Δεν είναι το ιδανικό ξεκίνημα να βλέπεις τον παίκτη σου να στέλνει την μπάλα σε λάθος δίχτυα. Ο ΠΑΟΚ βρέθηκε από νωρίς με τη θηλιά στον λαιμό, αλλά για ένα διάστημα φάνηκε να τη βρίσκει την άκρη. Αν όχι για να περάσει το σκοινί στον λαιμό του αντιπάλου του, τουλάχιστον να το βγάλει από τον δικό του.
Οι συνθήκες το έφεραν έτσι ώστε να πρέπει οι παίκτες του Φερέιρα να φορτσάρουν από νωρίς. Και αυτό τους κόστισε. Όταν ο απέναντι κινείται σε ρυθμούς ρελάντι γιατί γνωρίζει ότι είναι ανώτερος, μια στραβή φάση όπως αυτή στο ξεκίνημα σε κάνει να θολώνεις. Ήταν ακριβώς αυτή η θολούρα που έκανε τους νταμπλούχους να τρέχουν σαν να μην υπάρχει αύριο, τελειώνοντας εντυπωσιακό το ημίχρονο. Γιατί μιλάμε όμως για θολούρα; Διότι εξαιτίας της οι γηπεδούχοι σπατάλησαν πολύ περισσότερες δυνάμεις από αυτές που θα έπρεπε.
Το ότι θα ισοφάριζε ο Άγιαξ έμοιαζε δεδομένο. Ακόμα κι αν δεν προέκυπτε κάποια νέα γκάφα των αμυντικών του ΠΑΟΚ, όλο και κάποιος τρόπος θα βρισκόταν για να μπει η μπάλα στα δίχτυα. Το 2-2 έγινε και τότε φάνηκε η πραγματικότητα: από τη μια πλευρά ήταν ένα σύνολο που θεωρούσε σε μεγάλο βαθμό σκορ πρόκρισης το εν λόγω, από την άλλη εκείνοι που έπρεπε να κάνουν κάτι παραπάνω αλλά δεν μπορούσαν.
Κακά τα ψέματα, ο Άγιαξ δε χρειάζεται τους παικταράδες που έφυγαν για να αποκλείσει τον ΠΑΟΚ. Δε χρειάζεται καν τον Φαν Ντε Μπεκ που βρίσκεται νοερά στη Μαδρίτη και φυλάει τα πόδια του όπως ο Σκρουτζ την τυχερή του δεκάρα. Δεν έχει καν ανάγκη όσους ενσωματώθηκαν αργά λόγω Κόπα Άφρικα, όσους από ανάγκη ή επιλογή δε βρέθηκαν στην ενδεκάδα. Ακόμα κι αυτοί που ξεκίνησαν στην Τούμπα αρκούν και περισσεύουν για να αποκλείσουν την ομάδα που πέρυσι ολοκλήρωσε αήττητη το πρωτάθλημά της.
Ο Άμπελ Φερέιρα επανέλαβε το διάσημο κλισέ πως στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται. Πράγματι, όλα γίνονται ή τέλος πάντων όλα θα μπορούσαν να γίνουν. Προς το παρόν όμως, κάποια πράγματα δεν έχουν γίνει ποτέ. Όπως το να βρεθεί ο ΠΑΟΚ σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ. Όταν ο μισερός Άγιαξ έρχεται στην κατάμεστη έδρα σου και σε παίζει στην περιοχή σου την ώρα που υποτίθεται ότι το σκορ είναι εις βάρος σου ενόψει επαναληπτικού, μόνο στο μεταφυσικό «όλα γίνονται» μπορείς να εναποθέσεις τις ελπίδες σου.
Πέρυσι, ο ΠΑΟΚ πήρε 1-1 στη Λισαβόνα και στην Τούμπα λύγισε σαν κλαδάκι μπροστά σε τυφώνα. Αυτή όντως, ήταν μια τεράστια χαμένη ευκαιρία. Η φετινή δεν θα είναι. Όχι γιατί ο Άγιαξ είναι η σούπερ ομαδάρα – μην αφήνετε τους επιτήδειους να σας παραμυθιάζουν με τα περυσινά κατορθώματα -, αλλά επειδή όλοι θεωρούσαν εξαρχής ξεγραμμένους τους Θεσσαλονικείς. Δυστυχώς, στο σημερινό ποδόσφαιρο χρειάζεσαι πολλά παραπάνω από τσιτάτα μιας αλλοτινής εποχής του τύπου «όλα γίνονται», «έντεκα αυτοί, έντεκα εμείς» (συν την κυρα-Δέσποινα στην εξέδρα) και πάει λέγοντας.
Για να το γράψω όσο πιο απλά γίνεται, προκειμένου να κάνει την έκπληξη ο ΠΑΟΚ, θα πρέπει να πάει κόντρα στην ιστορία του. Μια ιστορία γεμάτη επώδυνους αποκλεισμούς, όταν στην κουβέντα μπαίνουν οι όμιλοι του Τσάμπιονς Λιγκ. Μπορεί να το κάνει; Βάσει αυτών που έδειξε απόψε, όχι. Αν ο «ΠΑΟΚ όνειρο» που έγραψαν κάποιοι, μπροστά στο φανατικό κοινό του και παρά την πρόσκαιρη ανατροπή φάνηκε τόσο ανήμπορος να πάρει κάτι παραπάνω από μια σχεδόν καταδικαστική ισοπαλία, στην Ολλανδία δεν μπορεί να έχει ρεαλιστικές ελπίδες.
Εκεί ο διαιτητής σίγουρα δεν θα κάνει τα στραβά μάτια σε τυχόν δολοφονικό μαρκάρισμα όπως αυτό του (μετέπειτα σκόρερ) Λέο Μάτος που πήγε με το γόνατο να σακατέψει τον Ζιγιέκ (ή Ζιγιές, κρατάτε όποιο σας αρέσει) και το κοινό θα σπρώχνει τον αντίπαλο και όχι τον ΠΑΟΚ. Και πιθανότατα να είναι λιγότεροι χαλαροί οι Ολλανδοί, παρότι προκρίνονται ακόμα και με δυο διαφορετικές ισοπαλίες (0-0 και 1-1). Ποια είναι η μοναδική ρεαλιστική του ΠΑΟΚ κατ’ εμέ; Το γεγονός πως θα διεκδικήσει την υπέρβαση εκτός έδρας. Αυτή είναι ουσιαστικά και η μόνη διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες αποτυχημένες απόπειρες.
Ποιος ξέρει, ίσως να ήταν η Τούμπα τελικά που του έφερνε γρουσουζιά (με Άγιαξ, Σάλκε και Μπενφίκα) στο παρελθόν και τώρα που ο επαναληπτικός είναι εκτός, να βγει αληθινός ο Φερέιρα που είπε ότι όλα γίνονται. Μεταξύ μας, η καρδούλα του το ξέρει…
