Ο γκολτζής είναι γκολτζής. Από τον Αναστόπουλο και τον Μήτρογλου μέχρι τον Αρμύλαγο και τον Ζαχαρόπουλο, η ιστορία έχει αποδείξει πως όταν ένας παίκτης διαθέτει το σπάνιο χάρισμα του killer, μπορεί να διαπρέψει σχεδόν σε οποιαδήποτε ομάδα, κατηγορία, συνθήκη. Ένα από τα βασικά ερωτήματα που τέθηκαν το βράδυ της Δευτέρας αφορά τον Δημήτρη Μάνο: ανήκει ο Τρικαλινός στην παραπάνω χαρισματική κατηγορία;
Μέχρι τον περασμένο μήνα, το μόνο πραγματικό δείγμα που είχαμε στα χέρια μας προερχόταν από την περασμένη διετία. Σε μια από τις πιο κλειστές, άμπαλες και… άγκολες αντίστοιχες κατηγορίες της Ευρώπης, ο Μάνος έκανε 27 γκολ πέρυσι και άλλα δέκα πρόπερσι.
«Άλλο ΟΦΗ και Β’ εθνική όμως, άλλο Ολυμπιακός» θα πει κάποιος. Στο ντεμπούτο του με την ερυθρόλευκη, δυο εβδομάδες μετά τα 24α γενέθλιά του, ο Μάνος πέτυχε το μοναδικό γκολ κόντρα στον Λεβαδειακό. Θα μπορούσε να είναι και σύμπτωση.
Μετά από 53 λεπτά συμμετοχής στο πρωτάθλημα και δυο τελικές όλες κι όλες, ο Δημήτρης έχει πετύχει ακριβώς τα ίδια γκολ με τους Γκερέρο και Χασάν: ο πρώτος έχει 1/15 προσπάθειες σε 512′, ο δεύτερος 1/13 σε 276′. Να είναι τόσο γκινιαδόροι ο Ισπανός και ο Αιγύπτιος και τόσο… τυχεράκιας ο δικός μας; Όση επιρροή κι αν έχει η μεταφυσική στο ποδόσφαιρο, από μόνη της δεν είναι σε θέση να δικαιολογήσει επαρκώς τις συγκεκριμένες επιδόσεις…
Στη μοναδική πραγματική ευκαιρία που είχε πάρει μέχρι χθες – στο κύπελλο με τον Λεβαδειακό δηλαδή –, ο Μάνος έδειξε ότι αξίζει τουλάχιστον μια ακόμη. Ο προπονητής του δεν του την έδωσε ούτε όταν… ξεκληρίστηκε το ρόστερ από επιθετικούς: ο Μαρτίνς προτίμησε να βάλει τον Λάζαρο στην κορυφή. Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσει περαιτέρω αποδυνάμωση στην ομάδα του. Από τη μια ο Ολυμπιακός ήταν ουσιαστικά χωρίς επιθετικό «κορυφής» και από την άλλη έχασε έναν πολύτιμο παίκτη από την πτέρυγα (τον ίδιο τον Λάζαρο), βάζοντας στη θέση του ένα παιδί που δεν έχει καταλάβει ακόμη που βρίσκεται, παρά τις δεδομένες ευκαιρίες που παίρνει.
Επεξήγηση: ο Μάνος ΔΕΝ πήρε ευκαιρία κόντρα στον ΟΦΗ και δεν ήταν ευκαιρία ούτε η χθεσινή. Ευκαιρία σημαίνει να δώσεις σε κάποιον τη δυνατότητα να σου δείξει τι αξίζει σε νορμάλ συνθήκες και τέτοιες δεν ήταν ούτε στο στραβωμένο ματς του Ηρακλείου, ούτε απέναντι στον Απόλλωνα με το παιχνίδι να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Ευκαιρία θα είχε πάρει αν ξεκινούσε στο αρχικό σχήμα της Κρήτης ή αν έστω έμπαινε στο ημίχρονο χθες. Στο 75′ και με 0-0 ο προπονητής σου δε σου δίνει ευκαιρία, απλώς σε βάζει μέσα γιατί δεν έχει πια κάτι άλλο να κάνει.
