Ο Ολυμπιακός μπήκε για ακόμα μια φορά σε ένα «αιώνιο ντέρμπι» ως απόλυτο φαβορί. Αν και το αποτέλεσμα δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανέναν, παρ’ όλα αυτά δημιούργησε μεγάλη μουρμούρα και αρκετή αναταραχή. Αγωνιστικά, η ποιοτική διαφορά Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού είναι χαοτική. Σε τούτο συμφωνούν πρωτίστως οι οπαδοί του ΠΑΟ και γι’ αυτό πανηγύρισαν εν είδει θριάμβου μια ισοπαλία που διαμορφώθηκε στο τέλος.
Οποιαδήποτε μη ήττα από τον Ολυμπιακό γιορτάζεται εδώ και χρόνια από τους Πράσινους ως τίτλος. Τρανότερη απόδειξη για το πόσο μίκρυνε ο άλλοτε κραταιός Παναθηναϊκός δεν μπορεί να υπάρξει. Το θέμα είναι ότι οι πρώτοι που πέφτουν στην παγίδα είναι εκείνοι που δεν θα έπρεπε: ξέρεις τι είναι να είσαι οπαδός της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας, να έχεις πάρει επτά πρωταθλήματα τα τελευταία εννιά χρόνια, να είσαι ο μοναδικός ελληνικός σύλλογος στα ευρωπαϊκά κύπελλα και να «τσιμπάς» στις προκλήσεις κάποιων που έχουν σβηστεί από τον ποδοσφαιρικό χάρτη;
Είναι όμως τόσο απλή όσο ακούγεται η αδιαφορία; Όχι, ειδικά όταν γνωστά και μη εξαιρετέα ΜΜΕ βρίσκουν το πάτημα που αναζητούν για να δημιουργήσουν διχασμό στον κόσμο σου. Λίγο επιπόλαιος να είναι κάποιος, εύκολα μπορεί να παρασυρθεί και να αρχίσει μια αποδόμηση εκ των έσω. Τι να απαντήσεις σε κάποιον που σου λέει «τι να το κάνω το πρωτάθλημα/Τσάμπιονς Λιγκ αν δεν μπορώ να νικήσω τον Παναθηναϊκό;». Πως να του εξηγήσεις το αυτονόητο όταν από ένα σημείο είτε δεν θέλει, είτε αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει;
Τα χάλια του ΠΑΟ γίνονται από ένα σημείο και μετά πρόβλημα και για τον Ολυμπιακό. Διότι απλούστατα, αδυνατούν οι παίκτες και ο προπονητής των Ερυθρόλευκων να τον πάρουν στα σοβαρά, ό,τι κι αν λένε δημόσια. Αλήθεια τώρα, ποιος θα πείσει όλους αυτούς τους ξένους ότι ο οπαδός σου εξακολουθεί – τιμητικά – να υπολογίζει μονάχα τον Παναθηναϊκό ως αντίπαλό του; Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο προαιώνιο ζήτημα που λέγεται «μισθοφόροι»…
Έτσι αποκαλούνται απαξιωτικά οι ξένοι που δεν «νιώθουν», για να χρησιμοποιήσουμε έναν οπαδικό όρο. Αυτοί που ήρθαν στην ομάδα για να παίξουν ποδόσφαιρο και να πληρωθούν αδρά για τις υπηρεσίες τους, δίχως την υποχρέωση να γίνουν ένα με τον κόσμο ή να πρέπει να κατανοούν τα… ντέρτια και τους καημούς του. Είναι αυτοί που δεν ήξεραν κι από χθες τι ισχύει στη Σούπερ Λιγκ και που δυσκολεύονται ίσως να αντιληφθούν πόση σημασία έχει για τους οπαδούς μια νίκη απέναντι στον προτελευταίο της βαθμολογίας (εκεί βρίσκεται αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός).
Μισθοφόροι που δεν νιώθουν ή… Ελληνάρες που το λέει η ψυχή τους και γνωρίζουν τι εστί ντέρμπι; Πριν από κάποια χρόνια, μπορούσε να γίνει σοβαρή κουβέντα πάνω σε αυτό το δίλημμα. Πλέον όχι. Η εποχή του Γεωργάτου, του Στέλιου, του Στολτίδη, του Νικοπολίδη, του Άντζα, του Πατσατζόγλου, ακόμα και του Αβραάμ, του Τοροσίδη και του Μήτρογλου έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η Ελλάδα πλέον δεν παράγει ταλαντούχους ποδοσφαιριστές και αυτοί οι ελάχιστοι που βγαίνουν, σύντομα βρίσκουν μεγάλα συμβόλαια σε κορυφαία πρωταθλήματα.
Το πόσο πολύ έχει πέσει το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου το διαπιστώνει εύκολα όποιος έχει τις αντοχές να δει ένα ολόκληρο 90λεπτο εθνικής. Και το θλιβερό είναι πως έρχονται ακόμα χειρότερες μέρες, αφού κανείς δεν ενδιαφέρθηκε τα τελευταία χρόνια να δουλέψει σοβαρά και να ασχοληθεί με τις υποδομές.
