Ο Ολυμπιακός έβγαλε μόνος του τα μάτια του στο Μόναχο, ακριβώς όπως έγραψε χθες βράδυ το FWS. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ήττα στη φετινή Euroleague και 100% δεν θα είναι η τελευταία. Ήταν όμως η πρώτη κατά την οποία ο Ολυμπιακός δεν άξιζε να χάσει. Είναι κι αυτή μια παρηγοριά, μια ένδειξη βελτίωσης μετά τη μαχητική νίκη κόντρα στη Ζαλγκίρις (και στην αδιανόητα κακή διαιτησία της περασμένης Παρασκευής). Όπως παρηγοριά είναι και η σπουδαία εμφάνιση του Μπόλντγουιν, με την ελπίδα να μην αποδειχθεί φωτοβολίδα. Κάτι που δύσκολα θα συμβεί με τον Ρότσεστι, ο οποίος ανεβάζει στροφές και είναι καλύτερος και χρησιμότερος κάθε ματς που περνά.
Στα δικά μου μάτια, η μισή αγωνιστική σεζόν παίζεται στις 6 Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Νικολάου. Και η άλλη μισή στις 3 Μαρτίου του 2020. Στα δυο ματς με τον Παναθηναϊκό αρχίζει και τελειώνει το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι για φέτος. Αντιλαμβάνεστε ότι το μοναδικό πραγματικό διακύβευμα είναι το πρεστίζ, αφού άλλο ουσιαστικό δεν μπορώ να διακρίνω στην παρούσα φάση. Οι άνθρωποι της ομάδας συνεχίζουν να πιστεύουν πως τα πλέι οφ δεν είναι άπιαστο όνειρο και μακάρι να είναι έτσι.
Προσωπικά, δεν είμαι πεπεισμένος ότι ένα σύνολο που σε δέκα αγωνιστικές δεν θα έχει κάνει δεύτερη σερί νίκη μπορεί ξαφνικά να μετατραπεί σε ομάδα «πρωταθλητισμού» ώστε να προλάβει το τρένο της οχτάδας. Και να γινόταν όμως, δε νομίζω ότι θα οδηγούσε σε κάτι παραπάνω. Ο Παναθηναϊκός μπήκε πέρυσι από το παράθυρο στα πλέι οφ και η Ρεάλ τον πέταξε με τη σκούπα έξω από την πόρτα. Είναι πολύ πιθανό η ιστορία να επαναληφθεί φέτος, αν οι Πράσινοι καταφέρουν να επαναλάβουν το περυσινό πλασάρισμά τους. Όταν η απόστασή σου από τις καλύτερες ομάδες είναι τεράστια, το μοναδικό πραγματικό αντίκρισμα μιας παρουσίας στα πλέι οφ είναι το οικονομικό.
Αγωνιστικά λοιπόν, η σεζόν για τον Ολυμπιακό θα κριθεί εν πολλοίς στα δυο αιώνια ντέρμπι. Εξωαγωνιστικά, εκεί δηλαδή που εστιαζόταν και το πραγματικό διακύβευμα της φετινής ιστορικής χρονιάς, η… κούπα έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται. Πριν καλά – καλά συμπληρωθούν έξι μήνες από την οριστική αποχώρηση των Ερυθρόλευκων από την Basket League, ο «φάρος» ξεκίνησε να γκρεμίζεται. Το τέλος του σάπιου κατεστημένου οριοθετείται σε μερικούς μήνες από σήμερα (κάπου στον Σεπτέμβρη του 2020), εξέλιξη που ούτε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός της ομάδας μπορούσε να περιμένει. Ο «φάρος» λοιπόν τελειώνει με νόμο του κράτους. Και τώρα αρχίζει το καλό…
Το να αποχωρήσει απλώς ο Γιώργος Βασιλακόπουλος και η αυλή του από την ΕΟΚ και να πάνε όλοι μαζί σπίτια τους σαν κύριοι, δεν αρκεί. Ούτε και πρόκειται να συμβεί. Οι πύλες της κολάσεως έχουν ήδη ανοίξει και περιμένουν ολόκληρη την πανίσχυρη παρεούλα που διαφέντευε τις τύχες του ελληνικού μπάσκετ και αποφάσιζε ποιος θα κερδίζει, ποιος (και πως) θα σφυρίζει, ποιος θα αδικείται και ποιος θα κυνηγιέται. Αν δεν είχαν να φοβούνται γι’ αυτά που έρχονται, θα έφευγαν σαν κύριοι, αποδεχόμενοι ότι το τέλος άργησε αλλά έφτασε. Ο λόγος για τον οποίο θα δώσουν μάχη μέχρις εσχάτων δεν έχει να κάνει απλώς με κάποιο σύμπλεγμα εξουσίας ή επειδή θέλουν να… προστατέψουν το έργο δεκαετιών όπως διάβασα κάπου και κόντεψα να κάνω δεύτερο στομάχι από τα γέλια.
Για το τι περιμένει το τρελό παρεάκι της ΕΟΚ, μας έχει προϊδεάσει ο Βασίλης Ντάκουρης, ο άνθρωπος που έκανε για καιρό έναν μοναχικό αγώνα ενάντια σε ένα κάποτε πανίσχυρο καθεστώς. Μια από τις έγγραφες καταγγελίες του Ντάκουρη αφορούσε τις ανεξέλεγκτες πλέον επιχορηγήσεις από την ΕΟΚ σε σωματεία μέλη της και στις ενώσεις της από το 2009 έως σήμερα με αυθαίρετες και αδιαφανείς διαδικασίες.
Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα από τα αμέτρητα κείμενα του Βασίλη Ντάκουρη, πάρτε μια ιδέα για το τι γινόταν (και γίνεται ακόμη στην ΕΟΚ) και αντιληφθείτε ποιος είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο τρέμουν οι νυν «καταστηματάρχες» της Ομοσπονδίας:
«Είναι πλέον προφανές πως η μικρή ηγετική ομάδα της ομοσπονδίας, εκτελώντας και χρέη διευθυντή και προϊσταμένων οικονομικών και διοικητικών υπηρεσιών της ΕΟΚ, επιχορηγεί σωματεία και ενώσεις με ανεξέλεγκτο τρόπο, όποτε επιθυμεί, για οποιοδήποτε λόγο επιθυμεί, από οποιοδήποτε κωδικό – ΚΑΕ επιθυμεί, όποιο σωματείο μέλος της ή Ένωση της επιθυμεί! Έχοντας την πεποίθησή πως είναι απόλυτα κατανοητό, πως η ανεξέλεγκτη αυτή διαδικασία επιχορηγήσεων από την ομοσπονδία στα σωματεία και στις ενώσεις αλλά και των τυχόν επιχορηγήσεων από τις ενώσεις σε σωματεία, μετά από επιχορηγήσεις της ΓΓΑ στην ΕΟΚ πολλών εκατομμυρίων ευρώ από το 2009 έως σήμερα, γεννά σημαντικά ζητήματα μη χρηστής οικονομικής διαχείρισης, αλλοίωσης αποτελεσμάτων πρωταθλημάτων, αλλοίωση εκλογικών αποτελεσμάτων και υλικών ή ηθικών βλαβών σωματείων που είναι μέλη στην ΕΟΚ»…
Για πάρα πολλά χρόνια, ο Ολυμπιακός ήταν ο σύλλογος που προσβλήθηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο μέσα από τις πρακτικές και τις «προτιμήσεις» της ΕΟΚ. Παρότι άργησε, ο πόλεμος κηρύχθηκε από τους Αγγελόπουλους και οι πιο καθοριστικές μάχες έχουν ήδη κερδιστεί. Από τις αρχές του καλοκαιριού τόνιζα πως μπροστά στις εξελίξεις που πρόκειται να έρθουν αλλά και το τελικό διακύβευμα, το αγωνιστικό σκέλος θα έχει ελάχιστη σημασία. Μάλιστα, έγραφα πως ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός έφτανε στον τελικό, η επιτυχία θα ωχριούσε μπροστά στο ενδεχόμενο γκρέμισμα του «φάρου». Μερικούς μήνες αργότερα, δεν αλλάζω ούτε λέξη. Η μεγαλύτερη επιτυχία της εποχής Αγγελόπουλων δεν θα είναι το back2back ή οτιδήποτε άλλο σπουδαίο ήρθε στα παρκέ, αλλά η απελευθέρωση ολόκληρου του ελληνικού μπάσκετ. Οι πρώτοι που θα τους εκτιμήσουν γι’ αυτό βρίσκονται ανάμεσα σε εκείνους που ψήφισαν το περιβόητο 13-1 εναντίον τους την άνοιξη. Ήδη κάποιοι εξ αυτών τώρα κάνουν τους καμπόσους, έστω κι αν είναι πια πολύ αργά για να διεκδικήσουν έστω και ψίχουλα από την προσωπική επιτυχία του Παναγιώτη και του Γιώργου…
ΥΓ. Τον Μάιο του 2018, ένα κείμενο που επί της ουσίας ξεκινούσε την αποκαθήλωση του Σωκράτη Κόκκαλη στη συνείδηση των Ολυμπιακών, έγινε η αφορμή για την απομάκρυνσή μου από την εφημερίδα ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ. Ένα κείμενο που λογοκρίθηκε αρχικά, για να δημοσιευτεί εντέλει – με κρύα καρδιά και με υπονοούμενα από πλευράς διοίκησης της εφημερίδας – όταν ξεκίνησε ένας χαρτοπόλεμος εξωδίκων. Τον Οκτώβριο του 2018, μέσα από αυτό εδώ το σάιτ έγραψα για τον Σωκράτη Κόκκαλη που οριστικά και αμετάκλητα διάλεξε πλευρά. Πολλοί ήταν εκείνοι που δυσφόρησαν τότε. Άλλοι επειδή θεωρούσαν «αχαριστία» ή ακόμα και ιεροσυλία τις επικριτικές αναφορές στον κάποτε αναμορφωτή του Ολυμπιακού και άλλοι γιατί πίστευαν ότι με το να υποστηρίζουν τον Κόκκαλη, διαφοροποιούνται από τα… «πρόβατα» τους Μαρινακικούς.
Η ιστορία απέδειξε ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, ειδικά μετά την έξωση που επιχειρεί να κάνει στις ερυθρόλευκες Ακαδημίες. Εννοείται πως όσοι λειτουργούσαν συναισθηματικά έχουν κάθε ελαφρυντικό. Δεν έχουν κανένα όμως εκείνοι που γνώριζαν καλά πως λειτουργούσε, τι είχε ήδη διαπράξει σε βάρος της ομάδας και σε τι αποσκοπούσε στη συνέχεια ο Σωκράτης Κόκκαλης και παρ’ όλα αυτά επιδίωξαν να φιμώσουν οποιονδήποτε επιχειρούσε να γράψει κάτι εναντίον του. Κάποιοι πλούτισαν δίνοντας μάχες για τον Ολυμπιακό, κάποιοι άλλοι απόλαυσαν τα πλούτη υποδυόμενοι τους «Ολυμπιακάρες» όπου τους βολεύει και κάνοντας πρόστυχη αντιπολίτευση όποτε τους κάπνιζε. Ή όποτε δεν τους έκανε το χατίρι ο επίσημος Ολυμπιακός…
