Ξεκινάμε με την είδηση. Η ΑΕΚ διαμαρτυρήθηκε για τη διαιτησία. Και μάλιστα έντονα. Αν μη τι άλλο, αυτό δεν είναι κάτι σύνηθες τα τελευταία χρόνια. Από τότε δηλαδή που η μπόχα της εξυγίανσης έγινε πιο μεγάλη και από αυτή που πνίγει τη Δραπετσώνα μέσω των εργοστασίων του εν τοις πράγμασι. Είναι βάσιμες αυτές οι διαμαρτυρίες; Ας δούμε τα γεγονότα χωρίς φόβο και πάθος.
Οι Κιτρινόμαυροι διαμαρτύρονται αρχικά για την αποβολή του Λιβάι Γκαρσία. Ο οποίος, αφού δέχτηκε ένα «επίμονο» τράβηγμα-φάουλ από τον Λάμπρου (που ως γνωστόν ανήκει στον ΠΑΟΚ), στη συνέχεια έσπρωξε με δύναμη τον Νέιρα, πετώντας τον μερικά μέτρα μακριά.
Τι όφειλε να κάνει ο Φωτιάς στην εν λόγω φάση; Να δείξει κίτρινη στον Λάμπρου για το ξεχείλωμα, κίτρινη στον Νέιρα για το ότι πήγε να κάνει τσαμπουκά στον Γκαρσία και εννοείται κόκκινη στον τελευταίο επειδή «απώθησε βιαίως» αντίπαλο, όπως θα ‘λεγε και ο Βαρούχας. Τι έκανε ο Φωτιάς; Όλα τα παραπάνω.
Ο δεύτερος λόγος διαμαρτυρίας έχει να κάνει με το πρώτο γκολ του ΟΦΗ. Εκεί που ομολογουμένως θα μπορούσε να δοθεί φάουλ υπέρ του Βράνιες λίγο πριν την κεφαλιά. Διαιτητής και VAR δεν θεώρησαν ότι υπάρχει κάτι μεμπτό και κάπως έτσι έγινε το 1-3.
Εν συντομία, έχουμε μια ολόσωστη απόφαση του διαιτητή και ένα non call που θα μπορούσε να έχει υποδειχθεί φάουλ. Γιατί διαμαρτύρεται όμως η ΑΕΚ για τη διαιτησία στην πραγματικότητα; Απλούστατα, επειδή πέταξε δυο βαθμούς στο Ηράκλειο. Μέσα τους, ακόμα και οι πιστοί υποτακτικοί του Δ. Μελισσανίδη γνωρίζουν καλά ότι η ομάδα τους τα έκανε μούσκεμα και ότι η ευθύνη για το απίθανο κάζο είναι αποκλειστικά του προπονητή και των παικτών.
Ακόμα κι αν η αποβολή ήταν λανθασμένη, το γεγονός πως ήρθε στο 0-1 και με την πάροδο του χρόνου το σκορ έφτασε στο 0-3 ακυρώνει οποιαδήποτε διαμαρτυρία. Για να έχει ουσία μια διαμαρτυρία για τη διαιτησία, θα πρέπει να έχει μεσολαβήσει σοβαρότατη υποψία αλλοίωσης του αποτελέσματος ως άμεση απόρροια της λανθασμένης απόφασης. Τι αλλοιώθηκε από τη στιγμή που το σκορ έφτασε στα όρια του υποτιθέμενου «τελειωμένου ματς»;
Όταν ο αντίπαλος επιστρέφει από το 0-3 μέσα σε λίγα λεπτά και το μέγεθός του είναι μικρότερο από το δικό σου, είναι τουλάχιστον γραφικό το να διαμαρτύρεσαι επειδή μπορεί να υπήρχε φάουλ στο 1-3. Ούτε καν στο 2-3, πόσο μάλλον στο γκολ της ισοφάρισης. Και μάλιστα σε χρονικό σημείο πολύ προχωρημένο.
Αν ο Γκαρσία έβλεπε κόκκινη στο 0-3 και στη συνέχεια μεσολαβούσε η κατάρρευση, να το συζητούσαμε. Αν το φάουλ στον Βράνιες γινόταν στο 3-3, να το ξανασυζητούσαμε. Όταν όμως δεν έχει γίνει τίποτε από τα παραπάνω, το κίνητρο της «οργής» είναι προφανές: να σταλεί μήνυμα ότι την ΑΕΚ μας θα πρέπει «να την προσέχετε» όπως κάνατε και τα προηγούμενα χρόνια.
Κατά τα άλλα, ο Ολυμπιακός πρέπει να χαίρεται για όλα αυτά. Διότι είναι ξεκάθαρο πως τουλάχιστον ένας βασικός αντίπαλός του εξακολουθεί να βρίσκεται σε λάθος δρόμο, αρνούμενος να εντοπίσει και να διορθώσει τα προβλήματά του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να προσπαθείς να ρίχνεις ευθύνες στους άλλους, όταν το φταίξιμο είναι εξ ολοκλήρου δικό σου. Όσο λιγότερες είναι οι δικαιολογίες που αναζητάς (στη διαιτησία, στο χορτάρι, στον αντίπαλο, στον κακό σου τον καιρό), τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες βελτίωσής σου. Και αυτό ισχύει για όλους…