Πρώτα και κύρια λοιπόν, ο κόσμος του Ολυμπιακού θα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει. Η επιλογή είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Θέλει πρόοδο και αποστασιοποίηση από την ελληνική μιζέρια ή παίκτες που να «νιώθουν» αλλά να είναι περιορισμένων δυνατοτήτων; Δυστυχώς, το ελληνικό ποδόσφαιρο πεθαίνει. Φρόντισαν γι’ αυτό όλοι όσοι επένδυσαν για χρόνια στην απαξίωσή του προκειμένου να χτυπήσουν τους Ερυθρόλευκους. Ήταν προφανές πως η επιτυχία του Euro 2004 δεν είχε βάσεις, αλλά μόλις έγινε προσπάθεια να δημιουργηθούν τέτοιες, το ευρύ αντιολυμπιακό μέτωπο χρησιμοποίησε ακόμα και την εθνική για να πλήξει τον κορυφαίο ελληνικό σύλλογο.
Έχω αναφερθεί στο παρελθόν για το πως προέκυψε το θαύμα της Πορτογαλίας. Ο Ρεχάγκελ πάτησε πάνω στην τότε «ευρωπαϊκή λογική» του Παναθηναϊκού (χρησιμοποιώντας πολλούς πρώην και νυν παίκτες του) που με το περιβόητο «τσούκου-τσούκου μπολ» βίαζε μεν το άθλημα, ωστόσο συχνά έπαιρνε αποτελέσματα. Ώσπου να καταλάβουν οι υπόλοιποι Ομοσπονδιακοί πως αντιμετωπιζόταν επαρκώς εκείνο το κατενάτσιο, το τουρνουά είχε τελειώσει και η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Η εθνική διατηρήθηκε σε ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο τα επόμενα χρόνια, με τους παίκτες του Ολυμπιακού να διαδέχονται σταδιακά τον κορμό του ΠΑΟ. Οι κακές παρουσίες στο Euro 2008 και το μουντιάλ του 2010 μετατράπηκαν σε δυο διαδοχικές προκρίσεις στα νοκ άουτ και ειδικά το 2014 η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει διεκδικήσει την πρόκριση στον ημιτελικό αν ο Σάντος δεν αδικούσε την ομάδα και τον εαυτό του κόντρα στην Κόστα Ρίκα των δέκα παικτών.
Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού πήραν την απόφαση να δημιουργήσουν ένα όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικό σύνολο. Για να τα καταφέρουν, πήραν την απόφαση να βασιστούν κατά κύριο λόγο σε ξένους ποδοσφαιριστές. Αυτό έχει ως αντιστάθμισμα την όχι και τόσο… παθιασμένη παρουσία τους σε κάποια ντέρμπι, ειδικά κόντρα σε ομάδες που αυτή τη στιγμή δίνουν μάχη για τη σωτηρία τους. Εδώ και πολλά χρόνια, η ιστορία αποδεικνύει ότι είναι πολύ δύσκολο να έρθει το… προβλεπόμενο αποτέλεσμα ειδικά κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Διότι δεν είναι μόνο η ακούσια υποτίμηση που προκύπτει από πλευράς Ολυμπιακού, αλλά και η αντίστοιχη «μεγαλοποίηση» των συγκεκριμένων αγώνων από το περιβάλλον του Παναθηναϊκού. Πως ήταν κάποτε για τον ΠΑΟΚ ζωής ή θανάτου τα ματς με τους Ερυθρόλευκους; Έτσι είναι τώρα για τους Πράσινους. Για μια ομάδα που αδυνατεί να έχει ρεαλιστικούς στόχους και που είναι καταδικασμένη να βιώνει καθημερινά τη μέρα της μαρμότας στην πιο θλιβερή βερσιόν της, μια νίκη επί του Ολυμπιακού λειτουργεί καταπραϋντικά. Και ακόμα χειρότερα, όταν τη θέση της νίκης παίρνει έστω και μια ισοπαλία…
Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό (και όχι για τον Θρύλο), βαθμολογική απώλεια σε αιώνιο ντέρμπι θεωρείται πλέον γκέλα για τους Πειραιώτες. Όπως όταν χάνουν βαθμούς με την Ξάνθη ή τον ΟΦΗ. Αν λοιπόν, υπάρχει κάτι που προκαλεί θλίψη σχετικά με όσα έγιναν από την Κυριακή κι έπειτα, αυτό σχετίζεται με τη συμπεριφορά των φίλων του ΠΑΟ. Οι οποίοι, έχουν απολέσει κάθε ίχνος οπαδικού εγωισμού και πανηγυρίζουν ως θρίαμβο μια εντός έδρας ισοπαλία με τον Ολυμπιακό, την ώρα που η ομάδα τους βρίσκεται στον πάτο της βαθμολογίας. Όταν σε μια ισοπαλία αναμιγνύονται οι έννοιες «επιτυχία» και «γκέλα», ντέρμπι δεν υφίσταται. Πείτε το όπως αλλιώς θέλετε…
Η πραγματική επιτυχία του Παναθηναϊκού και των αντιολυμπιακών ΜΜΕ ήταν/είναι να μετακυλήσουν την ντροπή και την απαξίωση που βιώνει το «τριφύλλι» στους Ολυμπιακούς. Όσο οι τελευταίοι επιτρέπουν στον εαυτό τους να επηρεάζεται από μια τόσο ανόητη προπαγάνδα και να φέρνουν την κρίση στο δικό τους «σπίτι», ο σκοπός των αντιολυμπιακών θα έχει επιτευχθεί. Ίσως αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για να αναθεωρήσετε περί της πραγματικής σημασίας ενός πρώην ντέρμπι…