Πλησιάζοντας στο 1/3 του πρωταθλήματος, τα συμπεράσματα δεν κολακεύουν καθόλου τα ερυθρόλευκα πεπραγμένα ως τώρα. Σε οκτώ ματς, ο Ολυμπιακός μετράει τέσσερις νίκες εντός και μια εκτός. Οι τρεις εξ αυτών προέκυψαν από το 89′ και μετά και μονάχα μια ήρθε με διαφορά μεγαλύτερη του ενός γκολ. Από τη μια μπορεί να πει κάποιος ότι η ομάδα παλεύει ως το τέλος. Από την άλλη όμως, αποδυναμώνεται η επίκληση στην γκίνια: πόσο άτυχος μπορεί να θεωρείται κάποιος που έχει πάρει την πλειοψηφία των νικών του στα τελευταία λεπτά;
Η καλύτερη εμφάνιση του Ολυμπιακού στο φετινό πρωτάθλημα έχει συνδυαστεί με ήττα αυτοχειρίας από τον ΠΑΟΚ. Πριν από αυτήν (Πανιώνιος), αλλά και μετά (ΑΕΚ, ΟΦΗ, Απόλλων), μόνο για ικανοποιητική εικόνα δεν μπορεί να γίνει λόγος. Και επειδή μέχρι τώρα δίναμε έμφαση κυρίως στις δικαιολογίες, να το πάμε και λίγο ανάποδα.
Η ΑΕΚ του μικρού ροτέισον, που προερχόταν και από ένα εξοντωτικό ματς κόντρα στην Μπενφίκα, ισοφάρισε σε ένα χρονικό σημείο που λογικά θα έπρεπε να έχει σκάσει από τους θεωρητικά πιο ξεκούραστους ερυθρόλευκους. Ο ΟΦΗ ήταν προτελευταίος και με τη χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος, ενώ ο Απόλλων έχει κάνει το χειρότερο ξεκίνημα ομάδας στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και σε περίπτωση ήττας από τον Άρη θα σπάσει το αρνητικό ρεκόρ του Φωστήρα.
Μια νέα ομάδα όπως η φετινή δεν θα μπορούσε να παίζει συνεχώς σε υψηλό επίπεδο και σίγουρα θα εμφάνιζε προβλήματα που στην πορεία θα έπρεπε να επιλυθούν. Εδώ όμως έχουμε το οξύμωρο να μην παρατηρείται ουσιαστική βελτίωση όσο περνάει ο καιρός, αντιθέτως να βλέπουμε όλο και μεγαλύτερα νεκρά διαστήματα κατά τη διάρκεια των αγώνων. Και όσο συνεχίζεται αυτό το φαινόμενο, ο Πέδρο Μαρτίνς θα χάνει με μαθηματική συνέπεια τους συμμάχους και τους υποστηρικτές του που καλώς μέχρι τώρα μιλούσαν για την απαραίτητη πίστωση χρόνου.
Εν ολίγοις, η βελτίωση της εικόνας του Ολυμπιακού είναι πλέον επιβεβλημένη και γι’ αυτήν είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι οι Πειραιώτες. Εκείνο που δεν μπορούν να αλλάξουν τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι τα περιβόητα «κόζια» στη διαιτησία. Αυτό όμως ήταν γνωστό από το καλοκαίρι. Το FWS.GR αφιέρωσε δεκάδες κείμενα πριν την έναρξη της σεζόν προκειμένου να καταγράψει αλλά και να αναδείξει όλα αυτά που θα βλέπαμε φέτος. Και όπως περίτρανα αποδείχθηκε, οι ξένοι διαιτητές δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια επίφαση διαφάνειας και δήθεν εξυγίανσης.
Ένας Δανός έκανε εγκλήματα στο ΑΕΚ – Ολυμπιακός και ένας συμπατριώτης του κατάπιε χθες το πέναλτι στον Μακέντα και την αποβολή στον Βαρέλα. Διάβασα κάποιες γνώμες που έλεγαν ότι δεν υπάρχει παράβαση. Αλήθεια; Πέρα από το ότι ο Μακέντα εκείνη τη στιγμή στρίβει το σώμα του για να αποφύγει την έξοδο του Πασχαλάκη και ο Βαρέλα επιδιώκει μονάχα τη σύγκρουση/ανατροπή και τίποτε άλλο, θα το έπαιζαν τόσο αφ’ υψηλού αν η ίδια φάση γινόταν στο Καραϊσκάκη υπέρ του Ολυμπιακού;
Στην Τούμπα δε, σε αντίστοιχη φάση – με Σισέ στη θέση του Βαρέλα και Πρίγιοβιτς σε εκείνη του Μακέντα – τα τανκς της παρέλασης θα είχαν μπει μέσα στο γήπεδο και θα βομβάρδιζαν τον πάγκο του Θρύλου. Τα πράγματα δε γίνονται πιο απλά: ο φορ περνάει και τον τερματοφύλακα και εκεί που ετοιμάζεται να γίνει ήρωας σκοράροντας σε άδειο τέρμα, ο αντίπαλος αμυντικός τον γκρεμίζει την ώρα που προσπαθεί να γυρίσει το σώμα του προς την εστία. Δείτε που βρίσκεται η μπάλα την ώρα της ανατροπής και θα καταλάβετε ποια ήταν η μοναδική πρόθεση του Βαρέλα…
