα μου λες με την απόφασή σου να μείνεις στο κέντρο της Αθήνας και όχι σε κάποιο παραλιακό προάστιο, όπως συνηθίζουν οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές;
«Δεν ψάχνω την πολυτέλεια. Κοιτάω το χώρο μου, να νιώθω άνετα. Δεν χρειάζεται να βρίσκομαι κοντά στη θάλασσα για να είμαι χαρούμενος».
