Αγνοούσα τον όρο «ελαχιστότατες αμφιβολίες», όπως αγνοούσα και το γεγονός πως η αποδεδειγμένη ύπαρξη τους μπορεί να οδηγήσει το δικαστήριο στην αθώωση ενός κατηγορουμένου. Δεν είναι δα προς θάνατο!
Η σύνθεση της έδρας του Πενταμελούς Εφετείου Πειραιώς (εφετειακός βαθμός) και τον όρο γνώριζε και αποφάσισε κυρίαρχα ότι νόμιμα μπορεί να τον εφαρμόσει την περιβόητη υπόθεση του Noor 1 στην περίπτωση του κατηγορουμένου Αιμίλιου Κοτσώνη. Αυτό ακριβώς έπραξε, αθωώνοντας τον από όλες τις κατηγορίες.
https://athlosnews.gr/noor-1-athoos-o-aimilios-kotsonis-poy-eiche-epicheirithei-na-syndethei-me-ton-v-marinaki/
Η ιστορία θα ήταν μια ακόμη εσωτερική υπόθεση της δικαιοσύνης και καμία επιρροή στην κοινή γνώμη δεν θα είχε εάν ο κ. Κοτσώνης, τον οποίο επίσης δεν γνωρίζω, δεν διασυνδέονταν στην κοινή φαντασίωση με τον κ. Ευάγγελο Μαρινάκη, άλλοτε ως φίλος του, άλλοτε ως συνεργάτης του και άλλοτε ως διοικητικό στέλεχος της ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Οι ιδιότητες αυτές του κ. Κοτσώνη αρκούσαν, ώστε η λαϊκή φαντασία να δημιουργήσει «με το καλημέρα» αυτής της, έτσι ή αλλιώς, βορβορώδους υπόθεσης διάφορες απίθανες ιστορίες με συνεχόμενα επεισόδια στα οποία πρωταγωνιστούσε ο κ. Μαρινάκης, χωρίς ο ιδιοκτήτης της Π.Α.Ε. Ολυμπιακός να είναι καν κατηγορούμενος. Οι λαϊκές «βεβαιότητες» περί της εμπλοκής του κ. Μαρινάκη στην υπόθεση ήταν τέτοιες και τόσης έντασης που κανείς, πλην ελαχίστων, δεν κρατούσε πισινή σε χαρακτηρισμούς ή, ακόμη χειρότερο, στην σωρηδόν τακτική έκδοση «καταδικαστικών αποφάσεων» για τον εφοπλιστή.
Ο συνειρμός ήταν (και παραμένει για το σύστημα, ως φαίνεται) εξαιρετικά απλός: «Η δουλειά ήθελε λεφτά για να γίνει, πολλά λεφτά, ο Κοτσώνης ήταν κολλητός του Μαρινάκη, συνεπώς ποιος άλλος θα μπορούσε να τη χρηματοδοτήσει; Κατά το γνωστό «ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει…».
Η αθωωτική για τον κ. Κοτσώνη απόφαση είναι σαφές ότι επηρεάζει άμεσα και τη δεύτερη, παράλληλα εξελισσόμενη υπόθεση της δήθεν χρηματοδότησης της αγοράς και της μεταφοράς του φορτίου της ηρωίνης στη διερεύνηση της οποίας, σε προκαταρκτικό στάδιο, διέπρεψαν η εισαγγελέας πρώην Πειραιά και νυν Καλαμάτας κα Τζίβα κι ένας κ. Χριστοφορίδης, λιμενικός με ειδικές σχέσεις με τις φυλακές, τους κρατούμενους, τον κ. Καμμένο και άλλα εξωτικά φρούτα του εν Ελλάδι παρεπιδημούντος πολιτικού συρφετού, μεταξύ των οποίων και ο Σταυρομπάμπης Κοντονής.