Από την άλλη, δεν μπορώ να μη σχολιάσω την επίκληση του Μαρτίνς στη διαιτησία, έστω και με τον κομψό τρόπο που έγινε. Λάθος χρόνος και λάθος τόπος. Όταν είσαι τόσο κακός και ταυτόχρονα δεν έχεις κάποια φάση που ομολογουμένως αλλοίωσε – ή θα μπορούσε να αλλοιώσει – το αποτέλεσμα σε βάρος σου, απλώς δείχνεις αδύναμος με το να διαμαρτύρεσαι. Το σοβαρότατο λάθος του Χριστάκογλου στο οφσάιντ του Χριστοδουλόπουλου «ισοφαρίστηκε» από το εξίσου σοβαρό λάθος στην περίπτωση του Ναδάλες. ΟΚ, κάποιοι έκαναν σημαία τη μια φάση και κάποιοι την άλλη, το FWS.GR όμως δεν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία. Απλούστατα επειδή δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝ να «εξυπηρετήσει»…
Ο Πορτογάλος προπονητής θα έπρεπε να έχει χαλάσει τον κόσμο μετά το 1-1 του ΟΑΚΑ, εκεί που όντως έγιναν εγκλήματα. Με τον τελευταίο Απόλλωνα και με τέτοια εικόνα, οι όποιες διαμαρτυρίες για τον όντως «εχθρικό» Ζαχαριάδη δεν θα φανούν ποτέ όσο πειστικές χρειάζεται.
Αλίμονο αν υπάρχει έστω κι ένας οπαδός που να εκπλήσσεται απ’ όσα συμβαίνουν και έχουν σχέση με το παρασκηνιακό κομμάτι. Είπαμε, ειδικά εδώ στο FWS.GR τα γράψαμε από νωρίς, όπως οφείλει να κάνει κάθε Μέσο που σέβεται τον εαυτό του και δεν έχει πάτρωνες ή άλλου τύπου «αγκυλώσεις». Από εκεί και πέρα, ειδικά ο προπονητής υποχρεούται να κρατήσει το μυαλό των παικτών του μακριά απ’ οτιδήποτε εξωαγωνιστικό. Όχι για να το παίξουν υπεράνω, αλλά για να μην έχουν επιπλέον θολούρα όταν αρχίζουν οι ανάσες να λιγοστεύουν και δεν τους βγαίνει το ματς.
Στην άτυπη μονομαχία των «στήριξη ως το τέλος» με τους «τα ‘λεγα εγώ από το καλοκαίρι, δεν κάνει το παλικάρι», οι δεύτεροι φαίνεται πως αρχίζουν πλέον να παίρνουν κεφάλι. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια ομάδα δηλαδή. Βεβαίως, οι «τα ‘λεγα εγώ» αποτελούν έτσι κι αλλιώς μια συνομοταξία που δεν πέφτει ποτέ έξω: ό,τι κι αν γίνει, αυτοί τα είχαν πει από πριν, σαν τον αγαπημένο μου κυρ-Θόδωρο που δεν τον έπιανες ποτέ λάθος.
Ίσως τελικά, το γιατρικό για την γκρίνια να σχετίζεται με μια λύση σαν την παρακάτω. Να βγει κάποιος επίσημος από τον Ολυμπιακό και να πει «κύριοι, ακόμη κι αν χάσουμε το πρωτάθλημα, ο προπονητής μας και του χρόνου θα είναι ο Πέδρο Μαρτίνς». Για να συμβεί αυτό βέβαια, θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα πως όντως ο Πορτογάλος είναι ο ιδανικός για προχωρήσει και να ολοκληρώσει το χτίσιμο του ολοκαινούργιου ρόστερ που σχηματίστηκε το περασμένο καλοκαίρι. Ας βοηθήσει λιγάκι και ο ίδιος, λοιπόν. Τόσο την ομάδα, όσο και τον εαυτό του. Στην τελική, αν είναι χάσεις τον τίτλο, τουλάχιστον ας τον χάσεις παίζοντας όσο καλύτερα γίνεται. Και σίγουρα όχι έτσι…
ΥΓ. Για τον Γιάννη Φετφατζίδη η επιστήμη έχει σηκώσει πλέον τα χέρια ψηλά. Από ένα σημείο και μετά είναι και λες έχει συνωμοτήσει ολόκληρο το σύμπαν εναντίον του – και εναντίον του Ολυμπιακού βεβαίως. Πως να σκεφτείς διαφορετικά όταν ο ίδιος παίκτης κάνει λίγο – πολύ το ίδιο πράγμα σε τρία διαδοχικά ματς;