Όσο και να θέλει κανείς να συνεχίσει η διερεύνηση αυτής της παράλληλης υπόθεσης στο πεδίο της τακτικής ανάκρισης αυτό δεν μπορεί να συμβεί μετά την αθώωση του κ. Κοτσώνη για ένα πολύ απλό λόγο: αν ο κατηγορούμενος, ως βασικός συνεργάτης του κ. Μαρινάκη στη δήθεν αγορά και στη μεταφορά των ναρκωτικών κρίνεται από ένα Πενταμελές Εφετείο αθώος (έστω και με ελαχιστότατες αμφιβολίες), τότε είναι δυο φορές αθώος ο κ. Μαρινάκης.
Φτάσαμε στην ουσία της υπόθεσης: στην πλήρη ανατροπή, στην ολοκληρωτική ακύρωση όλων των προσδοκιών, των ελπίδων που επενδύθηκαν σε μια πραγματικά συγκλονιστική, πλην άσχετη με τον κ. Μαρινάκη και με τη δικαστική βούλα, υπόθεση, συνεπώς όσοι επένδυσαν στην ιστορία αυτή αισθάνονται (και είναι) επί ξύλου κρεμάμενοι.
Είπαν χιλιάδες ψέματα, υπονόησαν τερατώδεις ευθύνες και διασυνδέσεις, καταλόγισαν στον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός εκατομμύρια ενοχές και αποδείχθηκε (και στην περίπτωση αυτή) πως όλα αυτά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια επικοινωνία, μια ψευδεπίγραφη, μια αντεστραμμένη πραγματικότητα, ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα. Το απέδειξε η απόφαση του τακτικού δικαστηρίου κόντρα στην πρόταση της κας Εισαγγελέως για καταδίκη σε ισόβια του κ. Κοτσώνη.
Κλείνει, με τον θεαματικό αυτό τρόπο, και η δεύτερη τεράστιας σημασίας δικαστική υπόθεση στην οποία καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια από γνωστούς επιχειρηματικούς, πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους να εμπλακεί ο κ. Μαρινάκης και, στην ουσία, να οδηγηθεί στην καταστροφή. Περί αυτού πρόκειται.
Η εξέλιξη είναι σαφές πως δεν ήταν η αναμενόμενη από διάφορους, ειδικούς και μη, των δικαστηρίων ή κάποιους που η αιώνια φαντασίωση τους είναι να το παίζουν εισαγγελείς της δημόσιας, οικονομικής και ποδοσφαιρικής ζωής του τόπου.
Είναι πλήρως κατανοητή η εξαιρετικά δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται, αλλά ο μόνος που δεν ευθύνεται γι’ αυτή είναι ο κ. Μαρινάκης. Οι ίδιοι αποδείχθηκαν τόσο λίγοι στην κατασκευή ενόχων και στοιχείων και τώρα λούζονται τα αποτελέσματα της τραγικής τους ανυπαρξίας.
Η υπόθεση είναι η δεύτερη στη σειρά μετά από εκείνη της δήθεν συμμορίας που εξελίχθηκε ενώπιον της Επιτροπής Δεοντολογίας και οδήγησε στην πλήρη αθώωση του κ. Μαρινάκη «με πλήρη βεβαιότητα».
Απομένει, έρχεται δηλαδή, η απόφαση του Τριμελούς εφετείου Αθηνών για το ποινικό της ίδιας υπόθεσης (της δήθεν συμμορίας) για να κλείσει έτσι ένας ολόκληρος κύκλος κατασκευασμένων διώξεων στις οποίες πρωταγωνίστησε ο εφοπλιστής από την ώρα που ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Μέχρι να συμβεί αυτό τον πατέρα του ήξεραν όλοι.
Μεταξύ μας, το «μεγάλο έγκλημα» του κ. Μαρινάκη αυτό είναι: η ιδιοκτησία του Ολυμπιακού. Για ένα άλλο Ολυμπιακό, αιχμάλωτο, ανυπόληπτο, αναξιόπιστο, χαμηλών προσδοκιών, απολύτως ελεγχόμενο εργάστηκαν, στην τελευταία περίοδο Κόκκαλη, πολλοί από τους απέναντι κι ο Μαρινάκης «χάλασε τη μανέστρα».
Η κανονική συμμορία, η πραγματική εγκληματική οργάνωση δεν το συγχώρησε ποτέ.